Een verrassend sterke terugkeer mag Anthems For Doomed Youth van The Libertines genoemd worden. Nooit verwacht dat ze sowieso samen weer nieuwe muziek zouden maken.

Ruim 11 jaar na hun tweede album The Libertines verdween de band in een zwart gat vol drank en drugs waarvan het verval van Pete Doherty wel heel breed in de pers werd beschreven. Een terugkeer van de band die met hun debuut Up The Bracket in 2002 Engeland compleet had overwonnen leek ondenkbaar, maar ineens waren daar vorig jaar de comebackconcerten en leek de band vitaler dan ooit. Met het van de drugs afkicken van Doherty werden zelfs nieuwe opnamen mogelijk en dook de band met hernieuwde energie de studio in.

Anthems For Doomed Youth mag dan nog niet een complete back-to-form zijn, het album laat al wel een fijne collectie songs horen die een hernieuwde band laten horen. Het klinkt allemaal wat minder rammelend dan vroeger maar rafelig en robuust nog zeker. De mannen hebben hun jarenlange ervaring mooi kunnen omzetten in strakker samenspel. De 12 songs die het album telt laten zoals de band eigen is een flinke variatie aan invloeden horen. Sommigen songs dateren van al veel langer terug en zijn afkomstig van oude demo’s die al veelvuldig via het internet lekten. De fraaie pianoballade You’re My Waterloo is zelfs afkomstig van hun allereerste demo’s.

Anthems For Doomed Youth is een lekker collectie Libertines songs te noemen. Fame And Fortune, een terugblik op de Camden beginjaren, de lekker rammelende albumopener Barbarians (The Clash klinkt nooit ver weg bij The Libertines), het super aanstekelijke Gunga Din, de lekker furieus klinkende songs Fury Of Chonbury en Glasgow Coma Scale Blues en de rijke albumafsluiter Dead For Love zijn maar enkele songs die gelijk indruk maken.

Anthems For Doomed Youth klinkt als een nieuwe start voor de band. Dat frontmannen Carl Barât en Pete Doherty weer bij elkaar zijn en elkaar aanmoedigen om hun beste songs te schrijven mag zowel een wonder als een geschenk genoemd worden.