×

Recensie

Alternative

18 april 2014

The Afghan Whigs

Do The Beast

Geschreven door: Edgar Kruize

Uitgebracht door: Sub Pop

Do The Beast The Afghan Whigs Alternative 4 The Afghan Whigs – Do The Beast Written in Music https://writteninmusic.com

Bands die in de jaren ’90 populair waren en de afgelopen jaren een comeback maakten. Je kan er van zeggen wat je wil, maar negen van de tien keer werd het naar mate zo’n reünie langer duurde toch een beetje sneu als je ze op het podium in de weer zag met hun grootste hits. Als er dan vervolgens zonder sleutelbandlid ook nog een volledig overbodig comebackalbum (ja Pixies, dit gaat over jullie) komt dat geheel op een vertrouwd geluid gebouwd is, dan is dat gewoon een smet op de carrière.

The Afghan Whigs hadden een comeback ook in het geheel niet meer nodig. De erfenis van Greg Dulli en zijn mannen (nog slechts één ander origineel bandlid over) staat als een huis en kan wel tegen een stootje. Het nieuwe album Do To The Beast, het eerste The Afghan Whigs-album sinds 1965 uit 1998, is derhalve niet de spreekwoordelijke sloopbal die wat is opgebouwd omver beukt. Het album stort gewoonweg nog eens een stevige bak extra cement in de fundering.

Dat is knap, want dat is nu niet bepaald iets wat iemand had zien aankomen. De kracht van het album zit ‘m in het feit dat het kenmerkende geluid van The Afghan Whigs behouden is, maar dat de band het in een tijdloze setting heeft weten te plaatsen. Een tweede Gentlemen of Black Love zou gedateerd hebben geklonken, Do The Beast kent een universeel geluid waarbinnen teksten over liefde, dood, verlangen en seks intiem verstrengeld zijn met duistere gitaarpartijen, piano, strijkers en blazers.

The Afghan Whigs wisten zich in de jaren ’90 al te onderscheiden door heel duidelijk invloeden uit soul en R&B in het werk te vermengen. Op sommige albums wat steviger (het genoemde 1965) en elders wat subtieler (Gentlemen) en de band maakte albums die elk een heel specifiek geluid hadden dat bij juist dát album paste. Do The Beast is een uitzondering op die destijds getrokken lijn en laat een groep muzikanten horen die zichzelf de vrijheid gunt om muzikaal alle kanten op te gaan. Het gaat wat ver om Do The Beast daardoor ‘het ultieme The Afghan Whigs’ album te noemen, maar het komt wel in de buurt als je constateert dat al wat vooraf ging muzikaal even wordt aangestipt in deze sprong naar voren.

Dat merk je al in opener Parked Outside, waarin de gitaren over elkaar heen tollen, een blik violen de sfeer nog dikker aanzet en Dulli als een ware superster “If they’ve seen it all… Show ’em something new” buldert. Deze band is gretig. Heeft wat te bewijzen. Waarna het avontuur je meeneemt langs de afgrond (duistere rocker Matamoros, met zijn oosterse invloeden), soms bijna als popmuziek klinkt (Lost In The Woods) en met her en der een rustpuntje voor de nodige adem (Algiers) en natuurlijk her en der gewoon ‘vintage The Afghan Whigs’ (The Lottery) en afsluiter These Sticks weet al het voorgenoemde in een prachtig opgebouwde apotheose samen te ballen.

Her en der laten Greg Dulli en co. wel een klein steekje vallen. It Kills en Can Rova houden het hoge niveau niet vast. Maar het zou niet eerlijk zijn om Do The Beast daar op af te branden. Dit is gewoon een schoolvoorbeeld van hoe je een geslaagde comeback moet doen. Met gretigheid, passie en de blik vooruit in plaats van teren op oude roem. Do The Beast is een waardevolle toevoeging aan het oeuvre en – vergeef ons de flauwe woordspeling – gewoonweg een beest van een album.

The Afghan Whigs – Do The Beast

  1. Parked Outside
  2. Matamoros
  3. It Kills
  4. Algiers
  5. Lost In The Woods
  6. The Lottery
  7. Can Rova
  8. Royal Cream
  9. I Am Fire
  10. These Sticks


  1. Parked Outside
  2. Matamoros
  3. It Kills
  4. Algiers
  5. Lost In The Woods
  6. The Lottery
  7. Can Rova
  8. Royal Cream
  9. I Am Fire
  10. These Sticks