×

Recensie

Pop

14 augustus 2018

Spider Bags

Someday Everything Will Be Fine

Geschreven door: Frank Gesink

Uitgebracht door: Merge

Someday Everything Will Be Fine Spider Bags Pop 4 Spider Bags – Someday Everything Will Be Fine Written in Music https://writteninmusic.com

De in New Jersey opgerichte rockband Spider Bags is ontstaan uit het contact van jeugdvrienden Dan McGee en Gregg Levy. Veel drinken, feesten en heel veel op tournee was al gelijk de insteek. De mix van garagerock, altcountry, psychedelica en punk zorgde al snel voor te lange nachten en schorre kelen. Gedreven door voornamelijk muzikale voorkeur verhuisde McGee al snel naar het meer kleinschalige aanvoelende plaatsje Chapel Hill in North Carolina. Gregg Levy volgde twijfelend, maar keerde later toch weer liever terug naar zijn eigen plek, New Jersey. Zo is Spider Bags eigenlijk vaak een komen en gaan van muzikanten, hoewel McGee het op tournee al snel voor elkaar kreeg een vaste bezetting te vormen, waar zelfs Levy dikwijls aan de albums meewerkte. Is die los-vast dynamiek de reden dat Spider Bags zo rammelt, niet vast te pinnen is op een duidelijke stijl? Of is juist dat rammelend, verrassende sfeertje de echte “Spider Bags sound”? Dat laatste, zo blijkt, want McGee weet altijd heel goed waar hij mee bezig is en houdt de touwtjes altijd strak in handen te midden van alle schijnbare chaos. Die chaos leek wat te verdwijnen nadat Spider Bags voor 2014 album Frozen Letter bij het grotere Merge platenlabel tekende. Een label dat ooit in Chapel Hill is begonnen, net als veel van zijn bands vroeger. Het was dus een logische stap, maar het korte en puntige album staat vol eenvormige garagerock met een psychedelische insteek en zelfs wat flirten naar postpunk. Bovendien klonk de productie ook erg netjes. Is Spider Bags geworden wat niemand ooit had verwacht: voorspelbaar en veilig?

Dit keer duikt McGee met de hele band– inclusief Levy – een klein studiootje in genaamd Bunker Audio te Memphis Tennessee. Samen met terugkerende producer Andrew McCalla (Shake My Head uit 2012) wordt het roer omgegooid en gekozen voor een totaal andere aanpak. Live opgenomen op de analoge Tascam 388 mixer/recorder, waar ook bands als Dinosaur Jr., Sonic Youth en The Black Keys vroeger gretig gebruik van maakten, klinkt het album rauw en een tikkeltje lo-fi. Het is een jas dat ze als gegoten zit en een kant van Spider Bags die we niet meer gehoord hebben sinds het succesvolle tweede album Goodbye Cruel World, Hello Crueler World. Gitaren scheuren en feedbacken, bas en drums beuken er op los en McGee zijn stem klinkt rauw en eerlijk. Zoals altijd is het weer een gezellig komen en gaan van gastartiesten bij de opnames en dit vertaald zich in extra muzikale invulling zoals: achtergrondvocalen, cello, piano en pedal steel. De bekendste namen onder deze gasten zijn ongetwijfeld Patrick Stickles van de bevriende New Jersey band Titus Andronicus en Matthew Hoopengardner van roots-partyband The Golden Boys, maar als je dan toch in Memphis bent kan het natuurlijk geen kwaad om Jack Oblivian van de legendarisch garagerockband The Oblivians aan zijn haren de studio in te sleuren.

Someday Everything Will Be Fine vertaalt zich naar een album vol rauwe rock’n roll energie, waar daarnaast genres als altcountry, garagerock, psychedelica en (cow?!)punk volop de ruimte krijgen. Reckless is een dergelijke track vol druggy psychrock met een erg jammend sfeertje en zet de luisteraar wellicht op het verkeerde been, want zo zweverig en breed uitwaaierend is het album verder nergens meer, al komt de woestijnrock van Burning Sand nog het dichtst in de buurt. Tweede lied Oxcart Blues is gelijk een meer pakkende kruisbestuiving als Superchunk-achtige riffs vermengd worden met een altcountry gevoel. Een gevoel dat in ieder geval va dit album afdruipt, dat gezellig dronken en klein dorpse sfeertje, dat zeker versterkt wordt door onvaste vocalen, bluesy slidegitaar en constant zwalkende ritmes. Spider Bags klinkt niet als een band uit een grote stad, maar ze hebben echt dat meer kleinschalige “Chapel Hill gevoel”. Enkel op het furieuze Cop Dream/Black Eye (True Story) worden de hardcore punk platen onder het stof vandaan gehaald voor inspiratie en meer venijn en bombast.

Door alle rauwe energie en “feestvreugde” vergeten we bijna wat een goede tekstschrijver Dan McGee is. Het komt er op dit album lang niet altijd even goed uit, want zijn tong is wel eens scherper geweest. Toch, als het raak is dan is het ook goed raak en dat zorgt voor een aantal tragikomische pareltjes met een zeer donker randje. Op Oxcart Blues maken we kennis met een emotioneel twijfelend en onstabiel persoon: ” So I asked my doctor what he could get to thwart despair
He just shrugged and said,’ there ain’t no pills that can make a man care’ ”.
Onze tip: misschien word het tijd voor een andere dokter?! Maar het absolute hoogtepunt is My Heart Is a Flame in Reverse: een murderballad, liefdesliedje en reisverslag ineen dat de clichés van tranentrekkende country hits op zijn kop zet. “Not all of life’s truths can be contained in verse. La la la la la la la la la”,  verkondigt onze verteller gelijk al op sarcastische wijze. Als de geliefde van onze “held” hem uiteindelijk verlaat en een flink statement achterlaat, “She pissed in his boots and then disappeared” weten we dat het goed mis is. Hadden we wat anders verwacht? Ha! Spider Bags is terug, gelukkig met alle rauwe energie, zwarte humor en onvoorspelbaarheid die we gewend zijn.



  1. Reckless
  2. Oxcart Blues
  3. Alligator
  4. Burning Sand
  5. Cop Dream/Black Eye (True Story)
  6. My Heart Is A Flame In Reverse
  7. Tonight, I Walk On The Water
  8. Ninety Day Dog
  9. Apocalypso
  10. Rollin' With The Flow