De Brexit roept nostalgische herinneringen naar het Thatcher tijdperk op. Geen leuk beeld, gerund door kansloze werkeloze jongeren die maatschappelijk in benarrende leefomstandigheden verkeren. Blijkbaar is het nu weer een geschikte tijdperk om je mening te verkondigen. Zo is er totaal onverwachts een nieuwe plaat genaamd The New Industrial Ballads van het Britse The Claim;  afkomstig uit het in Kent gelegen Cliffe. Vanaf 1985 maken de tot de Medway scene behorende melodieuze indierockers twee aangename platen, gevolgd door een handvol aan geslaagde singles. Tot een derde langspeelplaat wil het niet komen, al wordt vanaf 1993 de deur nooit definitief dichtgehouden. Het viertal bestaat tegenwoordig uit zanger en gitarist David Read, tweede gitarist David Arnold, drummer Martin Bishop en Stuart Ellis op bas. Terwijl collega’s de ene na de andere plaat op de markt brengen wacht The Claim geduldig om op het juiste moment toe te slaan.

Na het weeldig gespeelde instrumentale Johnny Kidd’s Right Hand Man komt het kritische Journey, waarin tussen de wrange regels door het optimistische I will stand and fight for what I know is right klinkt. Deze zin print zich zo in mijn hoofd, dat ik mij sterk afvraag of dit de boodschap is die ze ons mee willen geven. Sta op en verzet je tegen het geamputeerde Groot Brittannië, waar de bloedsomloop het hart niet meer dreigt te halen. Londen sterft van de rest van de wereld af. Nadat al eerder onder andere Test Dept en The Good, The Bad & The Queen zich met duidelijke standpunten opstellen, is het hier nu de beurt aan The Claim. Ondanks het chauvinistische rebelse karakter van deze song, klinkt The Claim hier zeker niet standaard Brits. De mooie melodieuze zang en sprankelende psychedelische gitaarakkoorden liggen meer in het verlengde van de Amerikaanse Paisley Underground scene. Het rammelt allemaal zo heerlijk waardoor het de indruk wekt dat er hier een jonge studentenband aan het spelen is.

Och, het is allemaal zo lekker wat The Claim hier laat horen. Heerlijk onderuit hangen met het sixties georkestreerde Smoke And Screens op de achtergrond, meedeinen op het uptempo Motown swing van The Haunted Pub of je laat jezelf door de warme zang in de postpunk van Music / Pictures ontroeren, allemaal net zo zalig. Het rauwere straatgevoel drijft meer in de zang van David Read in het verhalende Working Class mentaliteit van Light Bending boven. Ook de Merseybeat van Just Too Far roept die innerlijke straatschoffie in de vocalist op, vereenzelvigd met het arbeidsvolk. Hercules heeft zijn achtergrond in de dansbare beats van de Madchester scene, welke nog in volle bloei verkeert rond de tijd dat The Claim tot het besluit komt om geen muziek meer uit te brengen. Maar zo dicht als met deze track hebben ze nooit bij deze stroming gestaan. De dreampop uit die periode staat tevens in het korte zalvende Gamma Rays centraal.

De pompende When the Morning Comes bas memoreert aan het Franse discotijdperk, al vervagen deze zodra de zanger het woordje neemt. Nadat de piano bij Mrs. Jones zijn intrede doet breekt het door de heldere mondharmonica helemaal open waardoor het opeens een emotioneel beladen soulsong wordt. Estuary Greens and Blues is waarschijnlijk wel de meest veelzijdige track op The New Industrial Ballads, waarmee ze veertig jaar popgeschiedenis in viereneenhalve minuut samenvatten. Het gedurfde 30 Years is een opsomming van wat Read allemaal uitvoert op het moment dat ze enige naamsbekendheid krijgen. Het gevoel voor humor overheerst hier, terwijl het ook een verlangen trip down to memory lane is. De gevoeligheid van het afsluitende Under Canvas is tevens een reële toekomstblik op het einde van een leven. Wat min of meer benadrukt dat The New Industrial Ballads een eenmalige uitspatting is.