Wauw, wauw, wauw. The Girl Who Cried Wolf. Onthoud deze naam. De vijfkoppige band uit Belgie omschrijft zichzelf op Facebook als ‘triprockband’ met passie voor ‘donkere, passionele en elementaire muziek’. Muzikale invloeden komen van onder meer Portishead en zowat alle bands met de naam van het wilde dier. Ofwel onder meer Steppenwolf, Chelsea Wolfe en landgenoot Oscar And The Wolf. Geen woord van gelogen wat ons betreft.

Eind 2013 werd de band opgericht door zangeres Heleen Destuyver, gitarist en keyboardspeler Samir Boureghda, drummer en zanger Michael-John Joosen, bassist Bram van der Stocken en cellist en keyboardspeler Sofie Sweygers, uit de Belgische plaatsen Antwerpen en Mechelen. Tezamen bracht de band al EP Ohm uit en sinds maart is daar Ruins.

Ruins werd in de winterse laatste weken van 2014 geschreven en opgenomen in Gent. De toch al duistere sound van The Girl Who Cried Wolf moet dankzij deze meest donkere dagen van het jaar een extra oppepper hebben gekregen. Openingstrack Truly sleept de luisteraar meteen mee. Na een bezwerende intro met koor en duistere gitaarklanken hoor je de prachtige stem van Destuyver duelleren met Joosen, op een zalvende manier à la The XX. Slotnummer Shipwrecked eindigt op een soortgelijke manier, om de spreekwoordelijke cirkel perfect rond te maken.

De baslijnen en extatische zang in Silver brengen de toehoorder in een zeer gerieflijke trance. Het nummer bouwt uit en de vibrerende gitaar- en cellopartijen doen de lichaamsharen overeind staan, wederom op een zalige manier. The Creek vormt een perfect ijzige outro. Over ijzig gesproken; Taken klinkt dankzij de hakkende en snerpende drums en spookachtige vocalen niet anders dan een soundtrack van een horrorfilm. De titeltrack gaat nog een stap verder en rolt als een stoomwals over je heen. Verzetten heeft geen zin.

Ruins blijft de volle vijftig minuten intrigeren, ontroeren en overrompelen. Alle elementen in de band buitelen in sidderende volkomenheid over elkaar heen. Ruins is een groots debuut.