De albums- en optredens van Ijslandse zangeres Emiliana Torrini slaan goed aan in Europa. Echter, voor hen die haar muziek toch niet zo goed kennen, ook onbewust heb je wel eens een liedje van haar gehoord. Zo zat Birds bijvoorbeeld in een reclamefilmpje van stichting Orange Babies, werkte ze samen met Howard Shore aan Gollum’s Song voor de soundtrack van The Lord of the Rings: The Two Towers en verzorgde ze een groot gedeelte van de muziek bij tv-serie Grey’s Anatomy. De muziek op haar albums is al even veelzijdig en bevat onder andere invloeden van triphop, folk, rock, wereldmuziek en dance. Vaak komen er ook meerdere stijlen terug op één album, waardoor luisteren naar Torrini altijd weer een spannend en gevarieerd avontuur is. De constante factor binnen haar muziek is altijd haar lieve, warme stem. Een stem die soms uitbundig klinkt en dan weer emotioneel verstild, maar altijd warm en vertrouwd. Die vertrouwde stem kan er helaas wel voor zorgen de verveling makkelijker toeslaat: wat je hoort is wat je krijgt, niets meer en niets minder. De dynamiek en spanning binnen Torrinis muziek wordt dus vooral versterkt door de instrumentatie. Juist daarom is het leuk dat het achtkoppige Belgische gezelschap The Colorist voorstelden om de liedjes te bewerken in hun eigen stijl en samen met haar live te spelen. Eerder speelde het gezelschap ook al met onder andere Sumie Nagano en Cibelle.

Voor hen die er niet bij waren is er nu gelukkig een live-album, hoewel het album zo helder geproduceerd is dat de live-setting vaak niet opvalt. De muzikale invulling van The Colorist  is dramatisch, symfonisch en filmisch. Een grote focus wordt gelegd op strijkers en percussie, zodat alles extra groots aanvoelt. Naast “normale” instrumentatie bouwt het gezelschap ook graag hun eigen instrumenten, waardoor er soms een extra bevreemdende sfeer ontstaat. Hierdoor is er minder aandacht voor de elektronisch kant van Torrinis muziek, maar in het funky Speed of Dark komt ook dat aspect nog even naar voren.  Ook haar gevoelige kant is wat onderbelicht op dit album. Dat terwijl de filmische instrumentatie zich juist goed leent voor gevoelige ballads, zo bewijst vooral de prachtige uitvoeringen van Serenade en Bleeder, die vooral gedragen worden door piano, zachte percussie, strijkers en haar stem. Die typische dramatiek en bombast komen dan weer het best naar voren in het mysterieus klinkende Thinking Out Loud waar donderende percussie en zwaar aangezette strijkers overheersen.

Zo horen we op dit album vooral “wat anders”, maar dat is normaal voor Torrini, die eigenlijk op elk album wel weer een ander geluid laat horen . Haar stem klinkt zoals we gewend zijn, maar door de bombastische instrumentatie krijgt de muziek voldoende gewicht mee. Dat het soms toch wat saai wordt is te wijten aan het feit dat er te weinig afwisseling is tussen heftige momenten en gevoelige verstilling.  Evengoed is dit een werkstuk dat wederom een nieuwe dimensie geeft aan de muziek van Emiliana Torrini.