×

Recensie

Alternative

25 oktober 2018

Tropical Fuck Storm

A Laughing Death in Meatspace

Geschreven door: Frank Gesink

Uitgebracht door: Mistletone/Joyful Noise

A Laughing Death in Meatspace Tropical Fuck Storm Alternative 4.5 Tropical Fuck Storm – A Laughing Death in Meatspace Written in Music https://writteninmusic.com

De Australische band The Drones begon ooit meer als een vuige garageblues-band, maar nam toch al snel een grootser gedaante aan. Bombast, een donderende ritmesectie en dikke gitaarmuren overheersen, waar dramatiek in de huilende vocalen- en cynische verhalen van Gareth Liddiard het geheel helemaal over-the-top tillen. Pikzwart, met een vleugje humor weliswaar, maar ook die is pikzwart. Voeg daar nog bergen noiserock en algehele dissonantie aan toe en je hebt zeker zware kost waar muzikale referenties aan het adres van Nick Cave en Swans beiden op zijn plaats zijn. Dus toen bekend werd dat de nieuwe band Tropical Fuck Storm zou bestaan uit Gareth Liddiard en Fiona Kitschin van The Drones en met aanvulling van Lauren Hammel van High Tension en Erica Dunn van Harmony, MOD CON en Palm Springs, veerden de liefhebbers van die oor splijtende dissonantie, bombast en bijtend cynisme al snel weer op. Met name het schrijfwerk en de vocale invloed van Liddiard is doorgaans zo groot.  Hoe anders kon deze nieuwe band nou eenmaal klinken? Niet veel, toch?

Opener You Let My Tyres Down is nog een geruststelling voor die fans, waar het kritische verhaal over criminaliteit, “losers” en het Australische rechtssysteem wordt opgeslokt door dikke gitaarmuren, een hysterische schreeuwende Liddiard en veel chaos. Het had zo een track van The Drones kunnen zijn. Maar op tweede track Antimatter Animals maakt deze gebruikelijke aanpak al snel plaats voor  spookachtige synthesizers, zwaar vervormde beats en hoekige riffs, onrustige. Het soort riffs die je eerder zou verwachten bij Era Vulgaris van Queens of the Stone Age bijvoorbeeld.  Liddiard’s karakteristieke stem en cynisme is er nog wel, maar ook deze klinkt anders. Waar hij bij sommige liedjes later op het album zelfs een beetje probeert te rappen, of iets wat daar op lijkt. Een andere belangrijke troef in het totaalgeluid is dat Fiona Kitschin en Lauren Hammel een erg grote vocale rol hebben gekregen. Vaak als achtergrondzang, maar soms behoorlijk dominant als tweede stem of in een vraag-en-antwoord spelletje.  Spookachtig, vervormd, smerig, hoekig en ja toch ook funky – dat zijn wel de woorden te binnen schieten bij het luisteren naar A Laughing Death in Meatspace. Muzikaal dus  minder bombastisch en –verstikkend, meer open,  maar nog steeds even rauw en chaotisch.

Meer dan ooit heeft Liddiard hier een cynisch en weinig hoopgevend concept in zijn hoofd gehad bij het schrijven van dit album. Door de muzikale openheid zijn deze ook nog eens een keer beter te horen dan anders. De achtergrondzang van de dames doet er dan ook nog eens ene schepje bovenop ter overdrijving van het “bijtende gevoel”. Vooral de sociale omgang met elkaar krijgt er van langs in veel tracks en de manier waarop social media ons in staat stelt om van alles wat te “vinden”, maar lekker geen actie te hoeven ondernemen.  In Antimatter Animals klinkt het, “If you wanna be remembered. You’re only making everything much worse” als antwoord op het krampachtig najagen van ons “nalatenschap”. We willen onthouden worden als persoon, niet perse om onze goede daden. The Future of History gebruikt een hervertelling van de schaakwedstrijd tussen Garry Kasparov en supercomputer Deep Blue om uit te leggen waar het op technologisch gebied allemaal fout kan gaan met onze sociale leefwereld: ““Kasparov saw our fate and cried out in despair “we are commanded by the monsters we have brought to bear! And nobody does the dishes, the turkeys vote for Christmas. Gaslighted by the telephone that put Steve Jobs in business.  And no one in the future plays chess, or cares!”. Om af te sluiten met: “If IBM is here to make your dreams come true, you can probably say the same thing about nightmares too”. Enkel in de net iets te dik met cynisme belegde boterham van de titeltrack schiet het zowel muzikaal als tekstueel een beetje door en word het te belerend. Als een soort cynische versie van Michael Jackson’s Heal the World, met een “wie niet horen wil, moet maar voelen” attitude. Oh en dan vergeten we ook nog de beangstigende instrumentale track Shellfish Toxin, dat ergens het midden houdt tussen surfmuziek en jaren 50 sci-fi B-film soundtracks. Waar natuurlijk ook de angst voor regering, CIA en bedrijven die uit de hand gelopen experiment doen uit spreekt.  Besluiteloos en onzeker sluiten we af: Oh how, why tme seems to fly. Oh how why. Where we going now? Gezellig? Nee. Confronterend? Asoluut! Maar vooral erg eigenzinnig, intens en gewoon goed.



  1. You Let My Tyres Down
  2. Antimatter Animals
  3. Chameleon Paint
  4. The Future of History
  5. Two Afternoons
  6. Soft Power
  7. Shellfish Toxin
  8. A Laughing Death in Meatspace
  9. Rubber Bullies