Santiago in Chili is op het gebied van muziek niet echt the place to be. Het duo Ives Sepúlveda Minho en Manuel Parra hebben daar wel hun thuisbasis. Is er op hun eersteling Noctuary voornamelijk sprake van kinderlijk speelplezier, op het derde album Hyper Super Mega lijken ze ook de instrumenten onder controle te hebben. The Holydrug Couple wordt onder de noemer psychedelische rock verdeeld, maar dan wel de ultra light variant.

Onverwacht opent titeltrack Hyper Super Mega de plaat als een lazy dreampop song. Die onverschillige houding roept herinneringen op naar de mellow Madchester sound van eind jaren tachtig, al druipen de chemische genotsmiddelsappen er wel heel sterk doorheen. Bij Waterfalls zwem je nog steeds in datzelfde als een regenboog verlicht psychedelische Wellness oord rond. De druggy invloeden die al op hun debuut als basis dienen zijn hier daadwerkelijk tot een zeer relaxte sound geëvolueerd. Het heeft een degelijke jaren zeventig disco basis, je waant je als gast in uitgaansgelegenheid Studio 54 in Manhattan. En dat die zang behoorlijk vals klinkt, valt bijna niet meer op.

Forever End gaat als een langwerkende trip verder, weinig veranderingen in de sound, maar dat stoort niks. We willen nog steeds niet in Ikebana Telephone Line ontwaken. Het gaat wel een stuk sneller met meer ruimte voor de elektronica, de remslaap heeft plaats gemaakt voor het geluk makende prettige dagdromen. Lucifer’s Coat sluit aan bij de succesvolle Franse dansacts die halverwege de nineties met hun soft erotische filmische decoratieve instrumentale hoogstandjes internationaal succesvol waren.

Dan verwacht je vervolgens niet een track als I’ll Only Say This welke zelfs aardig tegen de back to the seventies symfonische hoek leunt. Het einde klinkt dan als een foute gelijktijdige soundtrack, ondraaibaar is geworden, omdat deze plaat te lang achter op de hoedenplank van een auto, fel in het warme zonlicht heeft lopen bakken. Met op de achtergrond politiesirenes komt het meer akoestische Easy als de begin tune van een soortgelijke serie als Hill Street Blues over, met rustige hamburger etende agenten. De wereld staat in brand, en er is alleen aandacht voor het eigen welbevinden. Kille eighties synthesizer klanken geven het een extra aangename retro spirit.

De vrijgegeven weirde videoclip van Chevalier werkt niet zozeer in het voordeel. De track is ook niet hitgevoeliger dan de rest, integendeel. Het grote pluspunt is hier het ontbreken van de zang, toch wel de zwakste schakel in het geheel. Relaxen doen we met de Zuid Amerikaanse percussie van Hotel Cache. Het eerste echte raakvlak dat enigszins nog valt tot de Chileense oorsprong terug te herleiden. Al hadden ze hier voor in de plaats ook voor een sound beïnvloed door het bekendste export product kunnen kiezen; de pittige pepers. De synth soundscape tegen het einde blijkt ook zo zoet als Jamin schuimblokken.

De bombastische clichématige foute keyboardtonen van Western Shade gaan verder daar waar de grootheden op dit gebied vroeger wijselijk stopten. Hier blijft het herhalende deuntje niets zeggend rondzeuren. Dan is Mercury Lake veel geslaagder. Prachtig qua opbouw met inkoppend gitaartje. Zelfs vocaal scoren ze hier, zachter en meer in balans. Het beste is blijkbaar tot het einde toe geconserveerd bewaard gebleven. Laag na laag laat het zich uitpakken. Heerlijk hoe als eindsignaal de gitaarversterker alsnog gevonden is. Ze hebben het echt wel in zich om aansluiting te vinden in het muziekwereldje, maar dan moeten ze investeren in een goede zanger. The Holydrug Couple is absoluut een band met potentie.