Dat het maar gauw weer zomer wordt. De IJslandse zanger/vocaliste Soléy Stefánsdóttir (Seabear, Sin Fang,..) is het er alvast mee eens. Op haar derde soloalbum Endless Summer, waarvoor ze gedurende een jaar samen met Albert Finnbogason songs schreef, laat ze een zonnig, hoopvol én optimistisch geluid horen.

De IJslandse songwriter weet stilaan hoe ze met een handvol minimalistische sounds indruk kan maken. Het idee voor het album kwam er tijdens een Januarinacht in 2016. Haar nieuwe album zou gaan over hoop en lente. Vervolgens schilderde ze de studioruimte in geel en purper en kocht ze zichzelf een grand piano. En zo groeide, met de hulp van Finnbogason, langzaam maar zeker het materiaal voor dit album.

Endless Summer is een album dat erg dicht bij de IJslandse staat. Zo draagt ze erg dromerige opener Ua op aan haar jonge dochter. En ondanks de grotendeels akoestische sound die aan Joanna Newsom of Agnes Obel maar even goed aan de introverte, mensenschuwe pianosongs van Radiohead herinnert, weet ze haar songs rijk en gelaagd in te kleden. De arrangementen mogen er dan ook wezen.

In essentie is Endless Summer een erg intiem album dat via dromerige songs als Sing Wood Into Silence en In Between volop de gevoelenswereld van Soléy in de verf zet. Als singer-songwriter reist en groeit ze, wat ze ook aangeeft tijdens Traveler en het knap openbloeiende Grow. Die songs laten een optimistische en hoopvolle artieste aan het woord die voorop stelt dat het beste er nog zit aan te komen.

Tijdens de huidige single Never Cry Moon bijvoorbeeld is duidelijk dat Soléy méér is dan alleen een wat verongelijkte Tori Amos achter haar piano. Zo hoor je duidelijk hoe klarinet, trombone en cello het repetitieve pianolijntje mee helpen inkleuren.

Een van de sleutelregels op het album zou “You can find me in the flowers / You can find yourself some peace” uit de ronduit fascinerend opgebouwde titeltrack kunnen zijn. Endless Summer gaat namelijk onder meer over de rust evenals de onderhuidse spanning die je kan vinden tijdens de zomer. Vol kleur, vol leven en meer dan wat anders vol licht. En dan als de zon dan eindelijk stilletjes aan gaat liggen (Before Falling), heeft ze de luisteraar helemaal te pakken.

Eenvoud siert. Van Soléy hoef je dan ook geen grootse statements verwachten. Integendeel, met acht songs houdt ze haar Endless Summer vooral beknopt. De ervaring leert dat net de béste zomers zijn. Fris, onverwacht, waarbij je het gevoel hebt dat het eindeloos zomer kan zijn. En dan plots gedaan.

Kort, strak, modern en tezelfdertijd erg eigenwijs. Endless Summer is een dromerig, door piano gedomineerd album dat nu al doet verlangen naar de opvolger.