Na een fraai debuut ligt er een nagelnieuwe EP van The Colorist Orchestra in de winkels. Daarop werkt de groep, een van de meest innovatieve en vooruitstrevende in België, samen met de Ierse vocaliste Lisa Hannigan. Samen zetten zij sterk in op de kracht van samenwerking, nadat het collectief eerder al aan de slag ging met de Ijslandse vocaliste Emiliana Torrini, de Japanse Sumie Nugano en de Braziliaanse Cibelle.

The Colorist Orchestra zag genoeg uitdaging en avontuur in de songs van Lisa Hannigan om die te gaan herwerken. Zodoende krijgen we een vijf tracks tellende ep waarbij een zeer strenge selectie uit het oeuvre van Hannigan, enkele tracks uit Passenger (2011) en At Swim (2016) een Colorist jasje krijgt. Zo heb je als luisteraar de indruk dat het vooral het songmateriaal is dat een bepalende factor is. De groep gaat niet voor de ‘hits’, maar wel voor die nummers die het meest prikkelend waren.

Ook een belangrijke factor is de manier waarop The Colorist aan de slag gaat met de meest ongewone instrumenten, niet zelden van eigen makelij. In hun universum is het een hele zoektocht naar klank, naar een creatieve(re) invulling van muziek maken. Dat doen ze ook op hun heel eigen voorwaarden. Het begint natuurlijk bij een goede song en een straffe vocaliste. De meeste songs halen ze heel fijn uit elkaar om die vervolgens terug in elkaar te gaan zetten. Echt verfijnd sleutelwerk dus. Dat, in combinatie met het veelkoppige collectief, herinnert soms aan de werkwijze van Einstürzende Neubauten die op hun heel eigen wijze een specifieke werkvorm geënt op klank ontwikkelden.

Echter hoor je hier geen wilde avant-garde of geluidsmaschinerieën, maar wel bitterzoete popsongs die opvallen enerzijds omwille van het aanwezige vocale talent (de frele, breekbare vocals van Hannigan), maar anderzijds vooral ook de experimentele arrangeerkracht van The Colorist in de verf zetten. Dat valt meteen, al van bij de dromerige opener We, The Drowned, op. Die zet met percussie en vibes onder meer in op warme atmosfeer, met als tegengewicht de wat naar Björk herinnerende uithalen van Hannigan. Ook het erop volgende Nowhere To Go buit de mix uit van Hannigans’ vocale talent en de feeërieke klankenwereld die The Colorist Orchestra uit hun instrumenten toveren.

Misschien is het pakkende Fall wel het meest verrassende nummer op deze ep. Ook die lijkt afkomstig uit een betoverende sprookjeswereld die te goed is om waar te zijn. Zo af en toe, zoals onder meer tijdens het sfeervolle Undertow zijn er echo’s van Zita Swoon (meer bepaald de meer experimentelere pop van I Paint Pictures) die opduiken, maar daar worden we zeker niet ongelukkig van. En dan is er nog afsluiter Funeral Suit, die deze ep fraai afrondt. Mooi, zéér mooi zelfs. Meer van dat, al weten we ook dat het avontuur van The Colorist Orchestra natuurlijk nog lang niet ten einde is.