The Duke Spirit
Sky is Mine
The Duke Spirit, bijna vijftien jaar geleden in Londen opgericht, is inmiddels toe aan zijn vijfde album. De band opent de deur van Sky Is Mine met het sterke Magenta. Een stevige ritmetanden zorgt voor een lekkere basis en de hemelse zang van Liela Moss houdt je stevig in zijn greep. Haar kwaliteiten werden onlangs wederom onderkend door James Lavelle van UNKLE, die Moss als vocaliste vroeg voor zijn laatste plaat. In 2007 werkte The Duke Spirit ook al mee aan het UNKLE-album War Stories.
De muziek van The Duke Spirit laat zich niet zo gemakkelijk omschrijven maar kan als vrij toegankelijke shoegaze worden bestempeld. Dat geldt niet alleen voor albumopener Magenta maar ook voor bijvoorbeeld See Power, een track die zeker catchy is maar die je ook met achteloos gemak van de aardbodem tilt. Door de jaren heen is de band wat lichter en sensueler gaan klinken, een proces dat vooral door Bella Union-baas Simon Raymonde werd versterkt, toen hij vorig jaar het album Kin van de band produceerde.
Het zinnelijke Bones Of Proof is ingetogen en intiem maar laat na enkele minuten een langzaam aanzuigende climax met een marsritme horen. Achter het relatief gepolijste geluid gaat toch meer schuil dan je zou denken. De band vergeet echter ook niet om een paar potentiële indiehits te brengen, zoals Houses, een donker getint maar ook meeslepend en onontkoombaar nummer dat lekker blijft bouwen en doorrollen.
Hoewel de band soms best wat ruwer uit de hoek had mogen komen blijft Sky Is Mine een plaat die regelmatig boeit. Alleen een track als How Could, How Come kun je als enigszins belegen en braaf bestempelen. Met YoYo komt er al weer wat meer pit in, al kan ook hier wat extra vuur geen kwaad. The Contaminant, met meer dramatiek en intensiteit – ‘I wouldn’t follow if Follow was your name’ – legt de lat weer wat hoger en zorgt ervoor dat er ook naar het einde van het album toe nog genoeg interessants gebeurt.