×

Recensie

Alternative

19 maart 2015

Sprokkelhout

We Dealt The Cards But Forgot How This Game Starts

Geschreven door: Marcel Hartenberg

Uitgebracht door: Sprokkelhout Music

We Dealt The Cards But Forgot How This Game Starts Sprokkelhout Alternative 3.5 Sprokkelhout – We Dealt The Cards But Forgot How This Game Starts Written in Music https://writteninmusic.com

Er gaat niets boven Groningen. Dat is een mooie slogan om de provincie en de stad in de vaart der volkeren op te stuwen. Groningen is natuurlijk veel meer dan de geografische belichaming van een slogan. En dat is precies wat Sprokkelhout met hun muziek laat horen. Het gezelschap kunstacademiestudenten was van start gegaan met opnames van hun debuut in gerenommeerde en dure opnamestudio’s maar kon daar niet de gewenste draai vinden. Zelf doen dan maar.

Typisch voor de Groningse geest? Of gewoon typisch voor Sprokkelhout? Dat laatste is het in elk geval; de ‘zelf doen’ aanpak strekt zich uit van de opnames, de videoclips tot aan het buitengewoon fraaie en tegelijk eenvoudig ogende artwork van het album. Of de bandleden zelf of bevriende studenten van de kunstacademie, samen pakten ze het aan en ze brachten het debuut zelf uit. In hoeverre de aanpak van Sprokkelhout kenmerkend is voor de geest die door de Groningse hoofdstad waart? Dat is een onderwerp dat meer uitweiden en duiding vraagt dan in deze recensie thuishoort. Aanpakken, hoe dan ook, is Groningers niet vreemd.

Het album werd met slechts twee microfoons in studentenkamers opgenomen. En is dat er aan te horen? Nee, niet heel sec als je het album beluistert. Het album heeft wel een ontegenzeggelijke lofi en indie uitstraling maar ondanks de beperkte opnamemogelijkheden klinkt het album warm en open. Ongetwijfeld zou het album in dure studio’s heel anders hebben geklonken; het is echter de vraag of dan de sfeer die het album nu heeft, bereikt was. En juist die sfeer is een groot goed.

Bands als dEUS, The Notwist, Modest Mouse, Pixies, The Black Angels en Radiohead zijn invloeden voor Sprokkelhout. Het is natuurlijk vooral de band zelf en hoe zij haar muziek laat klinken waar het om gaat. Het geluid van de liedjes staat, zo klinkt het in deze oren, voorop. Wat dat aangaat, roept de muziek ook de beleving op van jaren ’80 wave bandjes waar de liedjes soms kleine parels waren. Nooit illustere meesterwerken die zich uitstrekten over een grens van 10 minuten, maar gemodelleerd naar het Duitse adagium ‘In der Beschränkung zeigt sich der Meister’. En die kwaliteit heeft Sprokkelhout ook.

De nummers zijn stemmig zoals meteen al duidelijk wordt bij opener The Spectator. Olaf Visker en Kalle Wolters op gitaar, Tristan van der Vlugt (toetsen), Niels de Jonge (drums) en Tjesse Riemersma (bas en zang) weten nummers te maken die klein blijven terwijl er tegelijk veel gebeurt in sfeer en toonzetting. De nummers hebben in de redelijk korte speelduur een kwaliteit zoals, in lang vervlogen dagen, het Nederlandse Blue Murder liet horen. Het album houdt je geboeid van begin tot eind. Dat ligt aan de inventiviteit en de speelsheid van de nummers. En als je je bedenkt dat dit het debuut is, dan is het afwachten waar de band verder mee komt.

Als liefhebber van Rush is het fraai om terug in de tijd geworpen te worden als Daphne zich aankondigt. Met de gesproken tekst erin, doemt zowaar de geest van The Necromancer op. Maar, wees gerust, progrock is niet het métier van de Groningers. Niet nodig ook, de muziek heeft in alle sfeer die erin gelegd wordt al iets cinematografisch waarbij de band geen uitgesponnen nummers voor nodig heeft, maar juist in de puntigheid indruk weet te maken. Dat laat een nummer als In Pursuit horen. Gitaren die in versnelling gaan en toetsen die het klankbeeld verder inkleuren terwijl bas en drums het nummer mee stuwen. En dat is maar één voorbeeld van wat Sprokkelhout op dit album aan de dag legt. Tot en met het laatste nummer, We Lost Track dat nauw verwant lijkt aan postrock, als het al niet zo bedoeld is te klinken, blijft de band verrassen.

Avontuurlijk, sfeervol, speels en rijk in klankkleur ondanks de beperkte opnamemogelijkheden. Fraai de gitaar inzettend om de grove schetsen van de nummers op te maken en juist de inkleuring daar binnen door alle instrumenten te laten gebeuren. Hier klinkt een debuut dat ook zonder topproductie als een klok klinkt. Sprokkelhout wordt vaak gebruikt om een kachel mee aan te maken. Dit Sprokkelhout heeft echter het vuur van binnen, het is niet nodig om het aan te steken om er warm voor te lopen. Ga ze zeker een keer live zien; de nummers komen tijdens een optreden zo mogelijk nog meer tot hun recht. Een mooi album. Zo start je dus het spel.



  1. The Spectator
  2. The Joker
  3. Daphne
  4. In Pursuit
  5. Checkers On A Chessboard
  6. . .
  7. Common Moments
  8. Left The Trees That We've Placed
  9. We Lost Track