Man o man, wat kan muziek toch mooi zijn. En soms zelfs zóveel meer, dat je het eigenlijk alleen nog maar belachelijk mooi kunt noemen. Dat was het zondagavond 21 november dus, in Tivoli de Helling in Utrecht. De schuldige is een aanstormend talent uit Zwitserland. Jazeker, dat land dat bekend staat om de kaas, om de chocolade en natuurlijk om de uurwerken heeft nog meer moois. Het land heeft één van de meest talentvolle zangeressen van Europa(!) van dit moment. Haar naam: Sophie Hunger.

Eerder dit jaar bracht ze een album uit met haar geboortejaar als titel: 1983. De cd telt veertien prachtige nummers. Nummers waarop Hunger de bezoekers in het goed gevulde Tivoli de Helling trakteerde. Ook vergat ze de muziek haar vorige albums niet. En poeh, hoe omschrijf je die muziek? Een poging: van ingetogen akoestisch tot rockend psychedelisch. Of een andere poging: denk aan het lieve, breekbare en mystieke van Ane Brun en denk aan het expressieve, bijna agressieve van Nina Hagen. Daartussen laveert Sophie Hunger; breekbaar expressief. Ook worden wel eens vergelijkingen gemaakt met muzikanten als Beth Orton en Björk. Toch is Sophie Hunger zo iemand die je eigenlijk niet moet vergelijken. Vanwege haar bijzondere eigenheid. Die zit ‘m niet alleen in de nummers zelf, maar ook in de manier waarop ze ze brengt: met overtuiging tot de derde macht én… met een waanzinnig krachtige en mooie stem. Of ze nou zingt in het Engels, in het Frans, in het Zwitserduits of in het Hoogduits. Want die talen komen allemaal voorbij.

En of ze nou de akoestische gitaar bespeelt, haar elektrische Telecaster of achter de piano kruipt, ze bespeelt de instrumenten met evenveel passie en overtuiging. Hunger wordt begeleid door vier heren: één van hen speelt op trombone en glockenspiel, instrumenten die ook weer een extra dimensie geven aan de muziek. De manier waarop bijvoorbeeld de trombone wordt bespeeld, geeft af en toe een psychedelische sound aan de muziek. Opzwepend in dit geval.

De heren doen ook achtergrondzang, bij een aantal nummers als een koor. De zware herenstemmen die die waanzinnig krachtige stem van Hunger begeleiden, zó intens. Op die manier, met die begeleidende zang begint Hunger het optreden en op die manier eindigt ze het ook. En áls het dan eindigt, na de zesde(!) toegift is het ook helemaal stil in de zaal. Zwaar onder de indruk blijft het applaus uit. De band blijft staan, roerloos. En het publiek blijft stil, doodstil. Stel je voor, een stilte die bijna twee minuten duurt. Dan, als een paar mensen toch de handen tegen elkaar leggen, komt de ontlading in de vorm van een daverend applaus. Hunger is zichtbaar onder de indruk van de stilte die ze kreeg. Het publiek is zichtbaar én hoorbaar nog meer onder de indruk van een waanzinnig mooi optreden. Hier trad een artieste op, waarvan we nog heel veel gaan horen.

Was je er niet bij, in Utrecht of bij één van haar eerdere optredens? Laat je dan overtuigen door haar album aan te schaffen. Of luister eens naar het nummer Travelogue zoals ze dat speelde in Villa VPRO op Radio1. Zorg in ieder geval dat je er de volgende keer bij bent. Dit is zo belachelijk mooi, dat wil je niet missen.

December komt eraan, de maand van de top-zoveel-lijstjes. Als er een lijst komt met mooiste optredens van 2010, dan hoort Sophie Hunger daarin. Hoog in de top 5!