Het uit Reading afkomstige The Amazons komen dus uit de omgeving van het naar hun geboorteplaats genoemde festival. Via de daar neergezette Dixie toiletten mengen de afvalstoffen zich in het plaatselijke grondwater. Deze heavy indieband ademt het rock & roll gevoel in, welke zich vanuit de poriën al zwetend aan het geamuseerde publiek presenteert. Met frontman Matt Thomson op gitaar en zang, gitarist Chris Alderton, bassist Elliot Briggs en op drums Joe Emmett gaan ze terug naar de basisopstelling van een rockband. Net als op het debuut, welke de groepsnaam draagt, wordt er flink tussen de invloedrijke andere acts geshopt. Niet geheel origineel dus, maar dat maakt geen bal uit, als het maar goed gespeeld wordt. Future Dust is de lastige tweede plaat, die voor de definitieve sterrenstatus en doorbraak moet zorgen. Met producer Alan Moulder achter de mengtafel moet dit in principe eenvoudig haalbaar zijn.

Mother knalt er direct lekker in. Gevoed door Oosterse druggy invloeden gaat het al snel de stoffige woestijnzand stoner kant op. Het is de wat nette zang die verraad dat het hier geen stoere woestijncowboys betreft, maar een Britse jonge groep gestylde muzikanten. Neemt niet weg dat het gitaarwerk een aangenaam visitekaartje achterlaat door al direct doordringend te zuigen en te soleren. Het is de stem van Matt Thomson die er een te toegankelijke sound aan toevoegt. Waardoor ze in Nederland al snel in de Serious Talent hoek ondergebracht worden. Een koosnaam waar je hedendaags vanwege het mainstream karakter niet trots meer op moet zijn. Fuzzy Tree ramt er tevens compromisloos hard op los, de stevige gitaarakkoorden dragen hierbij krachtig de lekkere track. Helaas passeren er ook toegankelijke tussenstukken, welke het tempo drastisch omlaag schroeven.

Vanaf het swingende 25 verdwijnt het avontuurlijke ruwe geluid naar de achtergrond. Daarvoor in de plaats komt een brok toegankelijkheid, die perfect met de vocalen van Matt Thomson in evenwicht is. De heerlijke uitbarstingen staan minder dominant op de voorgrond, maar ontbreken gelukkig niet. Ondanks het verrassend sterk gespeelde Future Dust startpunt, is dit wel de gehoopte te volgen richting. Niet alles is uiteraard even goed. De vrolijke juichende zang op Dark Vision is net een te commerciële overtreffende stap. Daar tegenover staat wel de duistere postpunk die zich met lichte Nu Metal in het aangename Warning Sign vermengt. Met het symfonische hoogtepunt Georgia tonen The Amazons nogmaals hun veelzijdigheid. Erg mooi, maar in het vervolg verwacht ik een eenduidige richting. The Amazons leveren een puike plaat voor de muziekliefhebber af die gezellig met het hele gezin een zomerfestival bezoekt.