Sommige albums blijven om onverklaarbare redenen te lang in de kast liggen. Als je deze dan op een druilerige middag aan een luisterbeurt onderwerpt, valt alles op z’n plek. De juiste setting kan hierbij zo onbevangen werken. De hoogste tijd om nu nog even stil te staan bij Rare Feeling. Het brein achter het uit Brooklyn afkomstige Twain is Mat Davidson, deze veelzijdige instrumentenbespeler was ook te horen op Smart Flesh van The Low Anthem. Samen met Peter Pezzimenti op drum en keyboard en bassist Ken Woodward wordt er twee jaar lang gesleuteld in verschillende studio’s in thuisbasis New York en New England. De mellow, lazy americana sound is een perfecte soundtrack van een community waarbij het leven zich langzaam voortzet. Als er maar aan de basisvoorzieningen wordt voorzien, dan is het al snel goed. Of je nu de hele dag hard gewerkt hebt, of lui zit te dagdromen voor een caravan, maakt hier niks uit. Voordat de zon onder gaat, wordt er bij elkaar aangesloten om bij een kampvuur gezamenlijk muziek te maken. Zo ongedwongen komt het over. Volgens mij vind Davidson het ook allemaal prima. Bij de vorige twee Twain platen Love Is All Around en Life Labors in the Choir heeft hij gekozen om niet in zee te gaan met een platenmaatschappij, en het mooi gemakkelijk in eigen beheer te laten. Bij Rare Feeling kiest hij voor het kleine Keeled Scales label.

De soulvolle invulling van vocalist Davidson geeft Solar Pilgrim een groots geluid waarmee hij zich met gemak aan de baanbrekende grondleggers in dit genre kan meten. Het vermogen om als verhaalverteller de aandacht direct op je te richten lijkt eenvoudig, maar komt al snel gemaakt over. De oprechtheid waarmee er hier voorgedragen wordt is de juiste directe benadering voor dit soort klaagzang nummers. Mooi sfeervol passen de gitaren er tussen, en om de eentonigheid tegen te gaan wordt er flink op de pedalen van het orgel getrapt. The Sorcerer krijgt door de droge ritmische begeleiding een oud aandienende aanpak. Doordat Davidson meer als geleerd zanger de lijntjes inkleurt komt het net wat minder oprecht over. Dat zet hij echter wel eventjes recht in de hoge uithalen, waarmee hij alle aandacht opeist. De country knauw is aanwezig in Little Dog Mind, samen met de prairiehonden huilt Davidson naar de maan. Een engelachtig koor met slide gitaar doet mij verlangen naar oldschool Lassie films. Hank & Georgia zou gezien kunnen worden als een bezwerend gezongen ode aan Hank Williams. Nog steeds door velen gezien als de grondlegger van de hedendaagse country.

Het dromerige simpel gehouden als lullaby gebrachte Freed from Doubt straalt het beschermende uit, als vader na een dag werken liefkozend zijn slapende kind zachtjes toezingt, en er een glimlach om de gesloten mond ontstaat. Vervolgens wordt de versterker aangesloten, en na een paar testcases gaat het vervolgens heerlijk los in het zwaar en smerig aangezette Rare Feeling v. 2. Ook hier haalt Twain met gemak het niveau van hedendaagse indiebandjes die opereren volgen het countryrock principe. Nu pas laat Davidson horen dat hij het soleren op een elektrische gitaar in alle fineness beheerst. Meer down to earth is het rustige Black Chair met het jazzy driekwartsmaat ritme als intro. Functioneel op de plek waar normaal One, Two, Three, One, Two, Three, wordt geroepen. De track laat zich als een speelse wals openbaren. Het zoete Dear Mexico (Thank You for Joyce) is een net te vrolijk liefdesliedje. Net zoals er genoeg heartbreakers in de wereld zijn, zijn er net zoveel fools in love. Zelf gaat bij mij de voorkeur uit naar het verdriet, misschien wel de reden dat dit nummer mij het minste doet. Good Old Friend laat zijn kracht gelijk horen in de sterke gitaarakkoorden, met slide uithalen. Eigenlijk staan alle instrumenten hier als een huis. Functioneel als de smaakmakers in deze waardige afsluiter. Voor mij is Rare Feeling niet de zoveelste americana plaat, daarvoor stijgt hij wel boven het gemiddelde uit.