Onbekend blijft helaas al te vaak onbemind. Dat geldt ook voor The Boonx, de groep rond de Gentse singer-songwriter Xavier Boone. Op album nummer drie Facing The Music (na Slowpoke en Ghostnotes) vallen inspiraties als Van The Man, Fleetwood Mac of Blue Blot alweer niet echt te ontkennen. Toch beschikt The Boonx over het talent om verder te kijken dan dat alleen. Pop, jazz en blues worden in de blender vermalen tot alweer een pracht van een rijk en diep geworteld album.

Facing The Music nestelt zich heerlijk in je oor. Kan ook haast niet anders, want er werken een reeks oerdegelijke muzikanten zoals drummer Arne Lagatie, gitarist Jan Ghesquiere, bassist Stijn Possemiers en pianist Stijn Wauters aan mee. Samen vormen zij een heerlijke band, al is een van de meest bijzondere aspecten van dit album vooral hoe elke song een heel eigen kleur krijgt. Te danken daarvoor is de zang van Boone zelf, die ook als songsmid schittert. Maar ook gasten als Amel Garcia Serra op percussie, Olivier Bodson op trompet, Peter Delannoye op trombone en Tille Van Gastel op fluit verdienen zeker vermeld te worden.

Niets, van het songschrijversambacht van Boone tot de productie door Michel ‘Shelle’ Dierickx (TC Matic, Novastar,..), werd aan het toeval overgelaten. Zodoende krijgen we hier een prima album, waarmee de groep rond Boone echt hogere ambities zou moeten kunnen waarmaken. Het zou zonde zijn om deze band niet de kans te geven verder door te groeien, want een groep die met schijnbaar gemak kunde, techniek en emotie aan elkaar weet te koppelen, verdient dat.

Laat ons misschien even die afsluiter Dweller On The Treshold (een van de vele parels uit het oeuvre van geestelijke mentor Van Morrison) terzijde nemen en de focus vooral leggen op het eigen songmateriaal van de groep. Eerst krijgen we een paar welgemikte pianonoten die Sophia inluiden, een song met fluwelen melodie die je met de beste wil ter wereld niet meer uit je hoofd krijgt en met in de staart een zoete blazerspartij (de tenorsax van Jan Eggermont) die eeuwig mag blijven duren. Zo staan er nog wel een paar op deze plaat, zoals bijvoorbeeld Days Of Summer.

Elders voel je hoe de groep ook op blues mikt. Little Do I Know werpt zich bijvoorbeeld op als een uiterst feestelijke song met zwierige, funky accenten en ook het erop volgende Hey What weet dat opgewekte, feestelijke gevoel nog wat langer vast te houden. De instrumentatie en zang doen, net als Doin’ The Best, erg aan Luke Walter Jr denken, al is dat maar een van die veelzijdige facetten die The Boonx in huis heeft.

Zo af en toe gaat de groep wat op de rem staan, maar zelfs dan komen er gerijpte, volwassen songs naar boven, zoals het aangrijpende Lonely Heart. En wat te zeggen van het subtiel meanderende Love Me Like Rain, het type song waarvoor vele andere bands en artiesten haast een moord zouden plegen. Misschien nog het meest voor zich sprekend: de troebele romantiek van Downright Woman, waarin relationele besognes door de muziek verdreven worden. Het is een van die vele songs waaruit zowel eenvoud als zacht ontbolsterende schoonheid spreekt.

Facing The Music is uit. Dat u het maar weet. Een ontzettend mooi, volwassen en rijp groepsgeluid en songmateriaal maken duidelijk dat dit album hier nog talloze rondjes gaat draaien. Parels voor de zwijnen, heet dat dan.