×

Recensie

Alternative

09 juni 2016

Steve Gunn

Eyes On The Lines

Geschreven door: Marcel Hartenberg

Uitgebracht door: Matador

Eyes On The Lines Steve Gunn Alternative 4 Steve Gunn – Eyes On The Lines Written in Music https://writteninmusic.com

Het onbekende en wat daarin zoal besloten ligt. Wat kom je tegen? Wat doet de ervaring met je? Het zijn vragen waar je niet elke dag mee bezig bent wellicht, maar, als je bij jezelf te rade gaat, heb je wel een beeld of jij iemand bent die de verrassing van het onbekende omarmt, misschien wel zoekt of dat je liever vooraf een heldere verwachting hebt van wat je te wachten staat. In hoeverre past dit bij wat ik gewend ben? Wat is het precies dat er op mijn pad komt? Wat zal het me brengen? Die vragen kunnen, als het onbekende niet je meest welkome vriend is, je aardig van je padje brengen. Zo niet Steve Gunn, zijn personages en liedjes vieren het onbekende en nemen je mee in weidse trajecten waar je mee mag in wat die personages beleven.

Gitarist geweest bij de Violators, ah, zeggen zij het die het kunnen weten, de band van Kurt Vile. Inderdaad. Maar daarvoor en daarna vooral als bevlogen gitarist actief in een bijna met de hand gekozen niche tussen Amerikaanse en deels ook Britse folkmuziek, rock, de blues van lang vervlogen jaren en de blues zoals we die kennen van Ali Farka Touré en Tinariwen. Hij weeft de repetitieve klanken van de woestijnblues fijntjes in aangename folkrocktracks waarvan de klanken je soms doen denken aan the Byrds zoals in Full Moon Tide of The Drop en dan ineens weet je jezelf in een solo waarin je kunt verdrinken, Neil Young laat groeten.

Het luisteren naar dit album brengt ergens het gevoel terug van het voor de eerste keer Dire Straits horen. Niet de band die de hits aan elkaar reeg, maar het gezelschap rond Mark Knopfler in jongere jaren, toen de muziek van de band nog klein was en de liedjes fraaie prenten waren waar je urenlang in kon rond dwalen. Dat gevoel van prenten om in rond te dwalen, het moment vangen en zó dat beleven dat je het repetitieve karakter van sommige begeleidende akkoorden veel meer ervaart als meerwaarde bijdragend aan het geluid in plaats van als vervelend door die herhaling. Steve Gunn heeft dat op dit album zeer goed op zijn eigen wijze weten te vangen.

Zeven solo-albums. Dit album, zo leert de bio, is Steve misschien wel in de meest compacte vorm. Het album is al als een heerlijk verstilde dagdroom die je toch weet te grijpen. En, bij de presentatie van het album in Paradiso Noord zien en horen we een gitarist aan het werk die de nummers met zijn band klein houdt en tegelijkertijd ons heerlijk mee neemt te dwalen in de solo’s die de nummers alleen maar verder verfraaien. Hoe kort de live impressie van die avond ook was, die vertolking onderstreept de klasse van het album. Een heerlijke plaat voor, laten we zeggen, alle seizoenen.



  1. Ancient Jules
  2. Full Moon Tide
  3. The Drop
  4. Conditions Wild
  5. Nature Driver
  6. Heavy Sails
  7. Night Wander
  8. Park Bench Smile
  9. Ark