Een goede platenzaak kent zijn klanten. Het is de kunst om in een aardig gevulde winkel een album te draaien, en die vervolgens ook nog te verkopen. Je hebt helemaal een goede dag als het je lukt om er zelfs meerdere exemplaren van te verkopen. Iedere muziekliefhebber is wel eens met een plaat naar buiten gestapt, waarvoor het bezoekje eigenlijk niet bedoeld was. En over het algemeen zijn dit geen miskopen. Het bestaansrecht van dit soort shops is hiervan grotendeels afhankelijk. Vroeger hoorde daar nog een volle asbak met sigarettenpeuken bij. Tegenwoordig sporadisch nog een flinke kop koffie. En zo hoort het dus ook te zijn. Geen streamingsites, maar met een aantal albums naar de kassa om deze te luisteren, zelf handmatig skippen naar de volgende track, of voorzichtig de naald verplaatsen. Uiteindelijk tevreden weer huiswaarts keren. High Fidelity is een liefdesverhaal, of eigenlijk net geen liefdesverhaal. De hoofdrolspeler is een slimme verkoper in een soortgenoemde winkel. Het neurotische zich verheven voelen met muziekkennis boven de klant staat centraal. Verder veel gesnuffel in platenbakken en de nodige Top 5 lijstjes die de revue passeren. Een cultfilm met idem soundtrack. Liefhebbers kennen letterlijk elke conservatie uit de film. Zo ook die waar er binnen een korte tijd gepoogd wordt om een EP van een relatief onbekende band aan de man te brengen. De naam van de song; Dry The Rain. De naam van de band: The Beta Band. Toepasselijk uitgezocht voor op het witte scherm. Nick Hornby schrijft het verhaal al voordat The Beta Band zich aandient. Het is een treffende poging om ze onder de aandacht te brengen. Na drie geslaagde EP’s verslapt de aandacht met het ietwat tegenvallende debuut. Met terugwerkende kracht wordt The 3EP’s als hun eersteling beschouwd. Meer dan terecht. Is het een geniale zet, of gewoon domme pech?

Champion Versions:

Beter kunnen ze zichzelf niet introduceren. Het genoemde Dry The Rain mag openen. Door de lazy benadering zoekt het nog meer bij de crusties beweging aansluiting dan bij de Britpop. Vies en lui zijn de sleutelwoorden. Dat deze het in de Verenigde Staten goed doet is niet zo vreemd, de lo-fi sound van een Beck is hierin terug te horen. De overgang naar het vollere geluid maakt het wel af, gelijk klinkt het een stuk soulvoller. Ritmisch gezien gaat I Know meer de Madchester kant op, al wordt er hierbij veel minder van dub gebruik gemaakt. Net zo dromerig vervolgen we met B + A, duidelijk als aangename trippende opvuller bedoeld. Om dan vervolgens zo sfeervol met Dogs Got A Bone af te sluiten verwacht je weer niet. Al zwiert het koortje alle kanten uit, en bevolken hier de nodige bedwelmende dampen de studio. Wat houdt de schoonmaker er de volgende dag een flinke dagtaak aan over om de puinzooi op te ruimen. Het resulteert wel in een aangenaam geheel.

The Patty Patty Sound:

De tweede EP laat een verandering van geluid horen. Met de nodige psychedelische invalshoeken treden we in een meer experimenteel kamertje binnen. Inner Meet Me heeft een volritmische gitaarsound, gesamplede bliepjes spaarzaam begeleidende eenvoudige percussie. Het is voornamelijk de ongedwongen krachtige uitstraling welke hier domineert. Een soortgelijke speelsheid vergezeld The House Song, al start deze net te traag op. De discotrack die er verscholen inzit werkt perfect op de steeds soepele wordende benen. De baslijn helpt ons als een partner de dansvloer op. Het rapgedeelte mag achterwege blijven, hierdoor krijg je net teveel onprettige boyband associaties. De Britten bezitten wel de nodige soul, maar ze missen de flow om als een hiphopper aan de gang te gaan. Liever vijf Britpoppers vet onder invloed die proberen te zingen, dan eentje die zichzelf The King Of Rapmusic waant. De Zuid-Amerikaanse Monolith invloeden zijn lekker, maar waarom steeds dat hakkegetak? Op het ene moment zit je midden in een oerwoud, dan weer in het wereldstad verkeer vast. Natuurlijk kan je een track als een restje pindakaas over twee boterhammen uitsmeren. Alles rakend, maar de smaaksensatie is tot een minimum teruggebracht. Deze jamsessie mag de studio eigenlijk niet verlaten. Compactheid leidt in het sterke She’s the One tot mooier resultaat. Hier overtuigt de zweverigheid wel. De pimpende zang is zelfverzekerd en stoer. De switch halverwege wordt logisch ingeleid. Om dan nog passend in retro sixties expressies te finishen is een aangenaam gegeven.

Los Amigos del Beta Bandidos:

Nog steeds zoekende naar wat uiteindelijk hun kenmerkende eigenwaarde wordt horen we in Push It Out weer vernieuwende elementen terug. Het is de vraag hoe de track zich verder ontwikkeld. En dit is zo bepalend voor The Beta Band sound. Ze leggen zichzelf geen regeltjes op door het experiment uit de weg te gaan. Een gegeven welke de stempel op al hun producties wordt. Dat dit niet altijd goed uitpakt, kan ze weinig schelen. Door deze vrijheid leveren ze interessante brokken muziek af. Het is niet vreemd om in It’s Over een jazzy basgitaar te horen . Het zijn hoe dan ook goede muzikanten. Tussen de ongein hoor je geschoolde kwaliteiten. Nonchalant duwen ze John Lennon in Dr. Baker van de pianokruk. Je verwacht een peace and happiness protestsong, maar het blijft echter bij simplistisch gepingel. Druggy sluiten ze met het meer dan geslaagde Needles in My Eyes af. Een band welke collega’s oproept om zichzelf niet al te serieus te nemen, en dat siert ze.