Son Little. Zijn naam lijkt op die van bluesgigant ‘Son’ House. Dat maakt dat je nog voor je een noot gehoord hebt denkt aan iemand die jaren geleden de blues ontdekte en nu nog steeds rondloopt. Het album moet wel doordrenkt zijn van de blues, van het eerste tot het laatste nummer.  En dwars terug. Toch is dat niet wat je hoort als het openingsnummer klinkt. Het is een nummer met een mystieke klank dat eerder verankerd lijkt in de jaren Zeventig van de vorige eeuw en waar de kleine man uit Philadelphia mogelijk inspiratie voor geboden lijkt te hebben. Op de achtergrond is er wel een gitaar die zich niet onbetuigd laat.

Maar als dan het tweede nummer klinkt, schakelt de teletijdmachine verder terug in de tijd en lijken we nog tien of twintig jaar verder terug in de tijd te zijn gebracht. Soul, doo-wop en tegelijk is ook hier de gitaar nooit ver weg. Subtiel en tegelijkertijd overduidelijk aanwezig. Het sterk r & b-beïnvloede Your Love Will Blow Me Away heeft eveneens een eigen karakter maar ook hier worden de accenten gezet door de gitaar.

Bij Toes is de gitaar zonder dralen het hoofdinstrument en verwelkomen we ineens invloeden van The Black Keys. Gitaar, koortjes en pakkende nummers en steeds is er die stem van Aaron Livingston, zoals Son Little feitelijk heet, die soul ademt, maar die je ook zo kan meenemen in een blues- of rocktrack. Naar hij zelf zegt, maakt hij Amerikaanse muziek. En welke invloeden we ook terug horen, het is overduidelijk steeds met van Amerikaanse oorsprong. Nooit gepolijst, zelfs al klinkt Nice Dreams zoet, dan is het veel meer omdat dat past bij de sound van het nummer, niet om het nummer extra zoet te laten klinken.

Zijn stem lijkt een mengeling te zijn van Red Hot Chili Peppers’ Anthony Kiedis, een vleugje Lenny Kravitz, een snufje The Black Keys’ Dan Auerbach, enkele druppels Sam Cooke en klinkt dan toch bijzonder sterk als zich zelf. De diversiteit van stijlen van de hier genoemde zangers vind je ook terug in de muziek. Werken met een diversiteit van stijlen is Aaron niet vreemd. Hij werkte samen met The Roots, vormde met hiphopper Rjd 2 Icebird waar de stem van Aaron in verschillende stijlen, werd gekoppeld aan het geluid van de hiphopper. Daarnaast werkte hij met twee andere gitaristen in The Mean. Met die band werd, hoe kan het ook anders, muziek gemaakt, met een duidelijke nadruk op de gitaar.

Ook hier was er een mengeling van stijlen en invloeden uit verschillende decennia. The Mean had meer nog een indie gitaar sound dan zijn soloalbum nu heeft. Als de stem van Aaron je aanspreekt en je houdt van muziek die gitaargeoriënteerd is, is het de moeite waard om eens terug te luisteren. Dat geldt ook voor Icebird overigens. Maar terug nu naar zijn gelijknamige solodebuut. We reizen door tijd en door de Verenigde Staten aan de hand van wat Son Little ons presenteert. Dan weer staan we aan de oevers van de Mississippi, dan waan je je in een donkere gelegenheid in Detroit en al die tijd klinkt de muziek oprecht, nooit gezocht. En steeds is er die gitaar.

Son Little is een erg afwisselend album geworden dat liefhebbers van verschillende muziekstijlen zal aanspreken en dat een mooie staalkaart is geworden van wat Aaron in huis heeft. Met de open productie en het warme organische geluid die het album heeft gekregen, de warme bruine klank van zijn stem, zijn gevoel voor het schrijven van pakkende liedjes heeft Son Little een erg aansprekend debuut uitgebracht. Een aanrader voor iedereen die muziek liever niet als product van een formule hoort.