Straight Arrows klinkt als een stel jonge honden die voor het eerste keer op het gazon mogen ravotten, maar deze in Sydney, Australië gevormde band is ruim tien jaar actief, en brengt al hun derde plaat uit. Geweldig dat ze in het fris klinkende, maar met oudere invloeden overheersende On Top! het enthousiasme van een debuterende popgroep weten vast te houden. Zanger Owen Penglis beheerst behalve een prettige aangename stem ook verder over genoeg andere creatieve kwaliteiten. Met zijn ervaringen als drummer, gitarist en mondharmonica lijkt het mij duidelijk dat hij de spil in het muzikale netwerk is.

Verwacht echter geen plaat die gedomineerd wordt door een enkelvoudig geluid, maar een album welke zich laat luisteren als een schizofreen geheel, waar we van de ene muziekstroming met gemak weer in een andere stijl overstappen. Dit alles gaat in een boven gemiddeld tempo. Het goed aansluitend retrojasje wordt gecombineerd met kledingstukken uit verschillende andere decennia. Niet zozeer mode bewust, als het maar past en lekker zit.

Als een TGV sneltrein uit de jaren 90 gaat On Top! van start in het punkrock klinkende Nothing To Me, al rokend en ronkend wordt het gaspedaal ingetrapt tot het Ben je helemaal gek geworden? niveau. Dat zelfde roept het ultra korte Headache ook op, al is deze punkhouding weer meer schatplichtig aan de door Myspace via internet veroverde acts die halverwege het eerste decennia van deze eeuw van zich lieten horen. Eigenlijk is er op dat gebied niet veel veranderd, Straight Arrows werkt hoofdzakelijk samen met het hedendaagse vergelijkbare Bandcamp. Het intro van Gun Man komt duidelijk uit het Beginnend Leren Gitaar Spelen Met Ome Lou (Reed) muziekboek, als smerige relaxte rock & roll, met de distortion op standje net acceptabel.

De sound heeft een heerlijke jaren zestig galm welke producer Nick Franklin in zijn studio goed heeft weten vast te leggen. Mede hierdoor gaat de gedachte regelmatig terug naar het jaren zestig psychedelische garagerock gevoel, hoorbaar in Bound To Lose en het meer opgefokte Turpentine, maar ook de merseybeat uit dezelfde periode heeft een aangename rol in On Top! met als beste voorbeeld het afsluitende Deadweight met een geweldig stukje metalen emoties, op maat gevormd door de ademhalingsoefeningen van Penglis.

Ook tappen ze uit hetzelfde vat als de Madchester scene omstreeks begin jaren 90 zoals in 21st Century en The One, al lag de klemtoon daar meer op de dance. Hier op de wat hardere rock met in de hoofdrol het drumwerk van Adam Williams. Het brutale onverschillig klinkende met echo’s overvoede Buried Again heeft niet alleen in zang raakvlakken met de nonchalante Britpop van de jaren 90, waar zangers zich door hun houding letterlijk en figuurlijk tegen het publiek keerden, zelfs de gitaar klinkt identiek.

Onbegrijpelijk dat dezelfde groep muzikanten ook in staat zijn om een swingend blues nummer te presenteren als het inclusief met mondharmonica geblazen The One, waar Penglis verrekte goed mee weg komt. Out And Down heeft daarentegen invloeden uit de positieve postpunk die zich vanaf 1980 als vaandeldragers met witte vlaggen zich manifesteren als tegenhangers van het eind jaren zeventig opkomende doemdenkers die zich als grauwe fabrieksarbeiders presenteren.

Ondanks dat vaak de indruk aanwezig is dat je in een encyclopedie van de popmuziek aan het bladeren bent, en alle bruikbare informatie gemarkeerd en toegepast wordt, levert het een waardige plaat op. Nergens origineel te noemen, maar wel eentje die zich vanwege het toegankelijke luisterbaarheidsgehalte gemakkelijk laat draaien. Voor een veertiger zoals schrijvende hier een aangename A Trip Down Memory Lane, waarbij zijn vader van twintig jaar ouder juist weer herinneringen ophaalt uit een ander tijdsbeeld. Zou Straight Arrows uit muziekstad Londen komen, dan zou de kans op naamsbekendheid veel groter zijn geweest, nu hebben ze de pech dat deze hooguit op het continent Australië beperkt blijft.