Gisterenavond vormde een uitverkocht Concertgebouw het decor voor een jubileumoptreden van de Tindersticks. Het is dit jaar twintig jaar geleden dat de Britse band haar eerste, titelloze album uitbracht. De mannen vieren dit jubileum met hun tiende studio-album Across Six Leap Years en daar hoort gelukkig ook een tournee bij. Across Six Leap Years (uitgebracht op 12 oktober) is een ode aan hun eerdere werk: bekende en minder bekende nummers in een geheel nieuw maar toch herkenbaar Tindersticksjasje.

Er was gisterenavond geen ruimte voor een voorprogramma en het optreden ving precies op tijd aan, zoals we van Het Concertgebouw gewend zijn. Na de opkomst van de band en het warme welkomstapplaus vlijde zanger Stuart Staples zich neer op de ‘leidersstoel’ en volgde een ingetogen eerste set. Het publiek kon daarbij genieten van acht korte, intieme nummers. Tijdens de opener Tricklin’ maakte Staples gebruik van een behoorlijk ruisende loopstation, waardoor we even de indruk kregen dat het geluid niet al te best stond afgesteld. Dit was gelukkig niet het geval en al snel konden we genieten van de karakteristieke akoestiek van de zaal.

Het nummer Hushabye Mountain was een prettige verrassing en het hoogtepunt van deze summiere eerste set was het prachtige, bijna net iets te veel ingehouden, Dancing. Zowel band als publiek werden gehuld in een zachte, melancholische deken en verkeerden in opperste concentratie. De pauze kwam daardoor wel wat koud op ons dak vallen en bijna bekroop ons het gevoel dat deze avond zou gaan tegenvallen. Er was ten slotte nog niet gespetterd en betoverd.

Daar waar het voor de pauze hier en daar wat miste aan dynamiek en contrast, werd dit tijdens set 2 heel snel goedgemaakt. De spanning werd opgevoerd en het verlangen van de fans naar oude en nieuwe klassiekers als Dying Slowly en Show Me Everything werd bevredigd. Het laatstgenoemde nummer kent een geweldige climax, maar helaas viel de tenorsax volledig weg in het schelle, overstuurde geluid. Het contrast was misschien even wat te groot voor de geluidstechnicus. Jammer.

Zangeres Gina Foster nam in Travelling Light de rol van Carla Torgerson (The Walkabouts) op zich en gelukkig gaf ze haar eigen draai aan dit prachtige nummer dat nog eens een extra impact had door de subtiele Spaanse gitaar. Wat opviel is dat Foster gedurende het gehele concert net niet goed genoeg te horen was. De vraag is of dit een bewuste keuze is geweest.

Bij Can We Start Again leek er een heuse vrolijkheid te ontstaan op het podium. De bandleden werden beweeglijk en klapten ritmisch in de handen. Misschien niet des Tindersticks, maar zeker bevorderlijk voor de toch al losser geworden sfeer in de zaal. De aanwezigheid van het publiek was inmiddels behoorlijk toegenomen en het applaus nam na ieder nummer toe in heftigheid.

Het enthousiasme van het publiek laat de band niet koud en Staples wijdt er zelfs wat mooie woorden aan: “It has been an unexpected pleasure.” Na een daverend applaus komt de volledige bezetting de trap af voor een toegift die deze avond compleet maakt. Een geslaagde dwarsdoorsnede van het Tindersticks-oeuvre.

Setlist:

1. Tricklin’
2. Marseilles Sunshine
3. A Night So Still
4. Hushabye Mountain
5. Come Feel the Sun
6. Friday Night
7. She’s Gone
8. Dancing
9. Sometimes It Hurts
10. If You’re Looking For A Way Out
11. Another Night In
12. Rented Rooms
13. Dying Slowly
14. Show Me Everything
15. This Fire of Autumn
16. Medicine
17. Sleepy Song
18. Travelling Light
19. Can We Start Again?
20. A Night In
21. My Sister
22. What Are You Fighting For?
23. Patchwork
24. I Know That Loving
25. My Oblivion