×

Interview

05 september 2019

The Mystery Lights: vol inspiratie terug in Europa

Geschreven door: Edwin Hofman

Label: Wick, Daptone

In 2015 lanceerde Daptone Records het rock-‘n-roll-label Wick. De eerste single en het eerste album op Wick kwamen van The Mystery Lights, een band die staat voor sixties garagerock en psychedelica én New Yorkse oerpunk. Na een paar jaar heel veel getoerd te hebben waren The Mystery Lights eerder dit jaar terug met het album Too Much Tension! Written in Music sprak met zanger/gitarist Mike Brandon aan de vooravond van de Europese tournee die aftrapt in Münster. De band is via Moskou gevlogen, alwaar er bagage is achtergebleven. Brandon heeft er echter alle vertrouwen in dat Aeroflot de boel tijdig oplost en kijkt liever vooruit.

the-mystery-lights

WiM: Jullie spelen heel veel gigs in Europa de komende tijd. Blijven jullie al die tijd hier?
Ja, we zijn in Europa tot 6 november. Het is de eerste keer dat we hier zijn sinds de plaat uit is. We spelen meer dan toen we met de vorige plaat in Europa waren. Destijds speelden we vooral veel in Amerika, we hebben de VS toen twee keer gedaan.

WiM: Het heeft wel even geduurd voordat het tweede album er was, drie jaar om precies te zijn. Dat kwam natuurlijk door al dat optreden overal.
Ja, het is moeilijk om te schrijven en er echt ‘in te komen’ als je altijd onderweg bent. We hebben wel een zeven inch single gedaan tussendoor maar die is een beetje onder de radar gebleven, lijkt het. Op zich hadden we wel een hele lading songs maar als geheel ontbrak er een bepaalde sfeer, een bepaald gevoel. Toen hebben we nog twee songs geschreven die meer ‘upbeat’ waren en toen klopte het. De eerste plaat hebben we in 1 week opgenomen, dat was nogal snel. Bij de tweede hebben we de boel meer zitten ontleden en gerommeld met het geluid. Voor de derde hebben we al 16 potentiële tracks. We hebben nu Lily (Rogers) op Farfisa, het is ook gaaf om meer te schrijven vanuit dat idee. We zijn als band opgegroeid met onder meer sixties garage en een band als Television maar onderweg hebben we meer toetsen en krautrockinvloeden toegevoegd. Het lijkt me tof om bij de volgende plaat wat weirder te klinken en meer nieuwe coole geluiden uit de synths te halen. Ik houd ook erg van Soft Machine, The Music Machine en Silver Apples.

WiM: Er zitten hier en daar wat motorische passages, wat krautrockinvloeden in de muziek inderdaad. Maar de eerste tonen van de plaat brengen vooral de oude Pink Floyd met Syd Barrett weer heerlijk in herinnering.
Ja hè? Helemaal. Met die Syd Barrett gitaren. Ik ben helemaal gek van nummers als Interstellar Overdrive.

WiM: Zie je de The Mystery Lights in eerste instantie als een liveband of is de studio net zo belangrijk?
Live is superleuk. De enige zekerheid is dat we gewoon weten niet wat we kunnen verwachten. Is de band moe of brak? Is het publiek leuk of agressief? Ik zal op het podium vast wel weer de nodige riskante moves maken. In New York haalde ik dit jaar mijn gezicht weer open maar niemand zag het, geloof ik… In de studio is het natuurlijk gaaf om coole geluiden te vinden, de muziek te structureren, die creativiteit… Het herinnert je eraan waarom je een band hebt. Je luistert naar je nieuwe song. En weer! En weer! Je vindt het geweldig. Totdat je het later zoveel hebt gespeeld dat je het haat, haha.

WiM: Wie weet ontwikkelen jullie je live wel vanuit een rockende band naar een meer trippy band…
Daar heb ik laatst inderdaad veel over nagedacht. Het is misschien wel vergelijkbaar met iemand die ooit heel veel dronk: voorheen heftig en dronken en nu niet meer, maar wel met een nieuwe, andere intensiteit. Van ‘naar de kloten’ naar meer betekenisvol. Ik houd wel van het idee dat de band zich op zo’n soort manier vooruit kan bewegen: slimmer, intelligenter worden.

the-mystery-lights-too-much-tensionWiM: De albumtitel Too Much Tension! verwijst naar het feit dat veel mensen heden ten dage gespannen en serieus lijken, dat men heel politiek correct wil zijn?
Helemaal. Die titel is 100% waar. Perfect voor een release nu. Veel mensen – niet iedereen natuurlijk – dragen een soort spanning in zich, in het publieke communicatiedomein. Ze trekken een soort front, een schild op. Too Much Tension was al een songtitel maar ik dacht later dat het ook een heel goede titel voor het album zou zijn, maar dan met een uitroepteken erachter. Het werkt ook goed met het hoesontwerp. Om dingen opnieuw te kunnen opbouwen moeten ze eerst uit elkaar vallen. Het nummer Watching The News Gives Me The Blues spelen we live ook achter Too Much Tension, dat voelt gewoon heel goed.

WiM: Jullie zijn in het verleden van de Westkust (Californië) naar New York verhuisd en dat leek goed te bevallen. Toch staat er een track op het album met de titel I’m So Tired (Of Living In The City).
Ach, het gaat meer om een haat-liefdeverhouding. De stad kan natuurlijk overweldigend zijn. Mensen reageren zich gemakkelijk af op de stad. Maar het langzamere tempo van Californië kan aan de andere kant ook weer saai worden.

WiM: Jullie spelen op heel veel plekken en nemen natuurlijk je albums mee. Hoe zit het met de verkopen?
Deze plaat verkoopt nog beter dan de vorige. Er zijn na een geslaagde eerste plaat natuurlijk altijd de verwachtingen en ook al duurde het drie jaar, we zijn wel altijd actief gebleven. Maar we willen geen halfbakken product verkopen. De mensen verdienen kwaliteit, geen kwantiteit. Maar de derde plaat zal, naar ik verwacht, niet drie jaar op zich laten wachten. 2020 moet mogelijk zijn. Even afkloppen… We verkopen veel zelf na de shows. Dan komt het geld direct naar de band. We signeren, we maken er iets speciaals van, dat vinden de mensen leuk. Soms nemen ze de plaat mee die ze al in de winkel hadden gekocht.

WiM: Tot slot, we hebben het gehad over garagerock, psychedelica, krautrock… Stel dat jullie een festival mogen samenstellen. Welke zes namen zou je absoluut op de bill willen hebben?
Dat is een mooie vraag. Daar haal ik de anderen even bij…

Can, Velvet Underground… Suicide… Ik zou Fat White Family erbij doen – ik houd van het gevaar dat je niet weet wat je kunt verwachten… Jaren negentig Snoop Dogg, haha. En Dylan uit 1966, mét The Band. Dat zou ook geweldig zijn!

https://www.youtube.com/watch?v=WeIKEy3oStU

The Mystery Lights live in Nederland en België:

  • 17 oktober: Le Botanique, Brussel
  • 18 oktober: Doornroosje, Nijmegen
  • 19 oktober: Left of the Dial Festival, Rotterdam