×

Recensie

Alternative

21 januari 2016

Ty Segall

Emotional Mugger

Geschreven door: Frank Gesink

Uitgebracht door: Drag City

Emotional Mugger Ty Segall Alternative 4.5 Ty Segall – Emotional Mugger Written in Music https://writteninmusic.com

Ken je ze, van die albums die je enkel te zacht, of te hard kan zetten? Er lijkt geen middenweg. Dit nieuwe album van garagerock cultfiguur Ty Segall is er weer zo één. Maar goed, we lopen op de zaak vooruit. Opvallend is wel dat voorganger Manipulator nog meermaals de kritiek kreeg erg lang te zijn en een te gladgestreken geluid te laten horen.  Het maakte – mede door een grote veelzijdigheid aan stijlen en invloeden –  van het album de ideale instapper voor een kennismaking met het immense oeuvre van Ty Segall, maar uiteindelijk is het niet het meest spannende werk van de man. Het zegt wat over een artiest, als zelfs een wat minder album van torenhoog niveau is. Toch, na Manipulator was er een beetje de angst voor stagnatie en het blijven hangen in een oud en vertrouwd geluid, want zijn project Fuzz was enkel een goed uitgevoerde ode aan de zwaardere 70’s rock.

Om maar met de deur in huis te vallen, zij die hoop hadden op een voortzetting van deze gruizige rechttoe-rechtaan liedjes zullen bij het horen van Emotional Mugger even schrikken en misschien wel gillend wegrennen. Jawel, alle gebruikelijke invloeden zijn weer aanwezig: glamrock, 60’s psychedelica, Black Sabbath-achtige riffs en vrolijke popdeuntjes. Het is echter de uitwerking waar zekere de eerste keer haast geen touw aan vast is te knopen.

Emotional Mugger is een conceptalbum (zie video hieronder) waarvan het concept of compleet onzin is, of een surrealistisch meesterwerk. Waarschijnlijk is het gewoon beide. Tekstueel is het album vaak niet goed verstaanbaar, maar wat er te horen valt refereert onder andere aan depressie, een generatiekloof, kinderlokkers en kritiek op de popjournalistiek. Let op: dit is enkel eigen interpretatie. Hierbij klinken Segall zijn vocalen afwisselend als een klein kind, een gedesillusioneerde trol, een robot, een stoned hippie en een verliefde puber.

Toch valt er aan die teksten niet zoveel waarde te hechten, behalve dat ze bijdragen aan een algehele nare en surrealistische sfeer. Dit past bij de muziek, die naast de al aangehaalde invloeden vooral veel kracht haalt uit de toevoeging vreemde synthesizergeluiden de omgang met het totaalgeluid. Ook klinkt het qua instrumentatie zeer druk en technisch. Waar er op het ene moment een dikke groove wordt vastgehouden,  wisselt het lied 30 seconden later al naar nerveuze chaos.

Het is je vergeven dat je een draai aan de volumeknop geeft, maar het heeft simpelweg geen zin. Binnen een lied veranderd het totaalgeluid van duidelijk en zacht, naar zwaar krakend en overstuurd. Het best is om die knop te laten staan waar hij is en ja, dan krijg je soms wel wat oorpijn. Het hoort er allemaal bij. Instrumenten zijn per lied minder belangrijk of meer; zo wordt de ritmesectie in het ene lied helemaal naar voren geschoven, terwijl het in het opvolgende nauwelijks van belang lijkt. Het wil dus gebeuren dat het ene lied ontiegelijk schel klinkt, terwijl het ander veel te veel basgitaar kent. Het spelen met stereospreiding zorgt als klap op de vuurpijl voor een nog sterker gevoel van vervreemding, waar vocalen en instrumenten dikwijls van speaker wisselen.  Had ik al gezegd dat dit een vermoeiend album is? Bij deze!

Het is het allemaal waard, want Ty Segall speelt met de studio, desoriënteert de luisteraar, gooit er een vleug surrealisme in en teistert onze oren. Toch zet je hem nog een keer op, want het album is – in tegenstelling tot de voorganger – kort en spannend. Dat je vervolgens de volgende dag niets meer hoort?….ach



  1. Squealer
  2. Californian Hills
  3. Emotional Mugger / Leopard Priestess
  4. Breakfast Eggs
  5. Diversion
  6. Baby Big Man (I Want A Mommy)
  7. Mandy Cream
  8. Candy Sam
  9. Squealer Two
  10. W.U.O.T.W.S.
  11. The Magazine