×

Recensie

Alternative

07 januari 2019

Teleman

Family Of Aliens

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Moshi Moshi

Family Of Aliens Teleman Alternative 4 Teleman – Family Of Aliens Written in Music https://writteninmusic.com

Teleman komt voort uit het in 2006 opgerichte Pete & the Pirates uit Reading; ja, de plaats bekend vanwege het beroemde festival. In 2012 wordt er na het opheffen van de band een doorstart met Teleman gemaakt, welke duidelijk zijn oorsprong in de jaren tachtig heeft. De gebroeders Sanders staan voor de stabiele basis garant. Thomas neemt behalve de zang hier ook de gitaar onder zijn hoede en Jonny overhandigt zijn drumsticks aan Hiro Amamiya om plaats achter de toetsen te nemen. Pete Cattermoul blijft verantwoordelijk voor de baspartijen. Stuiterende pop met een hoog familie vriendelijkheidsgehalte, geschikt voor alle leeftijden. Prima voor de arbeidsvitamines tijdens kantoortijden. Ondanks dat er veelzijdig gebruik van bas, gitaar en drum gemaakt wordt is het echt een retro band die naar de synthesizer acts uit de jaren tachtig teruggrijpt. Family Of Aliens is niet een nieuwe sterke plaat van A-ha, al moet die weldegelijk als grote inspiratiebron gezien worden. Die sound drukt op vrijwel alle songs, mede door de bangelijk gelijkende zang, zijn stempel. Hierdoor vissen ze in dezelfde vijver als het White Lies debuut, al ligt daar de nadruk meer op de postpunk, hier gaat het de pop kant op. Het is een wisselvallige plaat geworden, met aan de ene kant erg aanstekelijke, lekker in het gehoor liggende popsongs, maar ook een overvloed aan minder knap uitgewerkte tracks. Het begin is in ieder geval bijzonder sterk te noemen.

De heerlijke jeugdige onschuldige Family Of Aliens popsong heeft al dat goede en toegankelijke van een geslaagd postpunk liedje in zich, samengesmolten tot een heerlijk vrolijk geheel. Hiervoor zette je vroeger de radio harder, en hoopte je het de volgende dag weer terug te horen. Dit heeft alles in zich om tot een terugkerende oorwurm te ontwikkelen. Bij het dromerige met harde synths toeslaande Cactus is echter gekozen om deze met een videoclip te begeleiden. Helaas is het hedendaags niet meer rendabel om fysieke singles uit te brengen, de YouTube setlist heeft het gekreukte Top 40 blaadje reeds vervangen. Family Of Aliens opent namelijk met drie potentiële singlekandidaten. Mede door de zang krijg je sterk het gevoel dat je ondanks het bewust geleefd te hebben in de jaren tachtig, toen een belangrijke plaat over het hoofd heb gezien. Teleman maakt geen originele muziek. Dit is echter wel het geluid waar we jaren geleden met veel plezier naar luisteren. Over Song For A Seagull valt niks verkeerds te vermelden. Feel Good muziek waarbij er flink in de platencollectie van een gepensioneerde diskjockey geshopt is, die met pijn en moeite zijn oude singletjes te koop aanbied. Veel jatwerk uit vergaande gloriedagen.

Na nog een prima intro van Between The Rain komt echter het keerpunt. De overgang naar het vrolijke hoempapa gedeelte is tenenkrommend. De synthesizer klanken die dan wel minimaal aanwezig zijn, klinken zo kitsch als de prijzenkast van een gemiddelde schiettent op de plaatselijke kermis. Ook Always Dreaming blinkt niet in zijn eenvoud uit. De opzet is te simpel om met het minimalistische fake pianospel indruk te maken. Pas halverwege gaat het meer open klinken al is het vervolg wat saai en ongeïnspireerd. Na het sterke begin van de plaat komt er nu dus de klad in. Submarine Life heeft een hoopvolle start; de beat is lekker, al zorgt de niet aangename vervormde robotzang er wel voor dat het snel afzwakt. Verder is het wel weer een prima track, het tussenstuk is erg sterk met die heerlijke opgepompte synths.

Dat ze degelijk tot meer in staat zijn bewijst het verrassende Twisted Heart wel. Al vanaf de eerste vette klanken zit ik met volle aandacht te luisteren. Mooie opbouw, met goed gebruik van de bas en veel aangename donkere overstuurde structuren. De ballad Somebody’s Island heeft door de hol gestemde bas en droge drum ook die zwaardere elementen. Thomas weet zijn vocalen ergens tussen zelfverzekerd en fragiel onder te brengen. Subtiel wordt er tussendoor nog met mooi keyboardwerk toegeslagen. Die krijgt vervolgens de hoofdrol in het melodieuze Sea Of Wine toegezegd, waarbij Jonny bewijst dat de switch van drums naar toetsen een geschikte ontwikkeling is. Bij Fun Destruction is de gitaar weer terug van weg geweest. Finishing touch Starlight begint nietszeggend en grijs, maar krijgt wel meer kleur. Wel te uitgerekt, flink ingekort zou het beter tot zijn recht komen.



  1. Family Of Aliens
  2. Cactus
  3. Song For A Seagull
  4. Between The Rain
  5. Always Dreaming
  6. Submarine Life
  7. Twisted Heart
  8. Somebody's Island
  9. Sea Of Wine
  10. Fun Destruction
  11. Starlight