×

Recensie

Alternative

05 april 2019

Trixie Whitley

Lacuna

Geschreven door: Marcel Hartenberg

Uitgebracht door: Unday Records

Lacuna Trixie Whitley Alternative 5 Trixie Whitley – Lacuna Written in Music https://writteninmusic.com

Eigenzinnig, fris en steeds vernieuwend met haar zo ijzersterke stem, de weg in de muziek vindend die haar past. Niet wat iemand haar zou willen voorschrijven. Alsof ze daar vatbaar voor zou zijn. En toch, de dynamiek en de druk juist van de muziekindustrie waarin ze actief is, raakte haar juist. Het terugkerende ritme van album-tour-album-tour is iets dat voor iedereen impact heeft. Trixie realiseerde zich dat en nam in september vorig jaar het besluit de al geplande release van het album op te schorten. Niet het systeem waarin ze zich bewoog en beweegt als stuur op haar leven, maar zij zelf. Het album was oorspronkelijk gepland voor het najaar en daarin maakte Trixie een andere keuze.En daarmee koos ze voor zichzelf. Niet alleen een keuze voor zich zelf, ook voor meer ruimte vóór ze haar nieuwe album met de wereld wilde delen. De titel van het album is er direct aan ontleend. Lacuna. Dat betekent zoveel als leemte, ruimte.

Trixie las op aanraden van een vriend, Four Novels, van Marguerite Duras en herkende daarin nadrukkelijk het toepassen van ruimte in de verhalen. De herkenbaarheid van die ruimte gekoppeld aan wat ze zelf graag in haar leven wil, maakte het bruggetje compleet. Toen die vriend Lacuna als albumtitel voorstelde, ging Trixie daar in mee. Ruimte. Dat is iets dat het album zeker biedt. Ruimte in de muziek die Trixie hierop met ons deelt, ruimte tussen de vorige albums en dit album. Ruimte en groei, misschien wel juist zoals die bij Trixie passen. Haar stem, in alle nummers fier overeind, staat centraal. Het mooie is dat alle nummers daardoor onmiskenbaar als Trixie klinken. En tegelijkertijd laat Lacuna horen dat Trixie doorgegroeid is. Ze heeft zich zelf meer gevonden en ruimte gegeven.

Het album is onmiskenbaar Trixie. De Oosters aandoende opener geeft je misschien een ander idee maar doet daar niets aan af. Mooi, bezwerend. En tegelijk met de ingetogen gretigheid die bij verwachting hoort, overspoelt deze je. Heartbeat komt daarna. Elektronische klanken, het geluidspalet is vol. Mooie zanglijnen als het nummer zich subtiel ontwikkelt. Is dat de echo van een gitaar in de verte of een gesampled geluid dat aan gitaar doet denken? Trixie’s stem vraagt al snel alle aandacht als de beat zich vermengt met een soulvol klinkend “You ain’t got nothing, you ain’t got nothing, you ain’t got nothing on me”. Dan al zijn de zanglijnen bij je binnen en geniet je. Het nummer heeft een vol geluidspalet. Er is de stuwende beat, er zijn klikjes en bliepjes, er is doorlopende percussie. Een eerste beluistering geeft het gevoel dat het misschien te vol is. Meerdere speelbeurten verder en het palet valt op de plaats.

Long Time Coming opent met klikjes, bliepjes en percussie. Een synthesizerklank op de achtergrond en de stem van Trixie die er subtiel op aansluit. Perfect gearrangeerd en met een heerlijk pakkend refrein. Een nummer waarin gitaarklanken terugkeren. Bijna dwars op de muziek. Maar tegen het moment dat die tegendraadse klanken zich gevoegd hebben bij de drijvende percussie, de stuwende donkere synthesizerklank op de achtergrond en de heerlijke zang van Trixie hebben we al een evenzo fraaie en qua melodie vergelijkbare synthesizerpartij gehad. Dit nummer pakt je. En hoe. Bedenk je daarbij dat het nummer gaat over hoe er spanning kan ontstaan tussen twee personen in een relatie, met alle gevolgen van dien. Een einde, een perspectief van nieuwe beginnen en de intensiteit van het nummer komt misschien dichterbij nog. Prachtige clip bij het nummer die, samen met twee andere de trilogie The Space Inbetween vormt. Trixie maakte de trilogie samen met Hannah Marshall. In dit nummer werkt ze verder samen met danser en choreograaf Paul Zivkovich.

Daarna volgt May Cannan. Het nummer refereert in de tekst duidelijk aan het gedicht August 1914 van de Britse May Cannan. May Cannan was niet alleen een vrijwillige verpleegster in de Eerste Wereldoorlog in de Voluntary Aid Detachment, ze was ook een van de vrouwelijke poëten uit die tijd. Ze ging naar Frankrijk om zich ter plekke in te zetten. Haar poëzie is raak, sensitief en neemt je moeiteloos mee naar de tijd van toen, maakt die oorlog tastbaar. Trixie brengt die poëzie nog meer naar deze tijd en maakt een dansbaar eerbetoon aan de vrouw die graag een andere wereld had gezien in plaats van een wereld die getekend werd door oorlog. Meer nog, een vrouw die misschien ook voor vrouwen wel een andere wereld zag dan de wereld zoals die toen was. Trixie laat de ruimte in de tekst om daar een eigen invulling aan te geven. De muziek is opzwepend, gitaar, synthesizerbasklanken en klikjes en biepjes klinken naast elkaar, versterken elkaar. Mooi. Trixie kiest voor het geluidspalet dat voor haar bij de nummers past. Hoe onwaarschijnlijk het samengaan van de klanken hier misschien ook lijkt, het is een van de hoogtepunten op het album.

Met Dandy hebben we er nog zo een te pakken. Hoe heerlijk scheurt de saxofoon het nummer open. Gaan we opeens de jazzkant op? Nee, het is het intro van een nummer dat zeer poppy en dansbaar klinkt, maar hoe lekker is dit? Het nummer swingt aan alle kanten en is tegelijk een spiegel, zo lijkt het, naar een wereld die steeds meer neigt naar  een ‘gesundes Volksempfinden’ en naar een meestermanipulator die de kneepjes van het vak beheerst om daar sturing aan te geven. Een teken aan de wand in 2019? Trixie zwijgt niet, spreekt zich uit. Knap hoe ze dansbaarheid, geweldige zanglijnen en zo’n inhoudelijke tekst in een lied samen weet te brengen. De massa zingt dit straks luidkeels, hopen we dan maar, in het volle besef van de boodschap die het nummer in zich draagt. Complimenten voor het arrangement van het nummer waarin het refrein erg poppy, misschien wel R ‘B overkomt en waar gelukkig die sax heerlijk in blijft scheuren en waar de verschillende zanglijnen elkaar prachtig versterken.

Time is een nummer dat de gitaar nog als leidend instrument heeft; het nummer ademt nog het meest de sfeer van Porta Bohemica. Daar had het niet op misstaan, alhoewel het gebruik van elektronica ook in deze track groot is. Touch volgt daarna. Het eerste deel van de trilogie qua video’s. Met de gedachte dat aanraking het sterkste zintuig is, is dit een mooi nummer over de rol van aanraking in de ruimte tussen mensen. Mooi, soms bijna bedwelmend gezongen, tegen de achtergrond van een rustige beat. Mooi hoe ook hier weer Oosterse klanken in verweven zijn. Het nummer is poppy, ja. Maar het is de stem van Trixie met die fraaie instrumentatie en die prachtige arrangementen die het nummer meer laten zijn dan twaalf in een dozijn. Het album klinkt inderdaad geweldig. Dat is niet alleen de verdienste van Trixie; ze werkte hier samen met producer Little Shalimar. Hij is een producer en multi-instrumentalist ujt Brooklyn; hij mixte de Run The Jewels albums en was verantwoordelijk voor de soundtrack van Rubble Kings, een film over het gangleven in het New York van de jaren ’70 van de vorige eeuw. Aan dit album draagt hij bij met gitaar, bas, synthesizer, drums, percussie, programmeren maar ook met klikjes en bliepjes en weet hij met Trixie het geluid breed neer te zetten. Verdiende complimenten voor de productie dan ook.

Met Bleak, Fishing For Stars en Dare To Imagine komen we bij drie ogenschijnlijk wat meer ingetogen nummers op het album. De tekst van Bleak introspectief, dat geldt ook voor Fishing For Stars en voor Dare To Imagine. Hoe ogenschijnlijk de nummers een rustpunt zijn in toonzetting, in arrangementen en in zanglijnen, tekstueel boren ze ook het innerlijk aan, de ruimte tussen mensen, verwachtingen, wensen, dromen en hoe daarmee om  te gaan. De karakters van de drie nummers zijn uiteenlopend maar alle drie, net als de rest van het album overduidelijk Trixie. Mooi hoe Fishing For Stars Trixie laat horen met akoestische gitaar.

Het album eindigt passend met The Hotter I Burn dat ook nog eens mooi introspectief is en weer een fraaie mengeling is tussen Trixie als singer-songwriter en de moderne en poppy zangeres die ze zich op dit album toont. Een pracht van een album. Sway mag de geslaagde brug zijn geweest tussen haar vorige album en deze nieuwe stap. Lacuna laat horen hoe Trixie zich als muziekschrijver ontplooit, laat horen hoe zij keuzes maakt ten aanzien van de instrumentatie en ruimte die zij in haar muziek wil hebben én laat horen dat zij, krachtig en vitaal haar eigen muziek maakt. Haar weg, haar muziek. Poppy mag het album hier en daar zijn maar ze speelt en zingt met gevoel. Heeft het over wat er tussen mensen toe doet. Dat geeft al een extra dimensie aan het album, in een tijd waarin we vooral aandacht hebben voor de buitenkant. Lacuna is pas het derde volledige studioalbum van de Vlaams-Amerikaanse en met dit album levert ze opnieuw een topplaat af. Koppel daar nou geen verwachtingen aan voor een volgend album, Trixie doet er goed aan vooral haar eigen weg te kiezen en die te gaan.

Tracklisting Lacuna:

  1.   Intro
  2. Heartbeat
  3. Long Time Coming
  4. May Cannan
  5. Dandy
  6. Time
  7. Touch
  8. Bleak
  9. Fishing For Stars
  10. Dare To Imagine
  11. The Hotter I Burn

 

 



  1. Intro
  2. Heartbeat
  3. Long Time Coming
  4. May Cannan
  5. Dandy
  6. Time
  7. Touch
  8. Bleak
  9. Fishing For Stars
  10. Dare To Imagine
  11. The Hotter I Burn