×

Recensie

Alternative

16 oktober 2018

TMGS

Ain't No Place

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: Starman

Ain't No Place TMGS Alternative 4.5 TMGS – Ain’t No Place Written in Music https://writteninmusic.com

Herkent u dat gevoel, wanneer u in het vliegtuig duizenden meters boven begane grond door een van de vele raampjes naar buiten kijkt? Wel, eenzelfde gevoel maakt zich van ons meester ons als wij Ain’t No Place van TMGS beluisteren. Een album dat al geruime tijd onze huisfavoriet is, onze favoriete (en ergens ook ultieme) drug en roes. Om maar te zeggen: hoe klein het minieme raampje is, hoe bescheiden ook de (financiële) middelen, toch weet deze Belgische prachtgroep op dit exact tien songs tellende album – hun vierde onder TGMS noemer – een weidse, kamerbrede sound aan de dag te leggen.

Terwijl we ons iets goed inschenken en met Ain’t No Place een zoveelste rondje laten draaien, daagt het ons. We hebben hier doodeenvoudig te maken met een Instant Classic. Een album dat zich haast spontaan neervlijt naast Neil Youngs’ Harvest, en de bruine elpee van The Band. Maar meer nog herinnert de groep aan het popgenie van het nooit ofte nimmer te onderschatten Big Star. Want al bij al zijn en blijven het tien parels van songs, toch hoor je zeer duidelijk de echo van het songschrijversgenie van Alex Chilton.

Er is die prachthoes van Stof Janssens, die echt nog het beste uitkomt op vinylformaat. De tot de strikte essentie beperkte hoesnota’s verraden dan weer dat de groep duidelijk schatplichtig is aan auteur/muzikant Willy Vlautin (o.a. Richmond Fontaine). Het is dan diezelfde nostalgische, authentieke westernsfeer die dit album zoekt op te roepen, daarbij gebruik makend van weidse beeldenrijkdom en een bijhorende soundtrack waarin je helemaal kan verdwalen.

Het knappe aan Ain’t No Place is onder meer dat het songmateriaal uiterst verfijnd is. Delicate composities, die net iets verder gaan dan wat het gros van vele andere indiebands brengen. Zo hoor je hoe TMGS kundig gebruik maakt van lome pedalsteel gitaren (Wim Elzinga), feestelijke mariachi trompetten (Bart Raats en Koen Van Loon) en ronduit hemelse backing vocals (o.a. Jeroen Vervloet en Tinneke Herrijgers). Waarmee je haast intuïtief uitkomt bij inspiratiebronnen als Big Star (popgenie), Triffids, Neil Young (rauwer gitaarwerk) en Beach Boys (samenzang). Of een optimistisch ingestelde Ryan Adams (de door Hank Williams geïnspireerde countryblues).

Opener (en vooruitgeschoven single) The Wasted Hours schijnt aangedreven te zijn door verveling. Niet dus. Wat een heerlijke song om deze geweldige set mee te openen. Talloze uurtjes hebben we inmiddels met deze song gespendeerd, wat ook van de overige songs op het album gezegd kan worden. Wat een precieuze song waarmee de groep de verzamelde concurrentie op een hoopje speelt, ook al is de klank niet noodzakelijk vernieuwend.

Integendeel, de groep verzamelt allerhande vintage americana inspiraties en doet daar zeer duidelijk zijn voordeel mee. De zacht gloeiende countrypop Willows bevat bijvoorbeeld een dosis hartzeer waar we nog jaren mee zoet gaan zijn. Eenmaal bij bewustzijn is er het sterke Woke Up Again. Melodieus, niet al te afgelikt en verrijkt met exact de juiste portie trompetten.

Niet dat de groep te maken heeft met een vast omlijnde formule. De groep behoudt net het spontane/organische, zoals ook blijkt uit het naar een straffe climax toewerkende Holding The Reins (gedreven gitaarwerk!). De onaards goede vorm blijft de groep aanhouden, ook met het intieme, traanvocht ontlokkende Won’t Be Easy dat de A-kant afsluit.

En de B-kant is minstens even sterk! Neem er het beeldend mooie Cold Day In The Lake bij, waarbij een band als Calexico niet eens zo gek ver weg is. Of het warme, sfeervolle Always Underrate, een song waarvoor ze maar eens een afzonderlijke radiozender dienen op te richten. Het is slechts een van de vele pareltjes op ‘Ain’t No Place’ waardoor je in een handomdraai gewonnen bent voor deze band. Wat zij hier leveren is grandioze pop, met een flukse dosis country en rock in de genen. Leg je oren ook te luister bij het net iets experimentelere en kwetsbaar gezongen All Came Down, een song als soundtrack voor een van de talloze ritjes op de nachtelijke autostrade.

Stuk voor stuk blijken de songs een poppy en radiovriendelijk karakter te hebben (het zo uit ‘#1’ weggelopen Until The Morning), maar evenzeer maken ze duidelijk dat deze band beseft dat ze hiermee goud in de vingers heeft. Ons bovengemiddeld enthousiasme wordt eveneens versterkt door het afsluitende Loneliness (Ain’t No Place) dat duidelijk illustreert dat TMGS met Ain’t No Place een meer dan wonderlijk album voorlegt.

Als alle woorden en al het stof rond het al te gebruikelijke promopraatje is gaan liggen, zal mettertijd vaststaan dat Ain’t No Place écht een tijdloos album is, zonder het predikaat enige oneer aan te doen. U kent ons: wij zitten op het vliegtuig, met een stevig drankje bij de hand, kijkend door een klein raampje. Met Ain’t No Place als begeleidende soundtrack bij de zacht voorbijschuivende beelden.

Tracklisting Ain’t No Place (vinyl):

Kant A:

  1. The Wasted Hours
  2. Willows
  3. Woke Up Again
  4. Holding The Reins
  5. Won’t Be Easy

Kant B:

  1. Cold Day On The Lake
  2. Always Underrate
  3. All Came Down
  4. Until The Morning
  5. Loneliness (Ain’t No Place)