Concerten van The Cure zijn een lange zit. Want, zo stelt frontman Robert Smith, ‘ons materiaal is zo divers, we willen élk soort fan van The Cure iets meegeven’. In twee uur en 45 minuten gaat The Cure in Ziggo Dome dan ook enorm de breedte in, maar vooral ook de diepte.

Het is wonderlijk hoe enigmatisch de naam The Cure blijft, ook al heeft de band al sinds 2008 geen nieuw album meer uitgebracht en lijkt nieuw materiaal ook in de nabije toekomst niet in het verschiet te liggen. Dat enigma hangt er echter niet omheen omdat het een band is die puur op nostalgie drijft, zoals veel andere bands die in de jaren tachtig hun hoogtepunt in populariteit beleefden. Het vooral omdat de band zichzelf niet overspeelt. Het optreden in Ziggo Dome is de eerste ‘eigen’ Nederlandse show van Robert Smith en de zijnen in acht jaar. De doortocht daarvoor lag weer eens acht jaar eerder. Daarnaast weet je bij deze band nooit exact wat je krijgt, behalve ‘veel’. Want geen avond is hetzelfde.

Openingstrack Open en het daarop volgende hitje High laten een nog enigszins zwalkende band horen, die zijn vorm aan het zoeken is. Maar tijdens A Night Like This ‘klikt’ de boel ineens. Gitarist Reeves Gabrels zet een verzengende solo in en die zet alle neuzen dezelfde kant op. Wat volgt is niets minder dan een imposante bloemlezing uit zo’n veertig jaar The Cure, met veel ‘deep cuts’ die smullen zijn voor de liefhebbers. Een zelden gespeeld Other Voices bijvoorbeeld, van het album Faith uit 1981. Of een Charlotte Sometimes, in 1981 een single (later op de Standing On A Beach-compilatie gezet en pas in 2005 aan het genoemde Faith toegevoegd als bonustrack). Als eerste nummer in de lange rij toegiftnummers komt ineens het slechts heel sporadisch van stal gehaalde Three Imaginary Boys uit 1979 langs, voorafgegaan door een kort eerbetoon aan de hondstrouwe Nederlandse fanbase. In Nederland kreeg de band namelijk als eerste land buiten het Verenigd Koninkrijk op bredere schaal voet aan de grond. “Way before France”, grapt de verder niet heel spraakzame frontman Smith.

Juist omdat dit werk wordt afgewisseld met relatief bekender werk als In Between Days, Pictures Of You, Lovesong en Just Like Heaven, zoekt de band de balans. Opvallend is dat er een heel indrukwekkend segment in de set zit dat afkomstig is van het maar matig ontvangen album Bloodflowers uit 2000. Het fraaie The Last Day Of Summer is hartverscheurend en het furieus gebrachte 39 doet de Ziggo Dome zinderen. Het zijn nummers die je niet ziet aankomen en daardoor misschien wel het stevigst binnenkomen. Een teken aan de wand dat het totale oeuvre van The Cure ondanks de muzikale diversiteit die het in zich heeft (en mits goed door elkaar gemixt) toch écht heel stevig staat. Zelfs het vaak vergeten latere werk. Vanaf dat moment blijft het naar adem happen, met een duister From The Edge Of The Deep Green Sea, de in gierend gitaarwerk uitwaaierende post-punkklassieker One Hundred Years en een iets degelijk gebracht End.

Het hoofdprogramma is met vijftien nummers na anderhalf uur klaar, de toegiftenreeks bestaat uit nog eens een vijftiental tracks, waarvan de eerste op genoemd Three Imaginary Boys na volledig focust op het album Seventeen Seconds uit 1980, met nummers als At Night, M, Play For Today en het onvermijdelijke A Forest. Waar het optreden tot dit punt met name kippenvelopwekkend te noemen is en de band heel bewust wegstuurt van de ‘nostalgie-act’-val, start met A Forest wel de euforie bij het publiek. De ontlading na op dat moment al twee uur intens ervaren.

Toegift twee zet die euforie door met Shake Dog Shake en Fascination Street, voordat nog éénmaal de diepte wordt gezocht met Never Enough (van het Mixed Up-album) en Burn (afkomstig van de soundtrack van de film The Crow), alvorens in de laatste toegiftenronden de makkelijk meezingbare hits voorbij komen. Het grappige is dat een nummer als Boys Don’t Cry een ‘oh ja, die hadden ze ook nog’ gevoel oproept. Met A Forest misschien wel het meest bekende nummer van The Cure, maar in een majestueuze set als deze bijna een voetnoot in het oeuvre. Je zou kunnen stellen dat de clusterbom aan hits op het eind de balans in de set enigszins verstoort, maar aan de andere kant stuurt het de bezoekers wel met een glimlach van oor tot oor de ijskoude novembernacht in. Een memorabele show van een niet bijster productieve maar nog altijd uitermate vitale band.

The Cure
Ziggo Dome, 13 november 2016

• Open
• High
• A Night Like This
• Push
• In Between Days
• Pictures of You
• Other Voices
• Charlotte Sometimes
• Lovesong
• Just Like Heaven
• The Last Day of Summer
• 39
• From the Edge of the Deep Green Sea
• One Hundred Years
• End

toegift 1:

• Three Imaginary Boys
• At Night
• M
• Play for Today
• A Forest

toegift 2:

• Shake Dog Shake
• Fascination Street
• Never Enough
• Burn

toegift 3:

• Lullaby
• The Walk
• Friday I’m in Love
• Boys Don’t Cry
• Close to Me
• Why Can’t I Be You?