Sumie is het alterego van Sandra Nagano, een bijzonder getalenteerde songschrijfster. Dat bewijst ze met Lost In Light, de opvolger van haar veelgeprezen debuut waarop ze samenwerkte met pianist Nils Frahm en producer Dustin O’ Halloran. Zo schrijft Sumie (de zus van Yukimi ‘Little Dragon’ Nagano) dat het wat onverwachte succes van haar debuut haar zodanig overwelmde, dat ze maar al te graag terugkeerde naar het ritme van haar eigenlijke job. Tezelfdertijd zocht ze steeds vaker haar toevlucht en heil in boeken en films over de meest uiteenlopende onderwerpen. Die vormden mee de inspiratie voor wat nu Lost In Light geworden is.

Voorzichtigheid is wat haar net als introvertheid kenmerkt. Sumie beschikt overigens ook over een bijzonder betoverende stem, die soms de sensuele kwetsbaarheid van Mazzy Star zangeres Hope Sandoval of Beth Gibbons (Portishead) echoot. Dat het hier gepresenteerde materiaal hoofdzakelijk rond de stem van Sumie draait, hoor je doorheen dit negen tracks tellende album dat bol staat van delicate en uiterst intieme songs. Daarom ook is het geen verrassing dat Sumie zich omringt met gasten als Peter Broderick, die als geen ander de kunst verstaat om al de finesses van haar dromerige songs ten bloei te laten komen.

Lost In Light is een album om heerlijk in te verdwalen. Een album ook waarin je telkens weer andere details in hoort. Het heeft nog steeds de persoonlijke toets die haar debuut kenmerkte, maar toch voel je ook dat deze composities lang hebben kunnen rijpen. Dit is geen hapklare brok popmuziek, maar een singer-songwriter die haar hart en ziel in haar liedjes steekt. Dat dwingt bewondering af. Des te meer omdat Sumie eigenlijk geen pompeuze trucjes nodig heeft om indruk te maken. Haar songs en haar bijzondere stem volstaan, al is de inbreng van producer, vriend en toeverlaat Filip Leyman ook van wezenlijk belang tijdens de opnames in de studios te Gothenburg.

Zodoende krijgen we hier een heel warm en uiterst intiem album, waarin echt alles volledig op zijn plaats zit. Van het trage, maar precieze gitaarspel in de spaarzame opener Fortune (met gastinbreng van Peter Broderick) tot afsluiter en tearjerker Walk Away, telkens weer slaagt Sumie erin om de luisteraar voor zich te winnen met in pakkend drama gehulde songs. Daarin duikt al eens een subtiele trompet op (Night Rain), en weet Sumie hoe ze met een klein en schattig ogend nummertje als Blue Lines een overrompelende indruk kan maken. Zo beschrijft Sumie dat haar songs in wezen kleine, filmische verhaaltjes zijn die ergens bij elkaar passen. En zo gaat ze eigenlijk van hoogtepunt naar hoogtepunt, waarbij ze onder meer put uit erg diverse inspiraties (boeken (The First Bad Man van Miranda July), films, muziek (zo citeert ze Bowies’ Kooks tijdens The Only Lady),..). Dat er af en toe een fraaie echo van Mazzy Star opduikt (Divine Wind, dat geïnspireerd werd door een gedicht van de Zweede Daniel Khlevheden) is slechts een compliment.

Kortom: een pracht van een album waarmee Simon Raymonde (Bella Union) nog maar eens bewijst een geweldig oor voor talent te hebben. Benieuwd wat Sumie hier live mee gaat doen.