Sinds de wederopstanding in 2010 heeft The Pop Group flink van zich doen spreken. De compromisloze postpunkers van weleer brachten de afgelopen jaren een re-release uit, een nieuw album, een verzamelaar met archiefstukken, een reissue van hun tweede album uit 1980 en een live bootleg.

Honeymoon On Mars is de opvolger van Citizen Zombie uit 2015. De muziek schuurt en confronteert, de tracks schieten diverse kanten uit, zijn regelmatig doelbewust ontregelend en bij vlagen uitputtend. Dankzij producer Dennis Bovell is de dub nooit ver weg en Mark Stewart is weer de geëngageerde en genadeloze agitator en iconoclast die vaak extremer uit de hoek komt dan zijn bepaald niet conformistische tijdgenoot John Lydon dat met PiL doet.

‘Help me, please. I’m going on a desperate journey’, aldus Stewart op Instant Halo, aan het begin van het album, temidden van gitaargeweld en dub-achtige postpunk. City of Eyes, een productie van Hank Shocklee (Bomb Squad/Public Enemy) trekt hierna als een funky bulldozer voorbij. Shocklee tekent voor meer auditief geweld: de industriële (nineties-)rock van War Inc. komt ook uit zijn koker maar deze track overtuigt minder. Afsluiter Burn Your Flag is weer wat sterker en wisselt spoken word af met noise, beats en bevreemdende vocalen.

Hoewel vol energie en bravoure laat The Pop Group niet alleen muzikale guerrilla horen: ‘…Lonely in a crowd’, klaagt Stewart in het groovende en penetrante Pure Ones, een ‘sci-fi lullaby’ en ‘dramatic chanson’. In Little Town en Days Like These horen we zelfs synths die je niet direct met The Pop Group zou associëren. Is Little Town een sterke funky track met een duister thema (een kleine stad met een donker, onvoorstelbaar geheim), Days Like These komt niet echt lekker van de grond.

Op Zipperface (goeie titel) schieten de heren weer raak. De band strak in het gelid met als resultaat een alternatieve clubkraker. De vragen blijven zich echter aandienen: ‘Who bought your silence?’ en ‘Who enslaved your mind?’ The Pop Group ageert nog steeds tegen het kapitalisme (‘the most barbaric of all religions’, volgens Stewart) en heeft lak aan conventies. Dat is heel verfrissend. Het levert deze keer echter een album op dat in de schaduw blijft staan van eerdere releases. Een ep’tje was wellicht beter geweest, want er staan zeker een aantal goede tracks tussen de wat rommelige creaties die domineren op Honeymoon On Mars.