Het uit Londen afkomstige Still Corners maakte in 2011 naam met de van het debuutalbum Creatures Of An Hour afkomstige combinatie van zwoele Bristol achtige triphop gecombineerd met dreampop welke zich in de jaren tachtig uit zwaarmoedige postpunk wist te ontwikkelen. De naamsbekendheid kwam met de single Fireflies van hun tweede album Strange Pleasures, gemaakt met een stuk toegankelijker geluid. Na het minder goed opgepakte Dead Blue verscheen afgelopen jaar de vierde plaat Slow Air. Het duo bestaande uit multi instrumentalist Greg Hughes en vocalist Tessa Murray gaan veilig op de ingeslagen weg verder. Om andere inspiratie op te doen besluit het tweetal naar Austin in Texas te verhuizen. Daar wordt geprobeerd om een andere ruimtelijke sfeer te creëren, met de uitgerekte Amerikaanse landschappen als voornaamste nieuwe inspiratiebron.

Ze slagen er aardig in om aan mijn verwachtingen te voldoen. Het met gitaar opgevulde In The Middle Of The Night gaat het de psychedelische jaren zestig kant op. De zang van Tessa Murray leent zich hier prima voor; als een Frans zuchtmeisje weet ze zich sensueel aan je op te dringen. Bij The Message staat verrassend genoeg ook de gitaar meer centraal. Net als veel hedendaagse bands grijpt ook Still Corners terug naar de jaren tachtig. Hier wordt de heldere clean versterkte Fender door een opzwepend ritme begeleidt. De hese vocalen zorgen ervoor dat ze zich niet presenteren als de zoveelste copycat van deze sound, maar dat ze het geluk hebben iets eigens toe te voegen. Dat de elektronica niet vergeten wordt, bewijst Sad Movies. Murray gaat meer de diepte in, en voor het eerst zijn overduidelijk de Amerikaanse invloeden hoorbaar. We wanen ons op een Lost Highway onderweg naar Twin Peaks, met David Lynch op de achterbank van een Chevrolet Caprice ziwelkee, welke hier zelfs als oldtimer niet door de keuring zou komen.

Het titelstuk Welcome to Slow Air is lastiger te plaatsen, als een instrumentaal futuristisch Chinees kinderslaapliedje inclusief een repeterende percussie ontwikkelt het zich tot een dromerige track. Veel bijgeluiden welke een bepaald gevoel van eenheid met de natuur proberen op te roepen, maar eigenlijk is dit het saaiste gedeelte van de plaat. Gelukkig gaat het met Black Lagoon niet op die lijn door. Meer elektronica, en mooi gebruik van bas en drum. Er wordt aangenaam geshopt in eigen catalogus, en de vergelijking met het oudere The Trip is gemakkelijk te leggen. Toch misstaat het niet op Slow Air. Dreamlands heeft een mooie opbouw, en zo gauw de muziek enigszins verstilt, pakt Murray de ruimte. Ronddwalende spookachtige gitaartonen metgezellen haar hierin. Het duistere Whisper verwacht je dan eigenlijk niet; zoemend en bonkend ga je back in time naar de synthpop van vervlogen tijden. dat er hier vervolgens een zwoele twist aan wordt gegeven is opmerkelijk, maar passend.

De keyboard vervangt grotendeels de gitaar op Fade Out, en juist door die verandering gaat het zelfs aardig de postpunk op. Hoe het gebruik van instrumenten bepalend kan zijn bij een verder terugkerende kern. Zoals de titel al aangeeft wordt er niet aan een mooi einde gesleuteld, maar eenvoudig de volumeknop naar standje nul gedraaid. voor mij een vorm van creatieve armoede, had meer in gezeten. The Photograph is een stilleven. Het vastleggen van momenten in de eeuwigheid, om vervolgens jaren later te ervaren dat zelfs de vooruitstrevende Polaroid foto’s niet het eeuwige leven hebben. Een vervaging van klanken welke door de goed doordachte breekbare krampachtige zang iets treurigs uitstralen. Synthesizers die overstuur deze ervaring proberen te leiden, met vreemde uitschieters tussendoor. Zwaar vervormd maar met sensuele inval horen we Long Goodbyes het einde aankondigen. Murray mag haar trucje helaas niet meer herhalen, de rol van afsluiter is alleen bij Greg Hughes neergelegd.

De Amerikaanse invloeden zijn zeker aanwezig, maar het typerende gevoel van de invloed van het buiten leven ervaar ik niet zozeer. Voorheen hoorde je meer dreampop, nu is het hedendaagse rock welke door grote jaren tachtig artiesten die opereren vanuit de Verenigde Staten beïnvloedt lijkt te zijn. Weinig vernieuwends, maar ze komen er wel erg goed mee weg. Net als The War On Drugs zijn ze op zoek gegaan naar de klassiekers van Chris Isaak, Fleetwood Mac en Bruce Springsteen uit die periode, zonder hun eigen sound te verloochenen.