×

Recensie

Alternative

08 september 2017

The Dream Syndicate – How Did I Find Myself

How Did I Find Myself Here?

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: Anti

How Did I Find Myself Here? The Dream Syndicate Alternative 4.5 The Dream Syndicate – How Did I Find Myself Here? Written in Music https://writteninmusic.com

Wij hebben een soft spot voor The Dream Syndicate. Heerlijke band met een gewéldige nieuwe plaat onder de arm.

Er zijn gitaarbands en er is The Dream Syndicate, misschien wel de béste die deze dagen om uw aandacht hengelt. Hoedanook, How Did I Find Myself Here? is heel uitdrukkelijk géén trukje van een marketingfirma en wat verdachte zakenlui in businesspak, maar vooral het eindproduct van een lang schrijf-en werkproces van frontman/gitarist Steve Wynn en zijn bende. Ze zijn er dolgelukkig mee en daar hebben ze ook echt alle reden toe.

Zo schept het in 2012 heropgerichte The Dream Syndicate op het nieuwe album moedig een nieuwe wereld waarin ze met de energie en verbetenheid van weleer tekeergaan. Aan de basis liggen echter wat misantropische gedachten, zoals: dat het wellicht niets oplevert om als groep je allerbeste werk uit de mouw te schudden, dat het dezer dagen moeilijker dan ooit blijkt om platen aan de man te brengen en dat het publiek er létterlijk werkelijk niets om geeft.

Misantropische gedachten of niet, de groep trok alsnog richting studio’s in Richmond om er haar eerste album in dik negenentwintig jaar in te blikken. De groep is ouder en vooral wijzer geworden, al gaat het op How Did I Find Myself Here? hoofdzakelijk om herwonnen spelplezier. Dat zullen ze ongetwijfeld ook volop bewijzen tijdens hun aankomende tournee die ook even langs België passeert. En het dient gezegd : het nieuwe materiaal overweldigt en overtuigt, laten we daar héél duidelijk over zijn.

Zoals die heerlijk hypnotiserende titeltrack die piept en kraakt en onder meer een spontane, licht funky toets aanbrengt alvorens te stranden bij psychedelische rock in het verlengde van The Doors. Elf minuten tijd vragen ze van u als luisteraar en vrijwel elke seconde ervan is niet minder dan aanstekelijk. Daaruit blijkt onder meer dat Dream Syndicate niet de band is voor gemakzuchtig compromis. Nope, het is een heerlijke lap muziek die bewijst dat Wynn & co nog steeds relevant zijn in een soms best vreemde en lastige business. Punt. Noem het misschien ook een voorzichtige poging om hun John Coltrane Stereo Blues te evenaren. Straf gitaarwerk tekent uiteraard aanwezig, maar illustreert dat The Dream Syndicate nog steeds very alive and kicking is.

Ook elders valt op dat de groep capabel genoeg is om een welgemikte aanval op uw oren te plegen. Neem de glorieuze, aan R.E.M. herinnerende opener Filter Me Through You waar eigenlijk niets op af te dingen valt. Een prachtige ode over verlies, afscheid nemen en de koers der tijden. Waar ik ook ga, ik neem liefdevol de herinnering mee. Een fijn openingssalvo.

En wat te zeggen van Glide die met een memorabele melodie het album opengooit: “I may never get higher / I don’t have to come down”. Zo is het maar net. Aan de intro een echo van Neil Young en Zijn Zot Paardje, al valt vooral de strakke ritmesectie op. Wat is het heerlijk surfen op de hemels feedbackende gitaargolven die Dream Syndicate hier produceert. Glide is overigens maar een van de vele favorieten op dit pracht van een album. Met dit soort tracks speelt Dream Syndicate de verzamelde concurrentie in élke concertzaal en élk festival zo naar huis, dat geven we op (nuja, in) een blaadje. En wat meer is: per luisterbeurt wordt die song maar beter en beter. Deze onvervalste Dream Syndicateklassieker krijg je nu eenmaal gewoon niet kapot gespeeld, zo vermoeden we.

Out Of My Head is dan weer woester en trekt zich op aan een rammelende joekel van een werkelijk niets ontziende gitaarriff die onder meer naar Velvet Underground en Stooges verwijst. Daarmee wordt bewezen dat het oerinstinct van de rock ‘n’roll nog steeds aanwezig is. Gespeeld met een fysieke kracht die niets intact laat. Alles moet eraan geloven. Numeroke drie betekent in dit geval ook: dérde keer prijs.

80 West is dan weer een wat losse knipoog naar Pixies die ze opvolgen met een verhalend en dromerig, zelfs lieflijk mooi Like Mary, waarin de elektrische gitaren even mogen uitrusten en Wynn mag bewijzen waarom hij een uitstekend songschrijver is : “as soon as the pills kicked in, she decided to go for a drive / like mary”. Wederom: wordt per luisterbeurt alleen nog maar beter.

The Circle (mogelijk geïnspireerd door die roman van Eggers?) dan maar: een heerlijk rondje rocken als de beesten, waarna die uit zijn kluiten gewassen titeltrack voorbij komt om te besluiten met Kendra’s Dream, een van de allerbeste dingen die de groep ooit op een album stanste. Een ronduit hemelse oplawaai die de luisteraar helemaal vloert: “it’s a beautiful dream”, de rest kan u er wel bij dromen. Tegen dan zijn we helemaal knock out.

How Did I Find Myself Here? is niets minder dan een moderne rockklassieker, nu al een favoriet en een stevige mededinger naar de Grote Prijs Album 2017.



  1. How Did I Find Myself Here