Mondays, een Utrechts initiatief dat ‘gloomy, underground concertavonden organiseert’ had tijdens de vijfde editie Creepy Karpis, Is Bliss en Ulrika Spacek te gast. Wij gingen eens langs. Helaas komen we wat laat binnen, waardoor we alleen het laatste liedje van Creepy Karpis, die tussen acht en half negen speelt, mee kunnen pakken. De Zwolse band is het meest ‘garage’ van de drie bands (enkele leden spelen ook in Korfbal, die trouwens speelden tijdens editie vier van Mondays) die spelen vanavond. Aan het applaus aan het einde van het optreden te horen, valt het optreden in de smaak.

De met indie-hipsters volgepakte EKKO heeft er zin in vanavond. Hoewel een groot deel van het publiek enorm zal uitkijken naar Ulrika Spacek, verzamelen mensen zich met wakkere en geïnteresseerde blikken rond het podium, waar de driekoppige Is Bliss uit het Britse Portsmouth een bak galm over ze uitstort. De band bewijst maar weer eens dat je niet veel bandleden nodig hebt om veel geluid te produceren. De bas van Dean Edwards heeft een lading distortion- en galmeffecten, om over de gitaar en zang van Jimmy Stuart nog maar te zwijgen. Stuart heeft zich zijwaarts gepositioneerd en gebruikt zijn microfoon om lekker veel in te schreeuwen. De melodieën die ondanks de galm naar boven drijven, doen soms heel aangenaam denken aan wat bands als Ride en Swervedriver in de jaren ’90 deden.

Ulrika Spacek in EKKO. foto Vera Buursink

Maar dan is het tijd voor Ulrika Spacek. De vijfkoppige band die gestationeerd is in Londen tourde de laatste maanden intensief en komt daarbij regelmatig naar Nederland. Een dag na deze gig speelt de band bijvoorbeeld op het Grauzone festival in Den Haag. Maar nu eerst Utrecht overtuigen. Ulrika Spacek heeft een groot wit doek mee, waarop allerlei projecties af worden gespeeld. Dat wordt afgewisseld met heftig geflits van een stroboscoop. Sommigen ervaren het misschien als irritant, maar aangezien de muziek van de twee albums The Album Paranoia (2016) en Modern English Decoration (2017) aan alle kanten kietelt en schuurt, is het wel toepasselijk.

We zien trouwens een nieuw gezicht – bassist Ben White is (tijdelijk?) vervangen – maar op zijn spel valt weinig af te dingen. We zien en horen een show zoals we die van Ulrika Spacek willen zien en horen. De enorme gelaagdheid en dansbaarheid van liedjes als Beta Male, Victorian Acid en afsluiter Everything, All The Time, zijn niet te versmaden, vooral wanneer de band de tijd neemt te ‘jammen’. Meisjes dansen terwijl hun armen naar de lucht reiken en hoofden headbangen tevreden. Gekletst wordt er bijna niet – en dat is nog steeds een wonderlijk zegen in Nederland concertland. Ondertussen is de muziek breekbaar en de band kwetsbaar – zoals in Mimi Pretend – maar ook in doen en laten. De timide ogende muzikanten lijken soms nog steeds verbaasd als ze met hun grote verwonderde ogen zien dat de zaal volstaat met liefhebbers van hun muziek. “We really feel welcome, thank you”. Zo’n publiek is inderdaad wat je je wenst als band.

En zulke bands wens je je als publiek.

Mondays #5: Ulrika Spacek, Is Bliss, Creepy Karpis. Gezien: vrijdag 9 februari 2018. Foto’s Vera Buursink.