The Love Language brengt breekbare songs met een breed scala van begeleiding. Als een nummer om minimale benadering vraagt, dan wordt dat toegepast, is er behoefte aan een hardere overstuurde aanpak; ook prima. Energie wordt door de aanwezige vibes omgezet, er volgt een natuurlijk proces. Het eindresultaat plaatst zich zorgvuldig en doordacht op de juiste plaats. Deze opgeleverde veelzijdigheid is een aangenaam geheel, waar ze bij verschillende muzikale stijlen wat inspiratie lenen. Dit vierde Baby Grand album van de band uit Raleigh, Noord Carolina sluit prima bij het vorige platen aan, al kiest Stuart McLamb ervoor om meer tijd in het proces te stoppen, waardoor het beter kan rijpen. Samen met zijn broer Jordan op drum en Miss Thangs op keyboard geeft hij zelf het geheel op bas en gitaar vorm.

Zwaar met noise aangezet komt Frames je huiskamer binnen. De elektronica ondergaat een fuzz behandeling, waardoor het ergens tussen de dreampop uit de jaren negentig inzweeft , maar laat tevens het distortion stofzuigergeluid van tien jaar eerder herbeleven. De koorknaapzang van McLamb geeft het iets magisch. Afbreken en weder tot iets nieuws opbouwen, alleen al de songkeuze van de titel is passend gekozen. De springerige New Amsterdam tonen vormen het startsignaal van de geluidsbuien die als verfrissende Indian Summer Rain ruimte voor de zang creëren welke zich halverwege openen en de dominerende sound naar de achtergrond dwingt. De kerkklokken luiden een andere fase in. Hier is voor meer rust in het dragende Southern Doldrums gekozen. Een gedirigeerde piano met gevoel gespeeld, harmonieus door de tweede stem ondersteund. Al is de hoofdrol hier voor de emotionele diepgang van de hoofdzanger weggelegd.

Juiceboxx past qua sfeer helemaal bij de frontfoto van de plaat. Vintage seventies soul, net zo groots opgezet als de letters die de voorkant versieren. Speels van de muzikale kleuren uit deze periode gebruik makend. De heldere hoge zang op Shared Spaces laat ons met jaren tachtig invloeden kennis maken. De keyboardpartijen en bas schakelen probleemloos over, en zelfs de blikkerige computergestuurde drums zijn aanwezig. Paraty is een voorbeeld van de kunst van het weg laten, doordacht en soft van vorm. Independence Day heeft nog een toegankelijker niks aan de hand aanpak, maar de safe factor neemt ondertussen wel heel erg de overhand. De avontuurlijke spanningsboog tussen de twee openingsnummers hoor je helemaal niet meer terug, wat wel een minpunt is.

Gelukkig komt er dan eindelijk de Castle in the Sky versnelling. Na vocaal in stilte te starten vervolgen in de compacte gejaagde popsong de gitaren, het uptempo drumwerk en sfeervolle synths. Zo kan het dus ook! Het golvende Rain / Delay intermezzo, omgeven door soundscapes van kenmerkende gitaarakkoorden, begeleiden ons in het laatste Baby Grand gedeelte. Jammer dat ze vervolgens weer de soulkant opzoeken. Het trage, slepende Let Your Hair Down is niet slecht, maar wil hier niet boeien. Het zal zeker bij liefhebbers voor de meer melancholische gemoedelijke popkant geliefd zijn. Met de slide gitaar nemen we in Glassy de folky country afslag. De singer-songwriter rol bevalt mij beter dan de soulkant. Maar als dit album een sollicitatie zou zijn, dan laat McLamb alle facetten van zijn kunnen en kunsten zien. Warmte overbrengen kan hij als geen ander. Door de blazers zie je Lucky Luke al met Jolly Jumper naar de horizon rijden, waarna de woorden The End op het denkbeeldige decor verschijnen.

Demo’s zijn vaak wel interessant, hier wordt een kijkje in de keuken genomen, om te zien welke basis ingrediënten er toegepast worden, en welke richting er in eerste instantie gedacht wordt. Midlife heeft een jaarwisselingsgevoel. Iedereen is lief voor elkaar en daar past deze krachtige pure pianoballad tussen. Het swingende Cellophane is niet af, maar de lo-fi benadering bevalt zeer goed. Vergeet al de aanwezige kunstmatige Baby Grand soul, hier raken ze pas echt de kern midden in het hart.
Uiteindelijk vallen vooral de openingstracks in de smaak. Die gedurfdheid hoor je vervolgens niet meer terug. Pas in de kale afsluiter wordt dit niveau weer gehaald. Hoe belangrijk kan het zijn om niet de geluidsmuur dicht te metselen.