Black Love, een album dat dezer dagen samen met wat extra’s heruitgebracht wordt, blijft een hoeksteen binnen het oeuvre van The Afghan Whigs. En dat beseft de band gelukkig ook, gezien ze met behulp van muzikale vrienden (Mark Lanegan, Josh Homme,..) het album tijdens een drietal benefieten integraal zullen uitvoeren. Dat niet enkel om de release van de heruitgave te vieren, maar ook om de door kanker en noodlot getroffen Afghan Whigs gitarist Dave Rosser te ondersteunen.

20 jaar Black Love, het is wat. Toen in 1996 het album uitkwam, had de band de moeilijke opdracht om Gentleman (met absolute prijsbeesten als Debonair, Fountain And Fairfax,..) te doen vergeten. Een lastige, zo niet onmogelijke opdracht. Zeker ook omdat de groep ineens een doorstart maakte na albums als Big Top Halloween, Up In It en vooral Congregation, waarop hun voormalige punkrock /grungy sound aangelengd geraakte met potente R&B, soul en funk. Dat bleek bij uitstek een winnende combinatie te zijn.

Bovendien zette Dulli als spil en frontman van The Whigs ineens grote stappen. De groep tekende bij een major en met Gentleman barstte de band uit hun voegen. En ook live maakten ze hun reputatie meer dan waar. The Afghan Whigs groeiden uit tot een nineties klasseact die voor de meest uitzinnige reacties zorgde, ook al omdat Dulli en co voortbouwden op het succes van de alternatieve grungerock maar tezelfdertijd weleens durfde te dollen met oude funk- en soul.

Gentlemen is een historisch scharnierpunt in hun oeuvre en zette de lijdensweg van een verstoorde en uiterst getroubleerde relatie op gevoelige plaat. Onlangs nog brachten ze ook dat emotioneel complexe album opnieuw uit, aangevuld met enkele bonustracks en demo’s. Die liet horen hoe Dulli en co teerden op songs waarin relationele problemen op een zachte soulsound verwerkt geraakten. Een enkele blik op de bonustracks van Gentleman At 21 maakt dat inzichtelijk (de aanwezigheid van Mr Superlove bijvoorbeeld, maar evengoed een weergaloze classic als The Dark End Of The Street of het veelzeggende My World Is Empty Without You van The Supremes).

Ook op Black Love zetten ze die lijn door. Net als op Gentleman rocken The Afghan Whigs, al lieten ze hun onstuimige geflirt met hitsige R&B, soul en funk gelukkig nooit los. En dat maakt dat dit album zo goed tegen de tand des tijds bestand is geraakt. Het laatste wat ze voor ogen hadden was immers Gentlemen part two maken.

Black Love was een schot in de roos, ook al omdat ze meer dan ooit filmische ambities toonden, zoals in de heerlijk weids uitgestrekte opener Crime Street Part One die klinkt alsof ze net het Gentleman album ten grave gedragen hebben. ‘Tonight, tonight, I say goodbye to everyone who loves me’. Een koude, kille gitaarriff, warme synths en de wetenschap dat waarheid en leugen soms verdomd dicht in elkaars buurt lijken te zitten.

My Enemy had evengoed op Gentleman kunnen staan, even goed ingepakt in trillend, vies en vuig gitaarwerk. En toch hoor je ook hoe Dulli zijn medemaats tot hogere ambities stuwt. In Double Day neemt de band schijnbaar wat gas terug, maar dat neemt niet weg dat er veel ruimte gemaakt wordt voor Dulli’s late night blues confessie in uiterste dronkenschap toevertrouwde waarheden en vol duivelse paranoia.

Gek genoeg klinken de songs verfijnder al gingen Dulli en The Afghan Whigs met erg vertrouwde thematieken aan de slag, zoals liefde, verraad, ego en – hoe kan het ook anders – seksualiteit. Al blinkt Black Love vooral uit in zalig zwarte soul, zoals tijdens het funky groovende Blame, Etc die hij dan ook van een behoorlijk grungy twist en de nodige overtuigingskracht voorziet. “I know my heart is being used”, zo betuigt Dulli zijn liefde voor sweet soul music. De kwaadheid en het venijn van Gentleman maakte plots plaats voor heling, zoals tijdens de intieme, van soul vergeven ballade Step Into The Light die het album bijna niet haalde. Een weergaloos mooi rustpunt tussen al dat gitaargeweld.

Going To Town blijft ook jaren na datum een hitsige kraker van jewelste waar je elk feestje mee kan opleuken. “You’ll get the match, i’ll get the gasoline”. Een gevaarlijke, explosieve combinatie die ook op een podium werkt. En Honky’s Ladder blijft natuurlijk een joekel van een in-your-face hit. Dergelijke songs bewijzen net als Night By Candlelight dat Dulli ook als songschrijver voluit evolueerde.

Een van de absolute killers op Black Love blijft het jachtige Bulletproof, dat vooruit gestuwd wordt door viriel orgelwerk. “Time to get a little lower”, verzoeken Dulli & co. Nog wat extra gas op een nog steeds nasmeulend vuurtje. Halfweg ontploft het kolkende nummer en roept Dulli dat het liefde is, alles verterende liefde. De band speelt zichzelf in een alles verzwelgende extase, met een ronduit zwierige, uiterst sexy finale.

En dan rest de rit richting finale met een bitterzoet Summer’s Kiss (“did you feel the breeze, my love?”) waarin de liefde alsnog bezegeld wordt. De ketens van de liefde worden hier ontketend. Wie goed luistert hoort hoe Dulli worstelt met een riffje van The Who (met name Pinball Wizard), iets dat hij regelmatig ook live in de verf zet.

Black Love wordt passend afgesloten met een uiterst fraai Faded, een song die het moet hebben van een weergaloze pianomelodie. Een song over ultieme verlossing en eeuwige twijfels. De ideale afsluiter voor dit donkere meesterwerk. Zoals Dulli in interviews verklaart : soul gaat niet over de kleur van iemand, soul zit in de sound. Zo ook in dit Black Love dat nu dus gepaard gaat met enkele bonusjes en extra’s.

De meest verrassende is misschien wel de aanwezigheid van de demo van Faded, die inzichtelijk maakt hoe Dulli zijn songs niet zelden baseert op een los ideetje, in dit geval na een zware nacht uitgaan. Op een elektronische piano hoor je hem in een behoorlijk ruwe take van wal steken met Shame On Me. Gezongen en gespeeld alsof hij noch in zichzelf, noch in de ander meer gelooft. Wat overblijft is een schetsje dat gaandeweg uitgroeide tot een van de hoogtepunten van Black Love. Ook aardig is de uitgebeende, uiterst spaarzame akoestische take van Going To Town. Verder aanwezig zijn lossere studiojams die slechts meerwaarde bieden op het moment dat de band volledig ontspoort zoals tijdens I Often Think Of You. Wél goed zijn de outtakes Staring Across The Water en vooral Regret ; songs die de oorspronkelijke versie niet haalden, maar hier en nu wel aangeven dat The Afghan Whigs destijds met verve erin slaagde om een meer dan waardige opvolger voor Gentlemen te maken.

Een nieuw album staat in de steigers, net als een (Europese?) tournee. Om naar uit te kijken in 2017.

Afghan Whigs – Black Love (Remastered And Expanded Edition):

CD1 (original album):

1. Crime Scene Part One
2. My Enemy
3. Double Day
4. Blame, Etc
5. Step Into The Light
6. Going To Town
7. Honky’s Ladder
8. Night By Candlelight
9. Bulletproof
10. Summer’s Kiss
11. Faded

CD2 (demo’s en outtakes):

1. Go To Town – Acoustic version/mix
2. Leaving Town – Mix 1.0
3. Faded – Demo
4. Regret
5. Crime Scene Part II – Mix 1.1 with Scratch vocals
6. Mick Taylor Jam
7. Wynton Kelly Jam
8. I Often Think Of You
9. Staring Across The Water