Dat is natuurlijk de pest met die singer-songwriters, die plotseling als bladeren in herfstige tijden van de bomen waaien: je moet van zo’n stem houden. Die wordt vaak wat geforceerd gebruikt om maar zo veel mogelijk sentiment in een liedje te pompen. Daar moet je dus van houden. The Tallest Man On Earth doet dat ook weer, op zijn vierde album, Dark Bird Is Home.

De 32-jarige Zweed heeft evenals veel van zijn soortgenoten ook iets in zijn stem waardoor je denkt dat hij elk moment in huilen kan uitbarsten. Dat je denkt: jongen, ik start de auto, ben er over pakweg twintig minuten en ik neem wat flessen wijn mee. Samen komen we er wel uit. Leg alle kaarten op tafel, dan speel ik je amateurpsycholoog.

Het klinkt ook op Dark Bird Is Home weer geregeld heel verdrietig, terwijl de muziek, hoe paradoxaal, uitbundiger is dan ooit. Neem een song als Sagres. Rijk georkestreerd, lekker folky en een melodie om door een ringetje te halen. Darkness Of The Dream is daar ook een voorbeeld van. Op dat soort nummers heeft Kristian Matsson (zijn echte naam) patent.  Wie van zijn stem houdt, heeft aan Dark Bird Is Home een plaat om langdurig te koesteren.

Na drie solitair opgenomen albums, met slechts de gitaar in de hoofdrol, doet de begeleidingsband waar Mattson tegenwoordig mee werkt wonderen. Die sleept hem door alle ellende heen. Mattson scheidde van zijn vrouw, verloor een geliefd familielid en lijkt alle rotzooi van zich af te willen zingen. Dat zijn stem op de drie vorige platen ook zo aangedikt jammerend klonk, pathetisch en klagerig, terwijl het hem toen behoorlijk voor de wind leek te gaan, zorgt voor de nodige vraagtekens.

The Tallest Man On Earth is een songwriter die er ook op zijn vierde plaat in is geslaagd een hoog niveau te halen. Met liedjes waar zijn grote held en inspiratiebron Bob Dylan ongetwijfeld trots op zal zijn. Maar nogmaals, het is zo vaak de pest met die singer-songwriters; ze moeten net een stem hebben waarvan je houdt. Anders ben je snel uitgeluisterd.