Sinds de ‘reünie’ in 2007 zijn de shows van The Smashing Pumpkins in Nederland zacht gezegd wisselvallig van kwaliteit geweest. Dit waar hun albums stuk voor stuk meer dan prima waren. Reden genoeg om de show in AFAS Live met enige voorzichtigheid te benaderen. Zodra de eerste tonen van het machtige Siva door de zaal rollen, voel je echter al aan alles dat dit een heel bijzondere avond gaat worden.

Het grote verschil met eerdere shows zit ‘m voor een groot deel in de line-up. Waar in 2007 van de originele band alleen frontman Billy Corgan en drummer Jimmy Chamberlin nog over waren en de shows op Pinkpop en in de Brabanthallen niet overtuigden, was in 2013 alleen Corgan zelf nog over. De shows in Paradiso en 013 waren vurig en fantastisch, maar was dit niet een veredelde coverband? Inmiddels zijn we weer een paar jaar verder, is Chamberlin weer terug op het oude nest én is gitarist James Iha weer terug in de gelederen. Driekwart van de originele line-up dus, aangevuld met inmiddels al 12 jaar vaste kracht Jeff Schroeder en bassist Jack Bates (zoon van Joy Division-bassist Peter Hook). Singer-songwriter Katie Cole op toetsen en achtergrondzang. De droogkomische Iha blijkt de cruciale rol te spelen in de kracht en het speelplezier die van de show in AFAS Live uitgaat.

Siva wordt gevolgd door een zinderend Rhinoceros en een vurig Zero. Toch is het publiek op dit moment nog aan de afwachtende kant, hoe bevlogen de band ook speelt. Net als je denkt ‘zou het een nostalgieset worden?’ knalt de tandem Solara/Knights Of Malta er in. Twee tracks van het nieuwe album Shiny And Oh So Bright, Vol. 1 / LP: No Past. No Future. No Sun. en die krijgen een dusdanige uitvoering, dat hier het omslagpunt ligt waarin het publiek definitief wordt gewonnen en wordt meegezogen de show in. De bandleden lachen, de energie wordt een tandje opgeschroefd en de AFAS Live show komt los van de grond. The Smashing Pumpkins kan dan niets meer fout doen. Van een hypnotiserend Eye tot een verzengend The Everlasting Gaze en van een bijna mechanisch te noemen uitvoering van Ava Adore tot een kippenvelopwekkende banduitvoering van het van Corgans solo-album Ogilala afkomstige The Spaniards. Het koketteren met het ronduit eclectische palet aan liedjes dat vlekkeloos en vol passie wordt uitgevoerd, is een sterk staaltje machtsvertoon. Machtsvertoon van een band die in de pers en door muzieksnobs al ontelbare malen is afgeschreven, maar die weigert de sceptici te laten winnen.

Het resultaat is een ronduit verbluffend optreden van bijna 2,5 uur, waarin uiteraard alle klassiekers voorbij komen, maar waarin ook heel sterk wordt onderstreept dat deze band veel meer is dan alleen een boegbeeld van de 90s alternative. Een heel sterk segment wordt gevormd door Tiberius (van Monuments To An Elegy uit 2014) en de non-album track G.L.O.W. uit 2008, waarin de gitaaruithalen als woeste vuistslagen tegen de oorschelpen beuken. Even verderop volgt tijdens een verzengend Superchrist (wederom een non-album track) de definitieve knock-out en die had werkelijk niemand zien aankomen. Deze band was nooit een groot fuifnummer op het podium, maar staat nu grijnzend onderling te dollen én te dollen met het publiek (met name Iha). Dit zonder dat het ten koste gaat van de intensiteit van de gespeelde nummers. The Smashing Pumpkins blijkt zo’n drie decennia na de oprichting op de piek van zijn kunnen en levert zelfverzekerd een verbluffende en vlekkeloze show af.

The Smashing Pumpkins
AFAS Live, 11 juni 2019

• Siva
• Rhinoceros
• Zero
• Solara
• Knights of Malta
• Eye
• Bullet With Butterfly Wings
• Tiberius
• G.L.O.W.
• Disarm
• Friday I’m In Love
• Superchrist
• The Everlasting Gaze
• Ava Adore
• 1979
• Cherub Rock
• Tonight, Tonight
• The Spaniards
• The Aeroplane Flies High (Turns Left, Looks Right)
• To Sheila
• Wish You Were Here
• Alienation
• Today
• Muzzle

toegift:

• Hummer