Met leden uit UV Race, Dick Diver en Total Control zou je de Australische band Terry een garagerock supergroep kunnen noemen. Echter spelen ze geen garagerock, maar een soort kruising tussen rommelige punk en popmuziek. Dit alles op een loom tempo gespeeld; de zweterige zomer van Australië lijkt zich wel vaker te vertalen naar lamme muziek die niet vooruit te branden is.

Maar Terry probeert er nog enigszins tempo in te gooien, al klinken massaal gezongen vocalen altijd een tandje meer lui dan de betrekkelijk fanatieke muziek.  De liedjes worden door elke man en vrouw in de band uit volle borst mee gezongen, tenzij er tijd moet worden gemaakt voor een solo-couplet. Gitaren klinken dikwijls rauw, een saxofoon blaast er dissonant doorheen en op de achtergrond ramt er nog iemand op een woodblock. Een gezellige chaos, maar toch blijven het mooi coherente liedjes. Ze ontsporen nooit en veel langer dan 3 minuten duren de liedjes niet: Gezellig rommelig en compact.

Heeft de band ook nog wat te vertellen? Jawel, maar behalve de opener en afsluiter – die meer de maatschappijkritische, politieke kant op gaan – hoef je niet te verwachten dat er een touw aan vast te knopen is. De teksten zijn wat dat betreft een beetje het tegengif voor de muzikale coherentie. Neem de tekst van Alfred: “Saxy riff, a broken jail. Let her rip, Signing in and signing out.
Thank you nurse.” Je zou kunnen bedenken dat het lied gaat over een patiënt in een ziekenhuis die ter afleiding een film-noir film kijkt en af en toe in slaap valt en zo af en toe de zuster roept. Maar wie weet? Echt belangrijk is het ook niet.

Op Terry HQ horen we aanstekelijke, rommelige muziek. Terwijl de lyrics wat abstract zijn, klinken de liedjes muzikaal altijd, aanstekelijk duidelijk en “af” . Een album om zeker een paar keer achter elkaar te draaien, zonder dat het gaat vervelen.