×

Recensie

Alternative

23 januari 2019

Spidergawd

Spidergawd V

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Crispin Glover Records

Spidergawd V Spidergawd Alternative 4 Spidergawd – Spidergawd V Written in Music https://writteninmusic.com

Dat het zeer productieve Motorpsycho nog genoeg tijd overheeft voor andere projecten is een wonder. Deze band met vaak zeer complexe songstructuren stopt al de nodige energie in eigen albums. Je zou bijna geloven dat deze Noren uit Trondheim de studio nooit verlaten, en daar leven, eten en slapen. Toch besluiten twee van de leden, zanger en tevens bassist Bent Sæther en drummer Kenneth Kapstad in 2013 Spidergawd op te richten, genoemd naar een track van het solo album Garcia van Grateful Dead frontman Jerry Garcia. Ondertussen richt Sæther zijn pijlen alleen op Motorpsycho, en Kapstad ondergaat juist de tegenovergestelde ontwikkeling. Hij besluit om Motorpsycho vaarwel te zeggen, maar blijft bij Spidergawd actief. Ondanks dat de huidige leden allemaal rond de veertig jaar oud zijn, hoor je veel eind jaren zeventig invloeden terug. Metal domineert al jaren in Scandinavië, als de Deense Metallica drummer Lars Ulrich in 1980 naar de Verenigde Staten verhuist bloeit tevens in het thuisfront een indrukwekkende scene op. In Noorwegen zijn het voornamelijk de Dark Metal bands die met hun muzikale scepter heersen. De Spidergawd leden zijn dus te jong om dit bewust mee te maken. Spidergawd V is zoals de titel al aangeeft het vijfde album.

Saxofonist Rolf Martin Snustad heeft het voorrecht om met All and Everything af te trappen, waar Noorse folklore en woeste wouden in terug te horen zijn. De overige Noormannen voegen zich al snel tot hem, waarna het tempo flink omhoog geschroefd wordt. Vergeet niet dat Snustad als geen ander in staat is om zijn instrument heavy en stoer te laten klinken, hier heeft hij geen andere bandleden voor nodig. Zo sterk zelfs dat het de twijfel oproept of hier een gitarist aan het werk is. Na het genadeloos inhakkende werk van Kapstad vervolgt het bekende soleerwerk en ze grijpen ze sterk naar het vanuit het Verenigde Koninkrijk opkomende new wave of British heavy metal gebeuren van begin jaren tachtig terug. Toch blijft er ruimte voor symfonische invloeden over, juist iets waar de rockers zich net als de punk zich toen tegen verzette. Op Ritual Supernatural is het aan bassist Hallvard Gaardløs de eer om te openen. Hij zet een geluid neer welke prima tussen de Amerikaanse meer stadion gerichte en toegankelijker rockbands past. De hele sfeer is ook een stuk soepeler, en zelfs wat minder verfijnd, al pakt deze mij wel.

Met het meer zoemende en grunge gerichte Twentyfourseven switchen ze met gemak naar een ander geluid over. Net als Motorpsycho zijn ze meesters om hun invloeden plooibaar in nummers te verwerken, zonder dat het gemaakt of geforceerd overkomt. Met datzelfde gemak gaan de vocalen van Per Borten meer de diepte in. Meedogenloos laten ze hier deze kant van hun vermogen horen inclusief het afstraffende ingezette gitaargeweld. Het Green Eyes epos begin gaat met opgevoerd tempo net zo snel richting de speedmetal. Al varend trotseren we de oproepende golven van de kwaadaardige, bedrieglijke Noordzee om ons hier door middel van moshen en headbangen doorheen te slaan. Vol overgave zullen de lange blonde lokken van het thuispubliek hier op tekeer gaan. Nog boven deze heerlijke agressie is er zelfs voor de saxofonist nog een topplek. Het loodzware Knights of C.G.R. gaat nog verder in de tijd terug. Laten we het zo stellen, dit is heavy metal uit de periode voordat deze stroming een naam heeft. Traag, log gespeeld met het oproepende oergevoel uit de prehistorie van de hardrock. Die eigen injectie dienen ze vervolgens in de dreigende speedkant toe.

Avatar heeft een swingende benadering. Het zou prima op de soundtrack van dit futuristische The Lord Of The Rings beïnvloedde verhaal passen. Het roept iets van gezonde strijdbare heroïsme op. Een uitnodiging van de band aan de filmmaatschappij om in het vervolg verder te kijken dan het Hawaiaanse Kauai Island als opname locatie. Strakker vormgegeven en hierdoor met een meer commerciële aanpak. Zelf vind ik de saxofoon minder goed iets bijdragen, komt net wat zeurderig over. De sleazy benadering van het Whirlwind Rodeo intro beloofd veel. We wanen ons eventjes in de jaren negentig, waar bands van hun sterrenstatus genieten, en de wil om te concurreren naar de achtergrond is verdwenen. Die iconische grootheden zijn hier in gedachte aanwezig. Ook drummer Kenneth Kapstad krijgt zijn Fifteen Seconds Of Fame. Meer heeft hij niet nodig om indrukwekkend Do I Need a Doctor…? te openen. Net als bij de voorganger is het voornamelijk de rocking nineties van getekende anti helden Beavis and Butthead welke hier nostalgie oproepen. Niet zo gevarieerd als Motorpsycho, maar wel met dezelfde strakke precisie gespeeld. Maar te goed om als leuk bijproduct afgedaan te worden.



  1. All And Everything
  2. Ritual Supernatural
  3. Twentyfourseven
  4. Green Eyes
  5. Knights Of C.G.R.
  6. Avatar
  7. Whirlwind Rodeo
  8. Do I Need A Doctor...?