Op 17 februari komt, zoals we reeds eerder vertelden, Hard Love, het nieuwe album van Strand Of Oaks, uit. Die belooft op basis van wat we in het kleine, intieme Huis 23 (AB) hoorden erg de moeite te zijn. Met het erg succesvolle Heal, het resultaat van jarenlang labeur, wist de bende rond zanger / frontman Timothy Showalter al een uitgebreide fanbase aan te boren. Begin 2017 staat hij met zijn nieuwe album in de AB, een fullband show dan wel. Maar in het piepkleine Huis 23 trad hij voor een vijftigtal gelukkigen moederziel alleen op, slechts voorzien van een prominent geplaatste piano en een akoestische gitaar. En met zijn songboek uiteraard, waarin uiteraard veel werk van het nieuwe Hard Love en Heal, aangevuld met een paar surprises.

De eerste, veelbelovende single Radio Kids is nog maar net uit. Na het grote, wat onverhoopte succes van zijn debuut Heal stond Showalter, écht een Indiana kid overigens, plots op allerhande podia, zoals onder meer op Pukkelpop waar hij JM – een wondermooie, Neil Youngiaanse ode aan de veel te vroeg gestorven Jason Molina – krachtdadig opdroeg aan Ayco en Eppo, het duo muziekliefhebbers die met veel smaak en overtuiging uw en onze zondagavond jarenlang graag Duyster maakten en die niet geheel toevallig ook aanwezig waren in Huis 23.

En kijk, dit optreden had écht iets weg van een fraaie Duystersessie. Zondagavond – hét Duystermoment ; een kleine, intieme setting, een handvol toeschouwers en een dolgelukkige Showalter die zich te goed deed aan een goed glas wijn en zichtbaar genoot van zijn performance.

Showalter mag er dan misschien uitzien als een verdwaalde loner die net iets te veel tijd in de bossen heeft doorgebracht op een duurzaam dieet van visvangst en neergeknald wild, diep vanbinnen is hij een uiterst getalenteerde singer-songwriter die zijn emoties niet verbergt. Ruig en stoer aan de buitenkant, haast een softie aan de binnenkant. Maar vooral een rasechte “survivor” (nvdr: wat ook dik op zijn rechterarm getatoeëerd staat) die via de muziek een uitweg zag uit het grijsgrauwe Goshen en op zijn albums onder meer het verhaal doet van slecht lopende relaties en afbrandende huizen. We kunnen het ons overigens zo voorstellen: een teenage kid als Showalter die in het grijze, verlaten Goshen zich te goed deed aan heavy, ruige rockplaten van Smashing Pumpkins, Neil Young en co, maar ook diep geraakt werd door de emotionele rijkdom van Jason Molina. Uitersten die Showalter goed met elkaar wist te verzoenen, zo bleek uit zijn set.

Veelzeggend is het feit dat hij tijdens zijn passage op What’s In My Bag waarbij artiesten hun gang gaan in de lokale platenwinkel vrij snel met Peter Gabriel op de proppen kwam, alvorens Marissa Nadler, Future Islands, Deafhaven, Kurt Vile, Sleep (naar eigen zeggen jaagt hij er op wekelijkse basis ‘Dopesmoker’ door) en Nick Cave te bewieroken. Minstens zo opmerkelijk : eerlijk vertelde hij vroege herinneringen aan Billy Joel en Weird Al Yankovic. Om maar te zeggen: hij is door en door een muziekfan. Dat helpt nu eenmaal als je zelf muziek maakt.

Tijdens zijn show in Huis 23 liet hij dat ook merken. Zo stelde je vast dat de duidelijk op stadionrock geënte sound van Heal ook volledig gestript overeind bleef. Wat aangeeft dat het goede, flexibele songs zijn.

Zo opende hij zijn set aan de piano met een uiterst fragiele en sterk ontbeende versie van Hard Love, waarin hij stelde dat hij eindelijk klaar is voor een nieuw avontuur. “You went away.. you went searching.. came back tired of looking”, zo zong hij met een stem die wat van Neil Young weghad. Hij heeft er vele harde tijden op zitten: het leven on the road is al niet zo gemakkelijk, een huwelijk in stand proberen houden, zijn broer die er bijna onder door ging,.. . En toch stond hij er opnieuw. Deze keer in sologedaante, maar volledig klaar om er met zijn band weer voluit voor te gaan.

Iets verderop kregen we Radio Kids te horen die Showalter uitlichtte aan de hand van een herinnering aan The Modern Lovers’ I’m Straight hoe magisch de radio wel niet kon zijn, en hoe hij telkens klaar stond om tussen al de gossip en het gepraat nét op tijd het opnameknopje in te drukken. Vanzelfsprekend drukte hij zich daarbij ook kritisch uit tegenover het gegeven dat muziek steeds vaker geleid wordt door een robot, door algoritmes. Het is echter niet de machine die muziek maakt of die je moet zeggen wat je moet voelen, stelde hij. Maar een mens van vlees en bloed. Het staafde goed dat hij ontzettend oprecht omgaat met zijn muziek.

Uiteraard kregen we ook een goed deel songs uit Heal te horen. Zoals Goshen ’97, waarin hij op uiterst doorleefde wijze “I don’t want to start all over” zong en daarbij het publiek ook heel even betrok. Het is een van die songs over een universeel gevoel. Wie kent immers niet die ervaring dat je het o zo beu bent om telkens opnieuw onderaan de ladder te moeten beginnen. Showalter pakte die ervaring beet en goot hem in een haast tijdloze song, net door uit eigen ervaringen te putten zoals onder meer uit eenzaamheid en verveling met de ouderlijke tapemachine beginnen prutsen. Want ja, “that’s where the magic began”.

Het leuke aan dit concert was dan ook vooral dat je iemand aan het werk zag die weinig opsmuk nodig had en gewoon rijpe, bloedeerlijke songs zoals Plymouth (“with the beautiful, broken, young”) bracht.

Tekenden verder ook present: nieuwe songs zoals het weergaloos mooie Cry en Salt Brothers – een song over de kracht van zeggen wat op je lever ligt. Net als Taking Acid and Talking To My Brother trouwens, een nummer over Showalters jongere broer die bijna aan een hartstilstand stierf. Die sluit het nieuwe album af, maar werd hier behoorlijk vroeg in de set al prijsgegeven.

Niet zelden had je het gevoel dat Showalter als een volleerde songwriter vooral zijn helden trachtte te imiteren, waarbij hij vooral goed gekeken en geluisterd had naar Neil Young (die stoïcijnse attitude en cool), van wie hij overigens een stevig stukje Cortez The Killer leende voor zijn sobere, naar de keel pakkende piano-uitvoering van JM en eerderop ook al een héél klein geïmproviseerd stukje Love and Affection (uit de Greendale song Falling From Above) te grabbel gooide. Young dus, maar ook een grote verhalenverteller zoals Springsteen bleek duidelijk een onuitputtelijke inspiratiebron.

Een van de hoogtepunten van de set was de uitvoering van de titeltrack Heal. En wie goed luisterde hoorde hoe Showalter, die doodleuk toegaf dat JM hetzelfde akkoordenschema bevatte als Cortez The Killer, ook Donald Trump ervan langs gaf. “You lost by 2.5 million votes, you stole it, but you’re not gonna tear us apart”, zong Timothy met een verbetenheid die zijn hele optreden kenmerkte.

Daartegenover staat dat hij tijdens een wat onbewaakt moment zijn gitaar niet goed gestemd kreeg, waarop een nobele onbekende uit het podium dan maar ter hulp snelde met een tuning-appje op de mobiele telefoon.

Op het einde vroeg en kreeg het publiek nog een enkele bis Shut In, al viel vooral te onthouden dat Strand Of Oaks klaar bleek te zijn voor het grotere werk. In de intro van dat nummer wilde hij gauw nog even kwijt dat hij oprecht meende wat hij allemaal zegt en doet. Bij hem geen rolletje, sterallures of fake gedoe. Showalter hoeft niet langer heling te zoeken in de eenzaamheid van Goshen, en trekt nu de wijde wereld in. Met een nieuw album onder de arm en klaar voor een nieuw, groots avontuur.

Strand of Oaks speelt volgend jaar een flink aantal optredens in de lagen landen:

• Zondag 26 februari: Ekko, Utrecht
• Maandag 27 februari: AB, Brussel
• Zaterdag 4 maart: De Zwerver, Middelkerke (B)
• Zondag 5 maart: Tolhuistuin/Paradiso Noord, Amsterdam