Strand of Oaks is op papier het eenmansproject van de uit Indiana afkomstige Timothy Showalter. Deze woest uitziende langharige rocker levert met zijn zesde album Eraserland een prachtige verzameling aan gevoelige popsongs af. Bij die belichaming van de uitgestrekte Amerikaanse sfeer is hij voornamelijk voor het stemgeluid verantwoordelijk. De muzikale invulling van het ondersteunende grootst opgezette filmscore achtige landschapsgevoel is van gitarist Carl Broemel, drummer Patrick Hallahan, bassist Tom Blankenship en toetsenist Bo Koster. Leden die normaal met zanger Jim James My Morning Jacket vormen. Dat deze band alweer vier jaar passief op de achtergrond opereert, geeft de leden de mogelijkheid om zich met andere projecten bezig te houden. Terecht dat ze deze ruimte zo treffend als begeleidingsband van Timothy Showalter invullen.

De zanger is samen met Kevin Ratterman voor de teksten en productie verantwoordelijk. Dit multi-talent neemt bij de laatste My Morning Jacket plaat The Waterfall ook achter de knoppen plaats. Dat ze hem nu als medebandlid benoemen, zegt eigenlijk al meer dan genoeg over zijn toevoegende waarde. Ook de van Drive-By Truckers afkomstige gitarist Jason Isbell stelt in Moon Landing zijn spel tot beschikking. Lacey Guthrie van Twin Limb vult bijna zwijgzaam haar bijdrage als achtergrondzangeres in. Dat ze de nodige energie, aandacht en werk in Eraserland stoppen blijkt dus wel. Na de rockende laatste Hard Love en HEAL platen verbreedt hij zich hier in de folk kant. Het grote publiek toont steeds meer interesse in de Americana wat schijnbaar ook bepalende in deze keuze is.

Showalter kiest niet voor een opbouwend geheel, maar richt direct alle aandacht op zich. Dat hij hierin slaagt hoor je wel in het Springsteen achtige Weird Ways. Vergeet de zelfverzekerde working class hero mentaliteit en verdiep je in een backpacking avontuur. Gewapend met rugzak de roots van een vertrouwde omgeving ontdekken. Natuurlijke spiritualiteit vormt hierbij de kern. De huurmuzikanten bewijzen hun meerwaarde, en het overtuigende afsluitende gitaarspel van Broemel voegt er nog een extra dimensie aan toe. Met lawaaierige drums vervolgd het rockende Hyperspace Blues. De ruige sound sluit bij zijn vorige twee albums aan. Vocaal heeft het zelfs iets van positieve post-punk in zich. In alle rust halen we met Keys adem, waarin duidelijk hoorbaar is dat deze dertiger met de meer melancholische dreampop uit de jaren negentig opgegroeid is. Maar het is ook goed voor te stellen dat hiervoor de My Morning Jacket jongens verantwoordelijk voor zijn.

Totaal anders, maar net zo dromerig vervolgt het trieste Visions. Subtiel treurig gitaarspel gaat in aangename geluidsexplosies over. Niet bedoeld om te provoceren en verstoren, maar om de aangename toevoegende warmte. Timothy Showalter stelt zich emotioneel kwetsbaar op, met zijn hoge hemelse stem neemt hij in Messiasrol een zwaar verantwoordelijkheidsgevoel op zijn gespierde schouders. Het toegankelijke Final Fires straalt positiviteit uit. Met de heldere productie en krachtige open vocalen maakt Showalter een voorbeeldig standpunt door de afwisseling in het verhalende te zoeken. De gitaar die hier zomers doorheen wandelt blijkt een onbetwistbare logica. Dat Moon Landing een dynamische sound heeft komt voornamelijk door de huurlingarbeid van Jason Isbell. Nog smeriger dan bij zijn oud-collega’s van Drive-By Truckers scheurt hij hier binnen. Gepassioneerde elektrische vuursalvo’s worden afgewisseld met voorbij vliegende soul orgel patronen. De southern rock geeft de zang een verkoelend briesje. We ondergaan deze religieuze doop om herboren de reis te vervolgen.

De lichtere plattelandsrocker Ruby is een simpel liefdesliedje. Subtiel voegt de mondharmonica hier aan het einde een vleugje blues aan toe voordat het instrumentale gedeelte het afrondt. Verbaal solerend neemt Timothy Showalter het sterke Wild and Willing onder zijn hoede. Zijn compagnons ondersteunen hem in het laatste gedeelte. Overbodig maar aardig, eigenlijk was het al helemaal af. Nu de carrière van Ryan Adams op de afgrond balanceert krijgt Strand of Oaks de mogelijkheid om die onstane ruimte in te vullen. Met Eraserland titelsong krachtvoer is dit een eenvoudige opgave. De belangstelling naar dit geluid blijft op grote schaal aanwezig. Het einde haalt met het sfeervolle overtuigende Forever Chords alle troefkaarten uit de kast. Nog meer dan bij de overige songs mag Bo Koster hier met zijn toetsenwerk structuur inbrengen. Toch blijft de gitaar de dominerende factor. Die afwisseling werkt zich probleemloos door dit langere slotakkoord heen. De einddramatiek vormt het hoogtepunt van de bijna tien minuten durende track.

Het is een aanrader om de luxere editie van de plaat aan te schaffen. Daar staat namelijk het ruim een kwartier durende experimentele Cruel Fisherman nog op. Stijlvolle geluidscollages vormen gesampled de voedingsrijke bodem waarop drones als rondzwervende gieren wachten om toe te slaan. Dat deze aanpak niet tot verveling leidt is een waar pluspunt. Nadat de band je halverwege naar een climax toewerkt, brengen ze je vervolgens onder hypnose om met volle overgave in het universum van leegte weg te dromen waar alle sensitiviteit met het bestaan afwezig is. De waarneming waant zich aan de druggy kant, de psychedelica zit aan het randgebied van de spacerock. Als lachgas astronauten beleven we een sterrenstelsel trip waarin elke planeet leefbaar is. Beschouw de track als een losstaande fijne bonus. De folk en rock harmonie is op Eraserland helemaal in balans, wat een zéér goed resultaat oplevert.