The Ballet geeft ons een kijkje in het moderne hedendaagse New Yorkse homoseksuele leven. De spanning van het uitgaansleven is totaal niet aanwezig. Het is eerder een vorm van truttige burgerlijkheid, alsof de emancipatie daar zich daar al eeuwen geleden voltrokken heeft. Schijn bedriegt uiteraard, de acceptatie is nog steeds geen gemeengoed. Op veel plekken in de wereld is de worsteling met de geaardheid waarschijnlijk een stuk lastiger, zelfs een dagelijkse strijd. Ondanks dat Matchy Matchy veel raakvlakken met de homoseksuele synthbands uit de jaren tachtig heeft, wordt hier veel minder een statement uitgedragen, en zijn ze ook niet uit om te provoceren. Het lijkt wel alsof het duo Greg Goldberg en Craig Willse op een roze wolk leven, ergens ver boven de rest van de wereld. Met hun muziek richten ze zich vooral tot “the incrowd”, hun eigen kleine groep volgelingen, die een soortgelijk leventje hebben opgebouwd. Al ligt de nadruk meer op het scheppen van een vrije maatschappij, waar geen onderscheid gemaakt wordt.

In principe veranderd er weinig in wat het duo hier laat horen, en borduren ze in handwerkpatronen voort op het knusse huis, tuin en keuken gevoel van hun vorige drie albums. En misschien is het wel goed zo. Juist hierdoor krijg je een totaal andere visie op hun leven. Met een hoog knuffelgehalte bezingen ze in First Time in a Gay Bar de spanning van het eerste bezoek aan een homo ontmoetingsplaats. Het is voornamelijk een lieve plaat geworden, met een hoog speelse tederheid. Door de zangpartijen krijgt het ook iets zachts, zonder enige vorm van stemverheffing. De kilte van vroegere tijden ondergaat een verfrissende wasbeurt. Door een scala aan hedendaagse dance en trance bliepjes aan de degelijke gedateerde, maar oh zo herkenbare eighties basis toe te voegen, ontstaat een kindvriendelijke sound. Wat betreft de ontboezemingen van Greg Goldberg, moeten die toch regelmatig hun oren dicht houden Sporadisch geeft hij het een mooi rauwer randje aan mee, duidelijk aanwezig in het springerige But I’m A Top. Verder is het voornamelijk toegankelijke dreampop.

Als je goed naar de verhalende voordracht luistert, dan hoor je genoeg twijfel terug. Het is allemaal wat minder rooskleurig als wat we hier voorgeschoteld krijgen. De verpakking is echter zo baby roze, waardoor je dit direct al vergeet. Ook wordt er genoeg bij de pioniers uit de New Wave periode stil gestaan, met die heerlijke felle gitaarklanken welke in het spetterende keyboard golfslagbad baden. Alles zo veilig mogelijk. Pas echt los gaan ze bij het afsluitende You’re Mine. Met flinke doorhakkende gitaren veroorzaken ze opeens een totaal andere sound. Eerlijk gezegd, had ik op meer van dit soort aangename explosies gehoopt. Dat de sympathieke zweverige vocalen hier ook lekker bij klinken, is verrassend en een verademing. Matchy Matchy is een slaapkamerplaat, maar dan eentje om rustig bij weg te dromen. Verwacht geen opgewonden nachten, maar vooral lekker met het duimpje in de mond vredig de oogjes sluitende onschuldigheid.