×

Recensie

Alternative

13 mei 2019

Tacocat

This Mess is a Place

Geschreven door: Frank Gesink

Uitgebracht door: Sub Pop

This Mess is a Place Tacocat Alternative 3.5 Tacocat – This Mess is a Place Written in Music https://writteninmusic.com

Soms voelt een periode van vier jaar opeens heel erg lang aan. Mensen veranderen, meningen veranderen, smaken veranderen, stemmingen veranderen en bovendien de wereld verandert. Toen Tacocat in 2016 met Lost Time uitkwam klonk de band luchtig, een tikkeltje onschuldig en vooral doorspekt met ludieke, humoristische teksten. Verwar die luchtigheid echter niet met naïviteit, want ondertussen werden onderwerpen als menstruatie of eikels op social media onder de loep genomen. Maar hoe je het ook went of keert, Tacocat (hebben ze hun naam nou omgedraaid ter gelegenheid van deze nieuwe release? Wie zal het zeggen.) was altijd de band bij uitstek om de luisteraar fluitend de dag door te helpen.

Gelukkig, dat vrolijk fluiten kan nog steeds. Vooral omdat de vocalen meer vooraan in de mix zijn gezet en een grote dosis echo hebben meegekregen komt op This Mess is a Place meer dan ooit tevoren de focus te liggen op hitgevoelige refreintjes en aanstekelijkheid. Het refrein gaat ook nog eens dikwijls vergezeld van een pre-chorus en de samenzang tussen vocalist Emily Nokes is alleen maar meer en hechter geworden. Tel daarbij op dat de rauwe garagepunk randjes uit hun verleden een beetje zijn weg geschaafd en je krijgt een wel heel erg  zomers en funky pop punk album  dat aan de oppervlakte zeer aanstekelijk is.

Totdat je dieper graaft, op zoek naar de stemming, sfeer en lyrics die dit album uitstralen. Het door sterke harmoniezang gedomineerde Hologram knalt erin met, “Not so long ago, I used to feel likeI was too sensitive to be alive. But maybe now it’s the opposite”. Worden we met zijn allen te ongevoelig voor alle ellende in de wereld? “I was hoping you could tell me the joke, the joke of life I used to know it, but that was the other time” klinkt het vervolgens op The Joke of Life. Gelukkig durft de band ook te dromen, over je eigen positieve invloed op de realiteit, het fijne gevoel van (de illusie van?) nostalgie of gewoon vriendschap. Eindigen doet het album toch met een beetje dubbel gevoel:  “The days drag. But the years have flown. La-la-la-la-la”. Ook dit album zelf voelt een beetje dubbel. De sterke focus op vocalen en melodielijntjes zorgt voor een fijne luchtige toon die lekker in contrast staan met de donkere  stemming- en teksten van de band. Maar door de scherpe randjes er zoveel af te halen gaat er ook heel wat van hun voormalige energie verloren en dat is eigenlijk een beetje jammer. Dan is het enkel dromen hoe veel beter dit album had kunnen zijn waren die rafelrandjes in tact gebleven. Voor nu is het gewoon weer een goed album van Tacocat.



  1. Hologram
  2. New World
  3. Grains Of Salt
  4. The Joke Of Life
  5. Little Friend
  6. Rose-Colored Sky
  7. The Problem
  8. Crystal Ball
  9. Meet Me At La Palma
  10. Miles And Miles