Welkom in de kaleidoscope wereld van het shoegazende Toy waar ze alles in werking stellen om de ultieme spacende trip te lanceren. Dit gezelschap uit Brighton geeft al vier albums lang het eindeloze genot vorm in hun stampende Krautrock doordrenkte psychedelica. Schemerige Last Warmth of the Day gitaar explosies met een hoog cinematisch Tarantino gehalte worden met slangen bezwerende hypnotiserende orgelpatronen afgewisseld. Maar boven alles blijft het ritmisch terugkerende slagwerk de basis waarop ze met gemak retro disco met starre monotone new wave mengen. Waar andere bands ontiegelijk veel moeite ondernemen om aansluiting en acceptatie bij de populaire heersende stromingen te vinden, gaat Toy hier haaks tegen in.

De catchy gitaar riffs gaan naar de donkere beginselen van de postpunk movement terug. De doodslaande Happy in the Hollow beats vermorzelen het idee om er maar een enigszins gangbaar geluid van te maken. Niet dat er alleen maar duisternis op te horen is. Met fraaie repeterende synthesizers voegen ze er lichte dromerige varianten aan toe. Waar deze de overhand krijgen ontstaat juist een tegendraadse geheimzinnig naargeestig gevoel. Er zit iets dreigends in verborgen waardoor de onvoorspelligheid van het verloop je dwingt om de aandacht erbij te houden. Het is eigenlijk disco om de dansvloer mee leeg te krijgen.

Het geslaagde You Make Me Forget Myself hoogtepunt wordt door spirituele soul weerspiegeld, waarmee ze zich aan de Britse scene van de jaren negentig vasthechten. In plaats van in wijwater dopen ze zich flink in lsd en andere genotsmiddelen. Het zijn vooral dit soort momenten en het instrumentale Charlies House die met prachtig slide akkoorden het verschil maken. Juist doordat de minder goed functionerende zanger geëlimineerd wordt ontstaat er ruimte voor geschikt sfeerwerk. Want daar zit dus de grootste zwakte. Met veel echo’s en vervaging wordt het mankement van het stemvermogen van Tom Dougall niet helemaal opgepoetst.

Toch hoort deze kenmerkende Britse onverschillige houding wel bij Toy. Ze belichamen de arrogantie die met een alles omverschoppende schijt aan de wereld houding vormgeven. Dat hierdoor al meerdere grote muzikale voorbeelden ten onder zijn gegaan, mag de pret niet drukken. Een allegaartje van bij elkaar geraapte stijlen. Fraaie spooky old school keyboardaccenten, worden met de fucked up punkhouding van het bijna cyberpunk achtige Energy afgewisseld. Duivelse tempo verschillen waarbij op de achtergrond fragmentarische geluidseffecten de aandacht trekken.

Het psychedelische avontuur levert genoeg memorabele tracks op. Maar waar Phil Spector vroeger de bouwstenen voor The Wall Of Sound aflevert, lukt het een band als Toy om met datzelfde materiaal de boel vakkundig af te breken. Vaak levert deze aanpak de meest interessante albums op, waar ze later met veel plezier op terugkijken. Het rammelt in ieder geval van alle kanten. Voor de schoonheidsprijs zullen ze zeker niet gaan, de oneffenheden maken juist de plaat af. Een eigenzinnige band met een gelikte sound die zichzelf scherp houdt door er mooie spanningsbogen aan toe te voegen.