Tock! is een ritje door de muzikale erfenis van bands als The Neon Judgement, Lords Of Acid/Praga Khan en vele anderen. Het album ontstond uit de samenwerking van twee muzikanten die elk op hun manier en met wisselend succes verschillende parcours hebben afgelegd: TB Frank of het alter ego van Frank Vloeberghs en Baustein waarachter Wouter Berghmans schuilt.

Dit album is er vooral een waarbij het muzikale genot primeert. Wie goed luistert, vindt talloze inspiraties en vertakkingen die best ver reiken. Zo durven we er een hand om verwedden dat pakweg Daan (Stuyven) hier best jaloers op is. Dat het duo zich op dit album vooral laat inspireren door muzikale helden als Jimi Hendrix, Pink Floyd, Ramones en CCR bewijst ook dat ze zich rijkelijk laven aan de muzikale geschiedenis. Uit al die bronnen brouwt het duo iets nieuw, waarbij de sound initieel vooral elektronicagetint is, maar gaandeweg ook psychedelische rock, reggae (!)/dub en zelfs country en pop in zich draagt.

Een van de aandachtstrekkers in deze set is de opener Mother Of Earth, een compositie van Jeffrey Lee Pierce (Gun Club) die hier een vuile, maar groovy versie krijgt met strakke bas- en gitaarlijnen en bluesy qua instrumentatie. Meteen al bijzonder, want daarmee zit het duo niet ver van pakweg het vroege werk van Nick Cave (zelf ook een grote Gun Club fan) of Mark Lanegan. Vandaar gaat het met Bombies richting donkere, duistere zelfs claustrofobische gemoedstoestand, waarbij een referentie als Tricky niet vergezocht lijkt. Althans tot halfweg het duo een spurtje richting dance en rave trekt en de drukke beats ons rond de oren vliegen. Elders lonkt het duo met catchy dansbaarheid naar de dansvloer (het met een heerlijk Hendrixiaanse gitaarsolo gelardeerde Snow White). Het aanstekelijke Margarita verwijst dan weer met zijn minimal, gitaarwerk en vocal indirect naar de sound van Depeche Mode, terwijl het eerder luie en lome Mellow Like 39 heel duidelijk geworteld is in reggae en dub. Een fijn afkoelingsmomentje, zeg maar.

Dan snel over naar de andere plaatkant. Ook daar valt het enorme bereik in inspiraties en veelzijdige invloeden op. De inzet lijkt vooral het speelse amusement te zijn, zoals onder meer uit I Didn’t blijkt. Die blijkt aangedreven door een eerder rudimentaire en elementaire dansbeat, maar knikt dan zeker op vocaal vlak ergens weer naar de unieke samenwerking tussen U2 en Johnny Cash (The Wanderer). Cool Moon bijvoorbeeld is dan weer eerder een nostalgische, met akoestische gitaar verrijkte popsong waarvan je aanvoelt : dit is slechts een van de vele muzikale wegen die het duo aankan.

Of het nu beatgedreven elektronica is (Hotel Called Hell) of frisse, radiovriendelijke pop met een bluesy tintje (Fall In Love Now, dat in het verlengde ligt van Fink’s Sunday Night Blues Club album of Nicolas Jaar’ Darkside project), het duo weet er een heel eigen stempel op te drukken.

Dat maakt van Tock! een verrassend gevarieerd album. Fans van elektronica (Neon Judgement, Kraftwerk), maar ook rockers met een open mindset gaan hier zeker en vast iets aan hebben. Overigens: meer dan bijzondere albumhoes die de aandacht trekt. Maar wie verder dan de hoes kijkt, vindt vast ontzettend veel muzikaal plezier op zijn of haar weg.

Tracklisting Tock!:

Kant A:

1. Mother of Earth
2. Bombies
3. Margarita
4. Snow White
5. Mellow Like 39

Kant B:

1. I Didn’t
2. Cool Moon
3. Hotel Called Hell
4. Fall in Love Now
5. Do I Do It