×

Suede

The Blue Hour

Geschreven door: Edgar Kruize

Uitgebracht door: Warner Music

The Blue Hour Suede Alternative 4.5 Suede – The Blue Hour Written in Music https://writteninmusic.com

Op hun achtste langspeler dwaalt Suede verder af van de gebaande paden dan voorheen. Het pad dat op The Blue Hour wordt gevolgd is kronkelig en weerbarstig. Onkruid kruipt aan alle kanten tussen de stenen door en de bewoonde wereld lijkt bij elke stap die de band neemt meer een schim uit het verleden te worden.

Zelden heeft een band zo’n transformatie doorgemaakt als Suede. In de jaren ’90 waren zij de muzikale belichaming van grootstedelijke decadentie. Een kwart eeuw na de release van hun legendarische debuut staat de band tot de enkels in de modder van het Britse platteland. Dat lijkt tenminste de setting van het verhalende The Blue Hour. De glam is er vanaf gebladderd, de neonlichten zijn uitgedoofd. Wat overblijft is een magisch realisme, dat met evenveel bravoure en grandeur wordt gebracht als het oudere werk, maar wat emotioneel veel meer schuurt en wringt.

De transitie heeft zich sinds comebackalbum Bloodsports (2013) voltrokken. Dat album was een meer volwassen variant van het oudere geluid. Een gerijpt Suede. In 2016 ging het beklemmende Night Thoughs de diepte in. Letterlijk, de bijbehorende film bestaat uit flashbacks van een man die aan het verdrinken is. Waar het overigens fenomenale Night Thoughts heel goed als een verzameling losse tracks te beluisteren is, was het al een aanzet naar wat op The Blue Hour volledig wordt doorgevoerd. Deze nieuwste van Suede is heel duidelijk een luistertrip van 50 minuten, die je als luisteraar van begin tot eind moet ondergaan. Die alles of niets-benadering is in tijden dat mensen vooral nog in losse tracks of playlists lijken te denken gewaagd. Het resultaat zit echter zo goed in elkaar, dat je vooral zou willen dat meer bands zich weer op deze ambacht van het smeden van een echt album zouden storten.

Suede is altijd een band van het grote gebaar geweest en dat gebaar is op The Blue Hour grootser dan ooit. Een gregoriaans koor, een symfonieorkest, geluidseffecten, korte hoorspelen (Anderson die met zijn vijfjarige zoon een dode vogel in de tuin begraaft), dit album is op het gebied van arrangementen en productie het meest rijkelijk aangekleed van alle Suede-albums. Het gevoel dat wordt opgeroepen is in alle grootsheid echter vooral vrij intiem, eenzaam en desolaat. Opener As One klinkt alsof je een spookhuis binnenstapt, eer dat je bij All The Wild Places bent aangekomen ligt er gevoelsmatig een dik pak sneeuw buiten en kom je er nooit meer uit. Afsluiters The Invisibles en de majestueuze drietrapsraket Flytipping doen je berusten in dat lot.

Muzikaal schiet het door Alan Moulder geproduceerde The Blue Hour diverse kanten op. Genoemde opener As One is bijna gothisch te noemen, een paar nummers verder slaat de aanvankelijke shoegaze van Beyond The Outskirts ineens om in onvervalste glamrock. Een track als het onheilspellende Chalk Circles is een bruggetje dat de spookachtige sfeer behoudt, waarna de galmende gitaren van Cold Hands je een draai om de oren geven. Trek een Chalk Circles los en er blijft misschien weinig van over. Zo zijn er meer van dat soort nummers. De spoken word van Roadkill bijvoorbeeld, of het genoemde hoorspel Dead Bird. Binnen de context van dit album zijn ze echter het cement. Of beter, de fundering. Juist die binnen het grotere geheel sfeerbepalende tracks maken dat de absolute uitschieters als het sfeervolle maar euforisch meezingbare Wastelands, het zalvende Life Is Golden en het muzikaal breed uitwaaierende Don’t Be Afraid If Nobody Loves You boven zichzelf uit kunnen stijgen. Wie de credits bekijkt, ziet een heel heldere rolverdeling. Frontman Brett Anderson is er voor de teksten, gitarist Richard Oakes is met zijn kenmerkende gitaarspel de drijvende kracht achter de liedjes, terwijl toetsenist Neil Codling de arrangementen verzorgt en juist degene is die daarmee die fundering legt en voor genoemd cement zorgt. Hun geheel is meer dan de som der delen. The Blue Hour is daardoor een glorieuze en tegelijk huiveringwekkende en emotionele afsluiter van wat Brett Anderson de ‘comebacktrilogie’ van Suede noemt. Het laat een band horen op een onmiskenbaar creatief piekmoment in hun carrière.



  1. As One
  2. Wastelands
  3. Mistress
  4. Beyond The Outskirts
  5. Chalk Circles
  6. Cold Hands
  7. Life Is Golden
  8. Roadkill
  9. Tides
  10. Don't Be Afraid If Nobody Loves You
  11. Dead Bird
  12. All The Wild Places
  13. The Invisibles
  14. Flytipping