De man achter Strand of Oaks, uit Philadelphia, is Timothy Showalter, een man die niet bepaald een rimpelloos bestaan heeft gekend, de afgelopen jaren. Zijn debuutalbum Leave Ruin was gebaseerd op een stukgelopen relatie en zijn afgebrande huis. De volgende plaat, Pope Killdragon (2010) stond vol originele folk en kon rekenen op een goed onthaal. Zijn derde plaat viel tegen en op tournee in Zweden voelde hij een persoonlijke crisis opkomen: zijn huwelijk stond onder druk en hij baalde van zijn laatste, magere, album.

Terug in de VS schreef hij 30 songs in drie weken en hervond hij zich. Het nieuwe album, treffend getiteld HEAL, was een verslag van catharsis en hernieuwde inspiratie. Eind december vorig jaar – HEAL moest nog gemixt worden – raakten Showalter en zijn vrouw echter betrokken bij een auto-ongeluk. Het tweetal mocht van geluk spreken het overleefd te hebben en deze traumatiserende ervaring had een effect op het uiteindelijke geluid van HEAL.

Inderdaad, de plaat klinkt dwingend en indringend en Showalter schuwt het grote gebaar niet. Toch klinkt HEAL nergens pathetisch of vervelend. De plaat trapt af met Goshen ’97, een track die verwijst naar Showalters jeugd in Indiana. Het is een lekkere stampende indierocker, een beetje in de stijl van British Sea Power en ook Dinosaur Jr. En inderdaad, de typische gitaar die we horen is van Dinosaur-opperhoofd J. Mascis.

Strand Of Oaks tilt de lat nog wat hoger met de titeltrack, een stemmige alternatieve jaren tachtig-rocker die zonder refrein of climax toch weet te boeien. Same Emotions is vervolgens een sterke track die een retro-synth koppelt aan klappende drums en lekkere jengelende, bijna symfonische gitaarpatronen.

Het is duidelijk: Strand of Oaks is niet voor één gat te vangen. De band koppelt de intensiteit van een band als Afghan Whigs aan uithalen die niet zouden misstaan op een Coldplay-album. Elders moet je weer onbewust denken aan de gedragen pop van Arcade Fire of de werken van Neil Young. Hoewel Strand of Oaks de kracht en dynamiek van een ‘echte’ band ontbeert weet HEAL toch zeker te prikkelen.

Interessant is het indringende, intieme JM, een ode aan de veel te vroeg gestorven Jason Molina (Songs: Ohia): “I was an Indiana kid… / I had your sweet tunes to play…” De song is de eerste van een rustiger trio waarmee Showalter aangeeft niet te hoeven leunen op volume om binnen te komen. For Me is vervolgens een staaltje pure Strand of Oaks-rock: theatraal, donker en een mix van hardrock en glamrock. Met Wait For Love serveert Tim Showalter nog een spannend slotakkoord dat als een duister, episch hoorspel voorbijtrekt.

Met de eerste twee albums had Strand of Oaks al duidelijk gemaakt niet de eerste de beste band te zijn. Dit vierde album, een ‘come back’ na een tegenvallende derde plaat, een persoonlijke crisis en een bijna fataal ongeluk, is een interessante en regelmatig boeiende return to form.