×

The National

Sleep Well Beast

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: 4AD

Sleep Well Beast The National Alternative 4 The National – Sleep Well Beast Written in Music https://writteninmusic.com

Album nummer zeven voor de uit Ohio afkomstige, maar al langere tijd vanuit in Brooklyn residerende rockgroep. Sleep Well Beast laat een ervaren en levenswijs The National horen.

Intussen is The National een household name. Naam en faam gemaakt met albums als Alligator (2005), Boxer (2007) en vooral High Violet (2010), waarmee de groep een steeds groter wordende massa aansprak. De kleinere, gezellige concertzalen van weleer werden plots stadia en groepsleden lieten zich steeds vaker opmerken met zijprojecten (LZNDRF, El Vy). Waarmee je eigenlijk al kon voorspellen dat het eens mis zou gaan, zoals het wat teleurstellend Trouble Will Find Me goed illustreerde.

En nu is er het langverwachte Sleep Well Beast, dat de groep eerder al voor een tot de nok uitverkocht Pitchfork festival in Parijs presenteerde. Opmerkelijk: de intelligente, branievolle indierock met een vleugje americana die soms met een heftige, energieke punkattitude gebracht werd, blijft intact. Dat heeft deels te maken met de manier waarop de groep opnames maakte in de eigen (verbouwde) studio en ruimschoots de tijd nam. Dat werpt nu zijn vruchten af.

Met de trage piano-akkoorden van opener Nobody Else Will Be There duikt meteen grote herkenbaarheid op. Zeker als Matt Berninger er op stapvoets ritme zijn meest fragiele, sombere en levensmoëe vocal om draait en er wat subtiele strijkerspartijen aan toegevoegd worden. “Niemand thuis hier?” schijnen Berninger & co te vragen. Daarmee brengt hij kernthema’s als eenzaamheid en isolement aan : “You said we’re not so tied together/ What did you mean?”.

Met Day I Die waarin de sterfelijkheid des mens centraal staat, knoopt de groep aan bij eerder werk. Had met zijn koortsige ritmiek zo op Boxer kunnen staan. Alsof Berninger & co duidelijk wilden maken : ja, dat soort memorabele nummers hebben we nog steeds in de vingers. Een hoogtepunt waarvan je nu al weet dat die straks live stevige brokken gaat maken in de vele concertzalen: “the day I die / the day I die / where will we be?”. Leuk is ook het heel kleine riedeltje op piano aan het eind, waaraan je merkt : het is hen zeker niet altijd bittere of sombere ernst. Perfecte illustratie ook van de manier waarop de groep een zwaar beladen thema (sterfelijkheid) toegankelijk maakt.

The National experimenteert op Sleep Well Beast misschien net iets meer, wat onder meer blijkt uit Walk It Back, waarin allerhande geluidstrucjes op de achtergrond ervoor zorgen dat de neurotische vocals van Berninger er samen met een aantal knappe vocale samples goed uitkomen. De typische, wrange humor blijft gelukkig aanwezig (“I tried to save it for a rainy day/ It’s raining all the time”), maar ook: “Don’t want to fuck up the place / I better walk it back”.

Ook elders blijkt het zevende album van The National een grandioze evenwichtsoefening waarbij zowel teruggegrepen wordt naar het verleden van de groep, met onder meer door piano aangedreven ballads als Born To Beg waarin de sombere bariton van Berninger goed gedijt als indierocksongs zoals de vooruitgegeven single The System Only Dwells In Darkness.

Toch is de beweging voorwaarts vooral aangestuurd door experimenten met (hedendaagse) electronica, zoals onder meer tijdens Empire Line (met echo’s van Sorrow) dat weggelopen lijkt uit de sessies voor High Violet. Tegen het moment dat Turtleneck voorbijkomt, worden de gitaren lustig van stal gehaald. Het is het meest uitgesproken rock’n’roll gitaarmoment op het album. Rauwe urgentie, venijnigheid en chaos die zeker ook hun plaats hebben in de groep.

Naar het einde van het album toe komt de groep in bekender vaarwater terecht, zoals onder meer blijkt uit het door nostalgie, weemoed en liefde gekenmerkte Carin At The Liquor Store dat straks in de zalen ongetwijfeld koppeltjes gelukzalig verliefd naar elkaar doet kijken of het door bijzonder knappe percussie versterkte I’ll Still Destroy You dat uitgroeit tot een hoogtepunt.

Iets later is er het alweer door subtiele electronica aangedreven Guilty Party, waarin onder meer thema’s als angst en woede aan bod komen, maar gekruid worden met vergeving en schuld. Nachtenlang de slaap niet kunnen vatten om te komen tot: ” I say your name / I say I’m sorry “. Niet dat het verhaal dan helemaal rond is. Daarvoor hebben ze Dark Side Of The Gym, een track die The National op hun dromerigst laat horen. Als toetje volgt de experimentele ambient meets electronica titeltrack die Sleep Well Beast besluit.

Kortom: het in Long Pond (Stuyvesant) opgenomen Sleep Well Beast gaat hier zeker en vast nog vele rondjes draaien. Deels plooit de groep terug op het verleden met klassieke thema’s als menselijke relaties en verbindingen, maar tezelfdertijd geeft het na het tegenvallende Trouble Will Find Me ook een moedige beweging voorwaarts aan met dwars experiment en electronica.



  1. Nobody Else Will Be There
  2. Day I Die
  3. Walk It Back
  4. The System Only Dreams in Total Darkness
  5. Born to Beg
  6. Turtleneck
  7. Empire Line
  8. I'll Still Destroy You
  9. Guilty Party
  10. Carin at the Liquor Store
  11. Dark Side of the Gym
  12. Sleep Well Beast