×

Recensie

Alternative

18 augustus 2019

The Flaming Lips – King’s

King's Mouth

Geschreven door: Edgar Kruize

Uitgebracht door: Bella Union

King's Mouth The Flaming Lips Alternative 3 The Flaming Lips – King’s Mouth Written in Music https://writteninmusic.com

Er zijn van die bands waarbij je vooraf niet weet wat je kan verwachten als ze een album uitbrengen. Of de beluistering dan goed of slecht uitvalt, is dan uiteindelijk niet zo heel erg. Want het is het avontuur dat telt, de ontdekkingstocht. The Flaming Lips zijn zo’n band. Het door verstrooide professor Wayne Coyne geleide gezelschap heeft evenzoveel prachtplaten als creatieve uitglijers op haar naam staan. Met King’s Mouth blijken ze ineens akelig neutraal uit de hoek te komen.

King’s Mouth verscheen in april van dit jaar al als Record Store Day exclusive. Nu is het album ook voor de massa verkrijgbaar. De band heeft ook een gelijknamige kunstinstallatie door de Verenigde Staten reizen, waarin je letterlijk in de mond van het onthoofde hoofd van de koning (waar deze conceptplaat om draait) kunt stappen en er is naar verluidt ook een kinderboek uit waarin het verhaal wordt verteld. Dus het album is onderdeel van een groter kunstwerk. Ook dat is in het geval The Flaming Lips niet nieuw, hier lijkt er echter wel een beter beredeneerd plan achter te zitten dan de ‘we gooien het op de muur en zien wel wat blijft plakken’-benadering van andere projecten van Coyne en consorten.

Maar misschien is dat ook juist wel waarom deze plaat nergens echt spannend wil worden. Als het vaag is (en dat is nogal eens) is het niet intrigerend genoeg, als het de bocht uit schiet, schuurt het niet genoeg om echt te raken. Het conceptalbum heeft wel daadwerkelijk en verhaal dat begint als de koning uit de titel wordt geboren en diens moeder sterft. The Clash’ Mick Jones doet op dit album de verhalende stukken die de liedjes aaneenrijgen. Zijn voordracht is enigszins verwonderend. Alsof hij zelf ook geen idee heeft wat hij nu precies aan het vertellen is. Daar tussendoor ontvouwt de neo-psychedelica van The Flaming Lips zich op ambachtelijke manier, zonder poespas. Wel met plotwendingen, zoals direct al in het begin blijkt met de tweetrapsraket die The Sparrow is en laverend tussen liedjes pur sang (Giant Baby, How Many Times??) en meet cinematisch georiënteerde tracks (Mother Universe, Electric Fire – niet toevallig ook de nummers waarin Jones het verhaal vertelt).

Ondertussen nestelen delen van het universum zich in het hoofd van de koning, het hoofd zuigt ook donder en bliksem op en in een poging zijn land te verdedigen wordt hij onthoofd. Het in staal gedrenkte hoofd (zo blijkt uit het nummer Dipped In Steel) verwordt uiteindelijk tot het kunstwerk dat je dus ook live kan ondergaan her en der in de Verenigde Staten. Ja, vaag verhaal! Maar het houdt de band wel bij de les en zorgt voor een coherent werkstuk. Maar ook een werkstuk dat weinig echte pieken kent. De sfeer wordt goed gevangen, de liedjes staan volledig in dienst, maar tillen het geheel niet naar een hoger niveau. Zoals dat op soortgelijke albums als The Soft Bulletin uit 1999 of Yoshimi Battles The Pink Robots uit 2002 wel gebeurde. Het lijkt er op dat deze plaat een soort terugkeer naar de vorm uit die periode moest worden. Maar stilstand is altijd achteruitgang!

Uitschieters zijn ergens halverwege All For The Life Of The City, waarin de koning zijn wereld verdedigt en tegen het einde Mouth Of The King. Nummers die herinneren aan de momenten dat The Flaming Lips recht in je hart schoten op genoemde albums. En net als je denkt ‘nou ja, zo’n neutrale plaat ontbrak nog in hun oeuvre’, blijkt alles één lange aanloop naar het machtige How Can A Head. Een nummer dat verwondert, op een zelfde manier als bijvoorbeeld een hit(je) als Do You Realize??, en verbaast. Op misschien wel de mooiste melodie die The Flaming Lips de afgelopen twintig jaar hebben afgeleverd, schieten vragen over de werking van het menselijk hoofd op de luisteraar af. Waarom kunnen we zo veel onthouden? Hoe vormen zich de woorden in je mond? Hoe kan het dat je dingen hoort? Verdorie, wat een fraai nummer! En net als je ademlos wordt meegezogen, komt Mick Jones weer voorbij. ‘And that is the end of our story… bye!’

Nou moe! Wat een majestueuze finale! En daardoor toch weer een waardevol album. Maar wel met hakken over de sloot.



  1. We Don't Know How And We Don't Know Why
  2. The Sparrow
  3. Giant Baby
  4. Mother Universe
  5. How Many Times
  6. Electric Fire
  7. All For The Life Of The City
  8. Feedaloodum Beedle Dot
  9. Funeral Parade
  10. Dipped In Steel
  11. Mouth Of The King
  12. How Can A Head