Natuurlijk is Rock N Roll Consciousness een gitaarplaat. Vijf jaar na het heengaan van Sonic Youth, dat ruim 30 jaar actief was, staat Thurston Moore nog steeds garant voor bijzondere, sensuele, geestverruimende en tegendraadse gitaarrock. Maar hoewel Rock N Roll Consciousness onmiskenbaar het stempel van Thurston Moore draagt, is het album toch net even anders dan je zou verwachten.

Om te beginnen bevat de plaat slechts vijf songs. Toch klokt het album ruim boven de veertig minuten. Verder trok Moore Paul Epworth aan als producer. Epworth werkte met Bloc Party, The Rapture en Primal Scream maar maakte vooral naam met Adele en Coldplay. Tekstueel is Moore – inmiddels woonachtig in Londen – minder sociaal/politiek geëngageerd dan vroeger en laat hij zich terzijde staan door de Londense dichter Radio Radieux, hetgeen bijna hippie-achtige teksten oplevert. Muzikaal bijt Moore overigens nog regelmatig van zich af. Rock N Roll Consciousness is een even mooie als hard gierende liefdesplaat geworden. Eentje met een metafysische inslag, dat wel.

Wederom terzijde gestaan door James Sedwards (Nought) op gitaar, Debbie Googe (My Bloody Valentine) op bas en oude bandmaat Steve Shelley op drums, haalt Moore op dit vijfde solo-album regelmatig als vanouds flink uit. Opener Exalted gaat direct richting de twaalf minuten: de typische trage opbouw, waarbij gaandeweg drums en extra gitaarpatronen de song zijn gezicht geven; het is Moore (en Sonic Youth) ten voeten uit. Totdat Sedwards een melodieuze, zij het wat belegen solo laat horen die je normaal niet hoort in het bijzijn van Thurston Moore. Maar ach, slecht is anders. Na zes minuten komt het zware geschut binnen en pas na acht minuten dringt Moore’s stem zich op: ‘She is the future, and a prophetess’. Ook die andere lange track, Turn On, kent een typische, lang uitgesponnen opbouw, al valt hier wel op dat Paul Epworth de boel net even gladder heeft afgestreken dan we van Sonic Youth gewend waren. Het is verder een prima track met een jazz-achtige structuur, vol spannende wendingen in het hart.

Ook elders weet de inmiddels 58-jarige Moore nog zeker te overtuigen: Cusp is een knallende en drogerende shuffle, een uitbundige ode aan de lente-equinox. Naar het einde toe van de plaat lijken de oude New Yorkse helden van Television in het hoofd van Moore te hebben rondgewaard: de single Smoke Of Dreams is onderkoeld en strak, met lekkere fris dwarrelende gitaarlijnen en een langzaam opklimmende climax, zoals de band rond Tom Verlaine dat in de jaren zeventig zo fijn kon doen. Ook het typische gitaargeluid aan het begin van het afsluitende Aphrodite ademt Television en daar is niets mis mee natuurlijk. Gaandeweg trekt Moore de track meer naar zich toe met een bepaald niet misselijke staalkaart aan gitaargeluiden.

Hoewel Rock N Roll Consciousness regelmatig aangenaam vertrouwd en opwindend klinkt, weet Thurston Moore het album, door een iets gepolijster geluid en door teksten over liefde en levenskracht toch ook een andere laag mee te geven. Het album wordt er niet beter van maar je kunt in ieder geval zeggen dat Moore niet aankomt met de ‘zeventiende Sonic Youth-plaat’. Daarvoor lijkt hij momenteel te verlicht te zijn.