×

Concert

16 oktober 2017

Tom Hickox – Club Nine Vredenburg live

Geschreven door: Marcel Hartenberg

Label: Warner Brothers

De komst van orkaan Ophelia naar Ierland brengt een meer dan fraaie nazomerse dag naar Nederland. Het weer lokt de mensen naar buiten en houdt hen lange tijd gekluisterd aan terrassen, genietend van het moment. In Utrecht is dat even zeer het geval. Tegelijk vindt er daar, in concertgebouw Tivoli Vredenburg, een optreden plaats van de Engelse zanger Tom Hickox. Debuutalbum War, Peace And Diplomacy uit 2014 en opvolger Monsters In The Deep uit 2017 waren al net als bonbons op de tong, een goed glas wijn of, zoals men dat zegt, de activiteit van een engel op de tong en zondag de vijftiende is er de kans om de sympathieke Brit in het stadsie te zien.

Zijn muziek kenmerkt zich enerzijds door karakteristieke en historische verhalende elementen, net als het stadsie zelf en tegelijk durft hij eigenzinnig te zijn in de vormgeving van zijn nummers, elektronica waar het past en, ja, bovenal is het zijn stem. De prachtige donkere stem van Tom, nooit het middelpunt zoekend, maar het middelpunt zijnd, zonder daarmee zijn begeleiding naar het tweede plan te bewegen. Die begeleiding krijgt van Tom net zoveel de ruimte. Zo opent de jonge Brit de avond met Man Of Anatomy, openingstrack van zijn jongste album. Zowel hij aan de vleugel als Shez Sheridan, de man die ook al samenwerkte met Richard Hawley, op gitaar, hebben er zin in. De opkomst in de zaal is beperkt, maar Tom speelt en zingt toegewijd, met overtuiging. Geen blasé reactie, veel meer de gedachte dat hij blij is met een ieder die er is. De opener is al mooi. Dan volgt, al vroeg in de avond, het ijzersterke White Roses Red dat met zijn vertolking stilte inboezemt. Dat, stilte en aandacht, is überhaupt wat de zaal de jonge zanger en zijn begeleider bieden. Muisstil en ademloos wordt geluisterd. De focus is op Tom, Shez en hun muziek.

Met de woorden “This is a song about hopes and dreams” roept Tom positiviteit op, als hij een pauze laat vallen en vervolgt met “smashed on the rocks of reality.” waarmee hij The Pretty Pride Of Russia aankondigt, het trieste verhaal van een Russische schone en haar levensloop. Het duiken in geschiedenis, in levens van mensen, gaat Tom goed af. Niet voyeuristisch maar een beeld spiegelend van de wederwaardigheden van mensen. Zij bewonen zijn liedjes, je leeft er in met hen mee, in hun kwetsbaarheid, het hart van hun verhaal en de zingende verteller heeft je aandacht. Zo ook in het zeer fraaie The Dubbing Artist dat handelt over de Roemeense vrouw die in de jaren Achtig van de vorige eeuw alle, maar dan ook alle films die je in Roemenië kon zien, insprak. Western, thriller, oorlogsfilm, drama, romantiek, horror. Één stem. Het tekent het talent van Tom dat hij de tekstuele miniatuurtjes, zoals je zijn songs wel mag duiden als verhalen, steeds zorgvuldig vorm weet te geven. En dan steeds met die magische donkere stem. Club Nine is terecht stil bij alle verhalen van Tom Hickox.

Het onwaarschijnlijk mooie Angel Of The North volgt dan. Maakt het nummer in de studio al indruk, hier, met slechts vleugel en gitaar als begeleiding, is het nummer nog mooier. Lijkt het. Voelt het. Klinkt het. Is het. Tom blijft even bij wat oudere nummers stilstaan als Out Of The Warzone en The Ballad Of Thomas Hurndall in de intimiteit van Club Nine klinken. Huidige single Istanbul gaat vooraf aan het mooie en ietwat trieste verhaal van de marineman die zijn nadagen in cafés sleet, miskend in de verhalen die hij vertelde terwijl hij tegelijk inderdaad overlever was van rampzalige gebeurtenissen in de Tweede Wereldoorlog. Als krijgsgevangene verbleef hij op het Japanse schip Lisbon Maru dat door het ontbreken van enige herkenningstekens als vervoerder van krijgsgevangenen onherkenbaar was en zo een gewoon marineschip leek en dat vervolgens door de Amerikanen getorpedeerd werd. Een mooi verhaal en een even mooi lied dat met de lapsteel van Shez nog meer indruk maakt. Hoewel de begeleiding spaarzamer is dan de orkestratie op de albums, zijn de accenten die Shez zet met zijn gitaar, de wendingen die Tom aanbrengt in zijn spel deze avond precies passend. Het voelt goed beide instrumenten te beluisteren deze avond, de twee instrumenten samen en tot slot het geheel met de warme stem van Tom. Het geheel is nagenoeg perfect in balans.

Dan volgt een kwartet nummers van het nieuwe album. Albumsluiter Mannequin Heart, Korean Girl In A Waiting Room, Perseus And Lampedusa en dan het werkelijk grandioze The Plough. Moeiteloos brengen Tom en Shez het nummer volledig zonder versterking. Adembenemend. Ademloos. Terwijl het publiek de nasmaak van het nummer koestert, leidt Tom het fictieve levensverhaal van een Britse terrorist in; A Normal Boy is ook al zo’n enorm sterk nummer van het debuut. Het titelnummer van het nieuwe album volgt als slot van de officiële set. Maar omdat er geen plek is om weg te lopen en naderhand een open doekje te krijgen, houden Tom en Shez het praktisch. Ze blijven op het podium en zetten toegift Let Me Be Your Lover in. Een gedenkwaardige avond in Club Nine, van een artiest die juist ook vandaag weer laat horen hoe geweldig zijn stem is, hoe prachtig de composities zijn die hij maakt en die, ook op een locatie als deze, alles geeft om zijn publiek een geweldige avond te bezorgen. Tom komt met plezier nog een keer terug om zijn muziek met Nederland te delen, of dat nu gaat om Utrecht, Eindhoven, Amsterdam, Nijmegen, waar dan ook; hij is hier graag. Deze avond Tom Hickox smaakte in elk geval naar meer. Een volgend concert van Tom? Warm aanbevolen!